women in business

توضیحات

منتشر شده در پنج شنبه, 02 خرداد 1392 12:21

نوشته شده توسط فهیمه جعفری

بازدید: 1209

Chapter 2 Hanae Mori

I entered a world, the world of fashion, where women had little place.

Hanae Mori

One afternoon in 1961, a young Japanese woman called Hanae Mori arrived at the offices of the great fashion designer, Coco Chanel, in Paris. Hanae was nervous. She had always admired the pictures of Chanel’s clothes that she had seen in fashion magazines at home in Japan. She had also read a lot about Chanel and knew that she was a person with very strong opinions. Now Hanae was going to ask Chanel to design a suit for her. As she sat and waited for her meeting, Hanae watched the women in the office come and go. Some wore stylish Chanel suit, others wore skirts and loose blouses with lots of beautiful jewellery.

“What kind of clothes Chanel suggest for me?” Hanae wondered.

At last, Chanel’s door opened and Hanae went in to meet the great designer. Hanae was surprised when she first saw her.

Chanel was much smaller than she had expected. And although she was now an old woman in her seventies, Hanae could easily imagine her as a beautiful young woman many years before.

Chanel looked at Hanae carefully and then said: “you have wonderful black hair. We must dress you in orange like the sun.”

Hanae thought for a moment. She didn’t want to be rude to such an important woman, but she didn’t agree with her at all.

“I’m not sure about that, “she said. “I like quiet colours.”

Two women discussed it for a few minutes and then decided that Chanel would make Hanae a black suit with orange at the edges.

When Hanae left Chanel’s offices, she knew that she had bought a suit that was just right for her character. But she had also got something much more important from her meeting with Chanel. Hanae had realized that she wanted to be a designer like Coco Chanel. Before she met Chanel, she had always thought that designer fashion was a man’s world. Now she knew that if Coco Chanel could succeed, then she could too.

Hanae went back to Tokyo and two years later started her own design company. Within thirty years, it had grown into a five-billion-dollar-business.

v

When Hanae met Coco Chanel in 1961, she already had a lot of experience of the clothes business, although she had never worked in designer fashion before. Her interest in clothes had started when she was a child in a small village in Shimane in the south-west of Japan. Her family was traditional in many ways, but her rich father liked his children to be dressed in the latest European styles. Little Hanae always felt very different from the other village children who arrived at school in their simple Japanese clothes, while she wore an expensive suit from Paris or London.

As she grew up, Hanae often argued with her father about her future. He wanted her to be like him and to become a doctor, but Hanae wanted to study art.

“Art?” Her father used to say. “Art is a wonderful hobby, but it’s not a real subject to study.”

In the end they agreed that Hanae would study literature, and so she left her family and started a course in Japanese literature at university in Tokyo. But before she could finish her studies, the Second World War stated. Like many other women students, Hanae had to stop studying and go to work in a factory. Soon she realized that the war was going badly for Japan. Every night she heard the American planes in the air above Tokyo and she listened for the sound of the explosions as the bombs fell in the city around her.

When the war ended in 1946, Japan had a lot of problems. Many of its cities had been destroyed, and millions of its people had been killed. But Hanae wanted to return to normal as quickly as possible. So she went back to university and finished her studies in 1947. At that time there seemed little chance that she would go into business.

The year before, Hanae had fallen in love with a rich young man called Ken Mori, whose family owned a factory that made cloth. They were soon married and it seemed that Hanae would become a housewife. Until the end of the Second World War, Japan had been a very traditional society and a woman was simply expected to be a good wife and a wise mother. At first, Hanae was ready to accept this situation.

“I had no problem with becoming a housewife,” she said. But it was soon clear that a life at home, looking after her husband and her family, was not for her. After just a few months, Hanae was bored. She started looking around for something to keep her busy.

In the late 1940s, Japanese society was slowly changing. In 1946, Japanese women had been allowed to vote for the first time and a few women had become politicians in Japan’s parliament. There were still very few Japanese business women, but if women could become politicians, why couldn’t they also become successful in other areas? Hanae decided to try business.

She had always been interested in clothes, she loved art and she was married to a man who owned a cloth factory. So the clothes business was the obvious choice for. Over the next two years, she learnt about designing clothes, cutting cloth, selling clothes and running a business. By 1951, she felt that she was ready to make and sell her own clothes. She started in a small way, making clothes for a few people, but then she had a piece of luck.An important Japanese film producer saw one of her designs and loved it. He called Hanae.

“Could you make some clothes for my next film?” He asked. Hanae said “yes” without even thinking about it.

Over the next six years, she made clothes for many Japanese films and worked with people like Yasujiro Ozu and Nagisa Oshima. In Japan it was a time when people were building the economy again after the war. They had high hopes for the future, and when they went to the cinema they wanted to see film stars who looked bright, strong and confident. Her experience of working in the film industry was very important for her.

“My eyes were opened to the world,” she said. “I understood that there were many different types of women. I realized how men looked at women and how they loved them.”

By the time she arrived in Paris for her meeting with Coco Chanel, Hanae already knew a lot about the clothes business and had made a lot of money from it. But her move into designer fashion in the early 1960s was something quite new for her.

v

When Hanae returned from Paris, she travelled to New York to study European and American design. Then in 1965, she opened a shop in Tokyo to sell her own designer clothes. As Hanna’s business grew over the next few years, she noticed that the fashion industry was changing in important ways. Coco Chanel had always designed clothes especially for each customer; when Hanae Mori bought her suit from Chanel in 1961, she knew that she was buying something that had been made just for her. But the younger designers of the late 1960s were more interested in making clothes that were ready to wear. These could be produced in much larger quantities, which allowed fashion designers to expand their businesses. Now they could have manyshops incountries all round the world. As a result, designer fashion became much more international.

Hanae was very comfortable with this change, because from the start of her work in designer fashion, she wanted to make sure that her business was international. She had her first fashion show in New York in 1965, and in the 1970s she started to have regular fashion shows in Paris too. The most important part of Hanna’s business has probably always been in Japan, where she now has over seventy shops. But she also has three shops in Paris, and customers can buy her clothes in over a hundred places in the US.

She has also always tried to mix Eastern and Western ideas in her designs. She designed long dresses in a Western style which were covered with Japanese writing. She liked to use cloth which was decorated with Eastern pictures of flowers and birds. She made suits in a European style, but with collars like the ones worn by China’s Mao Zedong. In Japan, rich women loved her ideas and found that they could wear her clothes for all occasions: business, sport and parties. One of Hanae’s greatest moments was the design of a wedding dress for Masako Owada when she married Prince Naruhito in 1993. But her clothes have been popular not just with Japanese women, but with many rich Europeans and Americans as well, including film stars like Grace Kelly and Sharon Stone and presidents wives like Nancy Reagan and Hillary Clinton.

Just like Coco Chanel, Hanae also understood that success in fashion could lead to success in other industries. Chanel had shown that when people bought a bottle of perfume, they were buying more than a liquid with a nice smell. The success of Chanel No. 5 showed that people wanted perfume with a stylish image; they wanted perfume with a special name in a special bottle and they were happy to pay a lot of extra money for this.

When Hanae Mori produced her own perfume, she knew that customers would connect the stylish image of her clothes with the image of the perfume. She also realized that women especially women in Japan, would trust her.

“For the first time it’s a Japanese woman talking to Japans’ women,” she said.

But unlike Coco Chanel, Hanae Mori wanted to do more than just sell designer clothes and perfume. She also saw that she could use her name to sell children’s clothes, as books and magazines. In fact, Hanae discovered that her famous name and her skill in business could help her in many different areas. When she visited a famous restaurant in Paris, she liked it so much that she decided to start a similar French restaurant in Tokyo. Of course, it was a big success.

Hanae’s business now makes over $5 billion a year, and in some ways it seems like a typical international company Thousands of people work for Hanae, and her head office is in a beautiful, modern glass building in the fashionable area of Omotesando in Tokyo. But her company is still a family business. Her husband, Ken, was involved in the financial side of her business from the early days. He died in 1996, but now her sons and their wives hold important positions in the company. Some of her grandchildren have also started to work in parts of her international operation.

Hanae is now over seventy years old, and she still flies regularly between Tokyo, Paris and New York to check all her different business interests. But when she decides to leave business life, it seems certain that the Hanae Mori tradition will continue. Her ideas will be remembered not just by her family and colleagues but also by other successful Japanese designers like Issey Miyake Rei Kawakubo and Yohji Yamamoto. They learned a lot from her because, with her mix of East and West, Hanae was the first Japanese designer to become an international success. She will also be remembered by other Japanese business women. Japan has changed in many ways since Hanae was a bored housewife in the 1940s, but even today there are fewer women in top jobs in Japan than in other big rich countries. Hanae Mori life shows younger business women that it is always possible to reach the top.

فصل دوم

هانا موری

من به دنیایی تازه وارد شدم، دنیای مد؛ جایی که زنان در آن سهم اندکی داشتند.

هانا موری

بعداز ظهر یکی از روزهای سال 1961 زن ژاپنی جوانی به نام هانا موری[1] وارد دفتر طراح بزرگ مد، کوکوشنل[2]، در پاریس شد. هانا عصبی بود. او همواره تصاویر لباسهای شنل راکه در مجلات مد در (خانه) ژاپن دیده بودتحسین کرده بود. او همچنین بسیار درباره شنل خوانده بود و می دانست که او شخصی با عقاید بسیار محکم بود. اکنون هانا قصد داشت از شنل بخواهد یک کت و دامن برای او طراحی کند. همانطور که نشسته بود و منتظر نوبت ملاقاتش بود، زنانی را که در دفتر رفت و آمد می کردند می دید. برخی کت دامن های شیک شنل پوشیده بودند، عده دیگری دامن و بلوزهای گشاد همراه با قطعات زیادی از جواهرات زیبا برتن داشتند.

"شنل چه نوع لباسی را برای من توصیه خواهد کرد؟" هانا متحیر بود.

عاقبت در دفتر شنل باز شد و هانا برای ملاقات طراح بزرگ داخل شد. وقتی برای اولین بار او را دید متعجب شد. شنل به مراتب ریزه تر از چیزی بود که او توقعش را داشت و اگرچه اکنون زنی مسن در هفتاد سالگیش بود، هانا به آسانی می توانست او را سالها قبل به عنوان یک زن جوان زیبا تصور کند.

شنل با دقت به هانا نگاه کرد و سپس گفت: شما موهای مشکی فوق العاده ای دارید. ما می بایست شما را با رنگ نارنجی ملبس کنیم، شبیه خورشید." هانا لختی اندیشید. نمی خواست با چنین زن معتبری گستاخ باشد، اما به هیچ وجه با او موافق نبود.

"در این مورد مطمئن نیستم." او گفت: "من رنگهای ملایم را دوست دارم."

دو زن مدتی در این باره گفتگو کردند و بعد تصمیم گرفتند که شنل یک کت و دامن مشکی با لبه های نارنجی برای هانا آماده کند.

وقتی هانا دفتر شنل را ترک کرد، می دانست که کت و دامنی خریده که فقط برای شخصیت او مناسب بود. اما او از ملاقاتش با شنل چیزی به مراتب مهمتر نیز دریافته بود. هانا فهمیده بود که می خواست مانند کوکوشنل یک طراح باشد. قبل از اینکه او شنل را ملاقات کند، همیشه فکر می کرد که طراحی مد، دنیایی مردانه بود. حالا او می دانست که اگر شنل توانسته بود موفق شود، پس او نیز می توانست.

هانا به توکیو بازگشت و دو سال بعد کار طراحی اش را آغاز کرد، کاری که در طی سی سال، تا سطح تجارتی پنج بیلیون دلاری رشد کرد.

هانا در1961 کوکوشنل را در حالی ملاقات کرد که از قبل تجربه زیادی از تجارت لباس داشت، اگرچه او قبلا هرگز در زمینه طراحی مد کار نکرده بود. علاقه او به لباس زمانی که کودکی در روستایی کوچک در شیمانی[3] در جنوب غربی ژاپن بود، آغاز شده بود. خانواده اش در بسیاری جهات سنتی بود، اما پدر ثروتمندش دوست داشت فرزندانش به شیوه به روزترین سبکهای اروپایی لباس بپوشند. هانا کوچک همیشه با دیگر بچه های روستا، که با لباسهای ژاپنی ساده شان به مدرسه می آمدند، در حالی که او کت و دامنی گرانقیمت از پاریس یا لندن می پوشید، احساس تفاوت زیادی می کرد.

همانطور که هانا بزرگتر می شد، اغلب با پدرش درباره آینده مشاجره می کرد. پدرش می خواست که دخترش همانند او یک پزشک شود، اما هانا میخواست هنر بخواند.

"هنر؟" این چیزی بود که پدرش عادت داشت بگوید. "هنر سرگرمی فوق العاده ایست، اما موضوعی جدی برای مطالعه نیست."

در نهایت آن دو موافقت کردند که هانا ادبیات بخواند. بنابراین خانواده اش را ترک کرد و دوره ادبیات ژاپنی را در دانشگاه توکیو آغاز نمود. اما قبل از آنکه بتواند تحصیلاتش را به پایان برساند جنگ جهانی دوم آغاز شد. مانند بسیاری دیگر از دانشجویان زن هانا مجبور بود که درس خواندن را متوقف کند و به کار کردن در یک کارخانه بپردازد. او به زودی دریافت که جنگ به طرز بدی علیه ژاپن پیش می رود.

هر شب صدای هواپیماهای آمریکایی را که در آسمان بالای توکیو پرواز می کردند می شنید و به صدای انفجار بمبهایی که در حوالی شهر محل سکونتش سقوط میکردند، گوش فرا می داد.

هنگامی که جنگ در 1946 خاتمه یافت، ژاپن مشکلات زیادی داشت. بسیاری از شهرهایش ویران گشته و میلیونها تن از مردمانش کشته شده بودند. اما هانا می خواست خیلی زود به حالت طبیعی بازگردد. بنابراین به دانشگاه بازگشت و در 1947 تحصیلاتش را به پایان رساند. در آن زمان احتمال آنکه او بخواهد وارد عرصه تجارت شود، بسیار اندک بود.

یک سال قبل ، هانا عاشق مرد جوان ثروتمندی به نام کن موری[4] شده بود، که خانواده اش مالک یک کارخانه تولید پارچه بودند. آنها خیلی زود ازدواج کردند و اینطور به نظر می رسید که هانا یک زن خانه دار شود. تا پایان جنگ جهانی دوم ژاپن جامعه ای بسیار سنتی بود و به سادگی انتظار می رفت یک زن، همسری خوب و مادری عاقل باشد. اوائل، هانا برای پذیرش این شرایط آماده بود.

او گفت: "من با خانه دار شدن مشکلی نداشتم." اما به زودی معلوم شد که زندگی در خانه، مراقبت از همسر و خانواده اش مناسب او نبود. تنها بعد از چند ماه حوصله هانا سر رفت و جستجو برای چیزی که بتواند او را سرگرم نگاه دارد را آغاز نمود.

در اواخر 1940 جامعه ژاپنی به آرامی درحال تغییر بود. در 1946، برای اولین بار زنان ژاپنی حق رأی دادن یافتند و عده ای نماینده مجلس ژاپن شدند. هنوز عده زنان تاجر بسیار اندک بود؛ اما اگر زنان توانسته بودند سیاستمدار شوند، چرا نتوانند در سایر زمینه ها موفق شوند؟ هانا تصمیم گرفت تجارت را امتحان کند.

او همواره به لباس علاقه مند بود، عاشق هنر بود و با مردی ازدواج کرده بود که مالک یک کارخانه پارچه بافی بود. بنابراین تجارت پارچه انتخاب آشکاری برای او بود. طی دوسال بعد، در مورد برش پارچه، طراحی و فروش لباس و نیز نحوه تجارت کردن آموخت. در 1951 هانا احساس کرد که برای طراحی و فروش لباسهای خودش آماده است. تهیه لباس برای عده کمی از مردم را به صورت جزئی آغاز نمود، اما بخت نیز به او روی آورد. یک تهیه کننده فیلم بسیار معروف یکی از طراحي های او را دیدو پسندید. او با هانا تماس گرفت.

او سؤال کرد: "آیا میتوانید برای فیلم بعدی من چند دست لباس تهیه کنید؟"

هانا، حتی بدون آنکه به آن بیاندیشد گفت:"بله".

طی شش سال بعد، برای بسیاری از فیلمهای ژاپنی لباس تهیه کرد و با اشخاصی مانند یاسوجیرواوزا[5] و ناجیااوشیما[6] کار کرد. در ژاپن مردم دوباره اقتصاد را بعد از جنگ پایه ریزی می کردند. آنها امیدهای زیادی برای آینده داشتند و وقتی به سینما می رفتند، می خواستند ستارگان فیلم را ببینند که درخشان، قوی و با اعتماد به نفس بودند. لباسهای هانا برای ستارگان ژاپن، به طرزی عالی این نظر آنها را جلب می کرد. تجربه اش در کار صنعت فیلم برایش بسیار مهم بود.

او گفت: "چشمهایم به جهان گشوده گشتند. دانستم که انواع بسیار متفاوتی از زنان وجود دارند، دریافتم که مردان چگونه به زنان می نگرند و چطور آنها را دوست دارند."

تا آن زمان که هانا برای ملاقات با کوکوشنل وارد پاریس شد، از قبل بسیار در مورد تجارت لباس می دانست و پول زیادی از این راه کسب کرده بود. اما ملاقاتش با طراح مد در اوائل دهه 1960، برای او چیز کاملا تازه ای بود.

وقتی هانا از پاریس بازگشت، برای مطالعه سبک های طراحی آمریکایی و اروپایی به نیویورک سفر کرد و برای فروش لباسهایش مغازه ای را در توکیو باز نمود. همانگونه که تجارت هانا در چندسال بعدی رشد کرد، متوجه شد که صنعت مد، از جهات مهمی در حال تغییر بود. کوکو شنل همیشه لباسها را به طرز ویژه ای برای هر خریدار طراحی کرده بود. وقتی که هانا موری در 1961 کت و دامنش را از شنل خرید می دانست که چیزی را می خرید که فقط برای او تهیه شده بود؛ اما طراحان جوان اواخر دهه 1960 بیشتر علاقه مند به تهیه لباسهایی بودند که آماده پوشیدن بودند. اینها می توانستند در تعداد وسیعتر، چیزی که به طراحان مد اجازه می داد تا تجارتشان را گسترش دهند، تولید شوند. اکنون آنها میتوانستند مغازه های متعددی در کشورهای سرتاسر دنیا داشته باشند. در نتیجه، طراحی مد بسیار بیشتر از قبل بین المللی شد.

هانا با این تغییر بسیار راحت بود، زیرا از آغاز کارش در طراحی مد می خواست مطمئن باشد که تجارتش بین المللی بود. اولین نمایشگاهش را در 1965 در نیویورک برگزار کرد و در دهه 1970 شروع به برگزاری نمایشگاههای متناوب در پاریس نیز نمود. شاید همیشه مهمترین بخش تجارت هانا در ژاپن بوده است، جایی که او اکنون بیشتر از هفتاد مغازه دارد. اما او همچنین سه مغازه در پاریس دارد و خریدارانی که می توانند لباسهایش را در بیشتر از صد مکان در آمریکا خریداری کنند.

او همچنین همواره تلاش کرده است که ایده های غربی و شرقی را در طرح هایش بیامیزد. پیراهن های بلند سبک غربی را طراحی کرد که با نقاشی های ژاپنی پوشیده شده بودند. دوست داشت از پارچه هایی استفاده کند که با عکسهای شرقی از گلها و پرندگان مزین شده بودند. کت و دامن ها را به سبک اروپایی طراحی می کرد، اما با یقه هایی شبیه آنهایی که توسط مائوزدانگ[7] چین[8] پوشیده میشدند. در ژاپن، زنان ثروتمند عاشق ایده هایش بودند و دریافتند که لباسهایش را می توانند برای همه مناسبتها استفاده کنند. کار، ورزش و مهمانی. یکی از بزرگترین لحظات هانا طراحی لباس عروسی برای ماساکو اوادا[9]، زمانی که در 1993، با پرنس ناروهیتو[10] ازدواج کرد، بود. اما لباس هایش نه تنها در میان زنان ژاپنی، بلکه در میان بسیاری از ثروتمندان اروپایی و آمرکایی، شامل ستارگان سینما مانند گریس کلی[11] و شارون استون[12] و همسران رؤسای جمهوری مانند نانسی ریگان[13] و هیلاری کینتون[14] محبوبیت داشتند.

درست مانند کوکوشنل، هانا نیز دریافته بود که موفقیت در مد می توانست منجر به موفقیت در سایر صنایع شود. شنل نشان داده بود که وقتی مردم یک شیشه عطر می خریدند، در اصل چیزی بالاتر از مایعی با رایحه دلپذیر می خریدند. موفقیت عطر شنل شماره 5 نشان داد که مردم عطری با ذهنیتی مد گرایانه می خواستند؛ عطری با نام خاص در بطری ای ویژه می خواستند و از پرداختن پولی به مراتب اضافه تر برای آن خوشحال بودند.

هنگامی که هاناموری عطر خودش را تولید کرد می دانست که مشتریان، تصویر شیک لباسهایش را با ذهنیتی از عطر مرتبط خواهند ساخت. همچنین دریافت که زنان بویژه زنان ژاپنی به او اعتماد خواهند کرد.

او گفت:"برای نخستین بار این یک زن ژاپنی است که با زنان ژاپنی سخن می گوید."

اما برخلاف کوکو شنل هانا موری می خواست بیشتر از فروش لباسهای طراحی شده و عطر انجام دهد. همچنین دید که می تواند از نامش برای فروش لباسهای کودکان به همان خوبی کتابها و مجلات استفاده کند. در حقیقت هانا کشف کرد که شهرت و توانایی اش در تجارت در زمینه های متعددی میتوانست به او کمک کند. هنگامی که وارد یک رستوران معروف در پاریس شد، آن را بسیار پسندید و تصمیم به بازکردن رستوران فرانسوی مشابهی در توکیو گرفت و البته، این یک موفقیت بزرگ بود.

تجارت هانا اکنون بیشتر از پنج بیلیون دلار در سال درآمد دارد و در برخی جهات شبیه یک شرکت نمونه بین المللی به نظر می رسد. هزاران نفر برای هانا کار می کنند و دفتر اصلی اش در ساختمان شیشه ای مدرن زیبایی در منطقه شیکی در اوموتساندو[15] توکیو قرار دارد. اما شرکتش همچنان یک تجارت خانوادگی است. همسرش، کن، از نخستین روزها متضمن بخش مالی تجارتش گشت. او در سال 1996 درگذشت، اما پسران هانا و همسرانشان سمتهای مهمی در شرکت برعهده دارند. برخی از نوادگانش نیز در بخش هایی از کارهای بین المللی او شروع به کار کرده اند.

هانا اکنون بیشتر از هفتاد سال سن دارد و هنوز برای بررسی همه فعالیتهای تجاری متعدد و مورد علاقه اش بطور منظم میان توکیو، پاریس و نیویورک پرواز می کند. اما حتمی به نظر می رسد که وقتی هانا تصمیم به ترک زندگی تجاریش بگیرد، سنت او ادامه پیدا خواهد کرد.

ایده هایش نه تنها بوسیله خانواده و همکارانش، بلکه بواسطه سایر طراحان ژاپنی موفق، از قبیل آیی میاکی،[16] ری کاواکوبو[17] و یوجی یاماموتو[18] یادآوری خواهند شد. اینان بسیار از او آموختند. زیرا هانا بواسطه آمیختن طراحی شرق و غرب اولین طراح ژاپنی بود که در سطح بین المللی موفق شد.

سایر زنان تاجر ژاپنی نیز او را بخاطر خواهند آورد. ژاپن، از زمانی که هانا در دهه 1940 از خانه داری خسته شد، در بسیاری زمینه ها تغییر کرده است؛ اما حتی امروز تعداد زنان در مشاغل مهم ژاپن کمتر از سایر کشورهای بزرگ غنی است. زندگی هانا موری به دیگر زنان تاجر ژاپنی نشان داد که همیشه رسیدن به مراتب بالاتر میسر است.

نويسنده : فهیمه جعفری

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.