Greatest writer in modern Indian literature, Bengali poet, novelist, educator, who won the Nobel Prize for Literature in 1913. Tagore was awarded the knighthood in 1915, but he surrendered it in 1919 as a protest against the Massacre of Amritsar, where British troops killed some 400 Indian demonstrators protesting colonial laws. Tagore's reputation in the West as a mystic has perhaps mislead his Western readers to ignore his role as a reformer and critic of colonialism."When one knows thee, then alien there is none, then no door is shut. Oh, grant me my prayer that I may never lose touch of the one in the play of the many." (from Gitanjali)Rabindranath Tagore was born in Calcutta in a wealthy and prominent Brahman family. His father was Maharishi Debendranath Tagore, a religious reformer and scholar. His mother Sarada Devi, died when he was very young - her body carried through a gate to a place where it was burned and it was the moment when he realized that she will never come back. Tagore's grandfather had established a huge financial empire for himself, and financed public projects, such as Calcutta Medical College. The Tagores were pioneers of Bengal Renaissance and tried to combine traditional Indian culture with and Western ideas. However, in My Reminiscenes Tagore mentions that it was not until the age of ten when he started to use socks and shoes. Servants beat the children regularly. All the children contributed significantly to Bengali literature and culture. Tagore, the youngest, started to compose poems at the age of eight. He received his early education first from tutors and then at a variety of schools. Among them were Bengal Academy where he studied Bengali history and culture, and University College, London, where he studied law but left after a year without completing his studies. Tagore did not like the weather. Once he gave a beggar a gold coin - it was more than the beggar had expected and he returned it. In England Tagore started to compose the poem Bhagna Hridaj (a broken heart).In 1883 Tagore married Mrinalini Devi Raichaudhuri, with whom he had two sons and three daughters. He moved to East Bengal in 1890. His first book, a collection of poems, appeared when he was 17; it was published by Tagore's friend who wanted to surprise him. In East Bengal (now Bangladesh) he collected local legends and folklore and wrote seven volumes of poetry between 1893 and 1900, including Sonar Tari (The Golden Boat), 1894 and Khanika, 1900. This was highly productive period in Tagore's life, and earned him the rather misleading epitaph 'The Bengali Shelley.' More important was that Tagore wrote in the common language of the people and abandoned the ancient for of the Indian language. This also was something that was hard to accept among his critics and scholars.In 1901 Tagore founded a school outside Calcutta, Visva-Bharati, which was dedicated to emerging Western and Indian philosophy and education. It became a University in 1921. He produced poems, novels, stories, a history of India, textbooks, and treatises on pedagogy. His wife died in 1902, followed in 1903 by the death of one of his daughters and in 1907 his younger son.Tagore's reputation as a writer was established in the United States and in England after the publication of Gitanjali: Song Offerings, in which Tagore tried to find inner calm and explored the themes of divine and human love. The poems were translated into English by Tagore himself. His cosmic visions owed much to the lyric tradition of Vaishnava Hinduism and its concepts about the relationship between man and God. The poems appeared in 1912 with an introduction by William Butler Yates, who wrote "These lyrics - which are in the original, my Indians tell me, full of subtlety of rhythm, of untranslatable delicacies of colour, of metrical invention - display in their thought a world I have dreamed of all my life long." His poems were praised by Ezra Pound, and drew the attention of the Nobel Prize committee. "There is in him the stillness of nature. The poems do not seem to have been produced by storm or by ignition, but seem to show the normal habit of his mind. He is at one with nature, and finds no contradictions. And this is in sharp contrast with the Western mode, where man must be shown attempting to master nature if we are to have "great drama." (Ezra Pound in Fortnightly Review, 1 March 1913) However, Tagore also experimented with poetic forms and these works have lost much in translations into other languages. Especially Tagore's short stories influenced deeply Indian Literature, and he was the first Indian to bring an element of psychological realism to his novels. Tagore wrote his most important works in Bengali, but he translated his poems into English, forming new collections. Many of his poems are actually songs, and inseparable from their music. His written production, still not completely collected, fill 26 substantial volumes. At the age of 70 Tagore took up painting. He was also a composer, settings hundreds of poems to music. Tagore's song Sonar Bangla Our Golden Bengal became the national anthem of Bangladesh. He was an early advocate of Independence for India and his influence over Gandhi and the founders of modern India was enormous.

Face To Faceby Rabindranath Tagore

Day after day, O lord of my life,
shall I stand before thee face to face.
With folded hands, O lord of all worlds,
shall I stand before thee face to face.Under thy great sky in solitude and silence,
with humble heart shall I stand before thee face to face.In this laborious world of thine, tumultuous with toil
and with struggle, among hurrying crowds
shall I stand before thee face to face.And when my work shall be done in this world,
O King of kings, alone and speechless
shall I stand before thee face to face.

Only Theeby Rabindranath Tagore

That I want thee, only thee---let my heart repeat without end.
All desires that distract me, day and night,
are false and empty to the core.As the night keeps hidden in its gloom the petition for light,
even thus in the depth of my unconsciousness rings the cry
---`I want thee, only thee'.As the storm still seeks its end in peace
when it strikes against peace with all its might,
even thus my rebellion strikes against thy love
and still its cry is
---`I want thee, only thee'.

Face To Faceby Rabindranath Tagore

Day after day, O lord of my life,
shall I stand before thee face to face.
With folded hands, O lord of all worlds,
shall I stand before thee face to face.Under thy great sky in solitude and silence,
with humble heart shall I stand before thee face to face.In this laborious world of thine, tumultuous with toil
and with struggle, among hurrying crowds
shall I stand before thee face to face.And when my work shall be done in this world,
O King of kings, alone and speechless
shall I stand before thee face to face.

Only Theeby Rabindranath Tagore

That I want thee, only thee---let my heart repeat without end.
All desires that distract me, day and night,
are false and empty to the core.As the night keeps hidden in its gloom the petition for light,
even thus in the depth of my unconsciousness rings the cry
---`I want thee, only thee'.As the storm still seeks its end in peace
when it strikes against peace with all its might,
even thus my rebellion strikes against thy love
and still its cry is
---`I want thee, only thee'.

رابیندرانات تا گور

" رابیندرانات تاگور " بزرگترین نویسنده ادبی در هندوستان جدید شاعر بنگالی – رمان نویس ، فرهیخته ،و کسی است که جایزه ادبی نوبل را در سال 1913 برد. تا گور جایزه سلطنتی را در سال 1915 برد ، اما بعنوان اعتراض به کشتار "آمر یستار"آن را باز گرداند . جایی که گرو هان انگلیسی حدود 400 تظاهر کننده هند و معترض به قوانین استعماری را کشت .

اعتبار تا گور در غرب بعنوان یک عارف احتمالاً خوانندگان غربی اورا به این اشتباه انداخته است که نقش او را به عنوان اصلاح طلب و منتقد استعمار در نظر نمیگیرند . ( وقتی یکی تو را می شناسد ، پس بیگانه نیست . پس هیچ دری بسته نیست . آه ! به من دعاهای مرا ببخش ، تا من یکی را در بسیاران گم نکنم .) " از گیتا نجالی "

رابیندرانات تاگور در کلکته در خانواده ای برهمن ، بر جسته و دولتمند متولد شد . پدرش " ماهاریشی دبندرانات تا گور " فردی اصلاحگر مذهبی و دانش پژوه بود . مادرش " ساراداوی " وقتی او خیلی جوان بود در گذشت / بدن او را از میان دروازه ای به مکانی برده ودرآنجا سوزانده شد و او در یک لحظه تشخیص داد که مادرش هرگز باز نخواهد گشت .پدربزرگ تاگور یک امپرا طوری عظیم مالی را بنا نهاد ودر پروژه های عمومی مثل کالج پزشکی کلکته سرمایه گذاری کرد . تا گور ها در تجدد ادبی و فرهنگی بنگال پیشگام بودند و سعی کردند فرهنگ سنتی هند را با ایده های غربی بیامیزند .

بهر حال تا گور در" خاطرات من " اشاره می کند که کاری برای او تا سن ده سالگی مقدور نبود. در آن زمان تازه شروع به استفاده از جوراب و کفش کرد ,خدمتکاران بچه ها را به طور مرتب تنبیه می کردند . - همه بچه ها بطور جدی در جلسات فرهنگی و ادبی بنگالی حضور می یافتند . تا گور که کوچکترین بچه بود ، شروع به سرودن اشعاری در سن 8 سالگی کرد . او خیلی زود تحصیلش را ابتدا با معلمین سر خانه و سپس در مدارس متفاوت آغاز کرد . در میان آنها می توان به آکادمی بنگال اشاره کرد ، او در آنجا تاریخ و فرهنگ را مطالعه کرد و کالج دانشگاهی لندن جایی که در آنجا در رشته حقوق تحصیل کرد، اما بعد از یک سال بدون تکمیل مطالعاتش ، آنجا را ترک کرد تاگور آب و هوای آنجا را دوست نداشت.در انگلستان تاگور شروع به سرودن شعر "بها گناهریداج" (یک قلب شکسته) کرد.

در سال 1883 با مر ینالیتی((دوی را چادوری))ازدواج کرد و دارای دو پسر و سه دختر از او شد / در سال 1890 به شرق بنگال رفت . اولین کتاب او مجموعه ای از اشعارش در سن 17 سالگی او توسط یکی از دو ستانش که می خواست او را خوشحال کند. ، به چاپ رسید. در شرق بنگال که حالا کشور " بنگلادش" است ، افسانه های محلی و فلکوریک را جمع آوری کرد و در سالهای 1893تا 1900 هفت جلد از اشعارش را نوشت که شامل " سو نارتاری " ( قایق طلایی )در و1894" خانیکا "در 1900 می باشد . این دوره بسیار پرباری درزندگی تا گور بود. او سوگنامه نسبتا گمراه کنندهای به نام " شلی بنگالی " نوشت . مهمتر این که تا گور به زبان مشترک و متروک با ستانی هند نوشت که پذیرش آن برای منتقدین و فرهیختگان سخت بود .

در سال 1901 ، در بیرون از کلکته مدرسه ای به نام " ویسوا–بهاراتی " را بنیان نهاد که به آموزش فلسفه غربی و هندو اختصاص یافت و بعدها تبدیل به دانشگاه شد. او اشعار ، رمانها ،داستانها ، تاریخ هند ، رسالات و مقاله های آموزشی خلق کرد . همسرش در سال 1902 در گذشت و به دنبال آن در سال 1903 یکی از دخترانش و در سال 1907 پسر جوانترش در گذشت .

اعتبار تا گور بعنوان یک نویسنده در انگلستان و ایالت متحده پس از انتشار " گیتا نجالی " محرز شد . ارائه سروده های روحانی که در آن تاگور سعی کرد ، آرامش درونی را بیابد ودر زمینه عشق الهی و بشری کاوش کرد . اشعار توسط خود تا گور به انگلیسی ترجمه شدند. بینش کیهانی او بیشتر مدیون غزلهای سنتی هندو-ویشنو و ارتباط میان انسان و خدا بود.این اشعار در سال 1912 با مقدمه ای از "ویلیام باتلریتیز" ( ایرلندی) به چاپ رسید , که نوشت :" دوستان هندی من می گویند , این غزلیات بدیع سرشار از اوزان لطیف – رنگهای ظریف غیر قابل ترجمه و ابداعات موزون جهانی را به نمایش می گذارند که من در تمام طول زندگیم آرزوی آن را داشته ام."

اشعار او توسط (( عزراپاوند)) ستوده شد و او توجه کمیته نوبل را به آنها جلب کرد. او در مجله دو هفتگی (ری ویو)در یکم مارس 1913 نوشت :" در او یک آرامش طبیعی وجود دارد . به نظر نمی رسد که اشعار او با طوفان و هیجانات آتشین خلق شده باشد و این آرامش ذهنی او را نشان می دهد. او در هماهنگی با طبیعت است و با آن ضدیتی ندارد و این در مغایرت جدی با اسلوب غربی است که انسان در درام بزرگ , خود را برتر از طبیعت می داند .))

بهر حال تاگور علاوه بر اشکال شاعرانه , آثار دیگری را تجربه کرده است که در ترجمه به دیگر زبانها از یاد رفته اند . بخصوص داستانهای کوتاه تاگور تأثیر عمیقی بر ادبیات هند گذاشت و او اولین هندی بود که نشانه های روانشناسی واقع گرایانه را در رمانهایش آورد . تاگور بیشتر آثارش را به بنگالی نوشت , اما اشعارش را در قالب مجموعه های جدید انگلیسی ترجمه کرد .

بسیاری از اشعار او در حقیقت ترانه اند و از موسیقی تفکیک ناپذیرند . آثار او که هنوز کاملاً جمع آوری نشده است , در 26 جلد به چاپ رسیده است . تاگور در سن 70 سالگی شروع به نقاشی کرد .

او همچنین یک آهنگساز بود و صدها اثر از اشعارش را با موسیقی تنظیم کرد . ترانه (( قایق طلایی ما)) سرود ملی بنگلادش شد. او طرفدار استقلال هند بود و بر گاندی تأثیر گذاشت و در بسیاری از زمینه ها موسس هند مدرن بود.

ترجمه از : عفت زهره وندی

اردیبهشت 92

فقط تو از رابیندرانات تاگور

فقط تو را می خواهم , فقط تو را .

بگذار قلبم بی پایان تو را تکرار کند .

همه اشتیاقی که پریشان می کند مرا

روز و شب

در معنا پوچ و دروغ است.

همچنان که شب پنهان می کند

در تیرگی ملال آور خود

اشتیاق به نور را ,

حتی در اعماق حلقه های ناهشیار گریه ام

من تورا می خواهم , فقط تو.

آنگاه که توفان ضربه می زند به آرامش

با تمام قوایش

باز می جوید پایانش را در آرامش

آنگاه که ضربه می زند , طغیان من به عشق تو

باز

من تو را می خواهم , فقط تو.

رو در رو از رابیندرانات تاگور

روز از پی روز

آه فرمانروای زندگی من

آیا نزد تو در رو خواهم ایستاد .

با دستهای به هم آمیخته

آه فرمانروای سر تا سر گیتی

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

زیر عرش کبریایی تو

در خلوت و سکوت  با قلب شکسته

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

در این دنیای پر مشقت

پر آشوب و پر کشاکش تو

و در میان انبوه مردم شتابان

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

و زمانی که کار من در این دنیا به سرانجام رسد

آه پادشاه پادشاهان

تنها و بی سخنی

آیا نزد تو خواهم ایستاد رودررو.

ترجمه از : عفت زهره وندی   اردیبهشت 92

رابیندرانات تا گور

" رابیندرانات تاگور " بزرگترین نویسنده ادبی در هندوستان جدید شاعر بنگالی – رمان نویس ، فرهیخته ،و کسی است که جایزه ادبی نوبل را در سال 1913 برد. تا گور جایزه سلطنتی را در سال 1915 برد ، اما بعنوان اعتراض به کشتار "آمر یستار"آن را باز گرداند . جایی که گرو هان انگلیسی حدود 400 تظاهر کننده هند و معترض به قوانین استعماری را کشت .

اعتبار تا گور در غرب بعنوان یک عارف احتمالاً خوانندگان غربی اورا به این اشتباه انداخته است که نقش او را به عنوان اصلاح طلب و منتقد استعمار در نظر نمیگیرند . ( وقتی یکی تو را می شناسد ، پس بیگانه نیست . پس هیچ دری بسته نیست . آه ! به من دعاهای مرا ببخش ، تا من یکی را در بسیاران گم نکنم .) " از گیتا نجالی "

رابیندرانات تاگور در کلکته در خانواده ای برهمن ، بر جسته و دولتمند متولد شد . پدرش " ماهاریشی دبندرانات تا گور " فردی اصلاحگر مذهبی و دانش پژوه بود . مادرش " ساراداوی " وقتی او خیلی جوان بود در گذشت / بدن او را از میان دروازه ای به مکانی برده ودرآنجا سوزانده شد و او در یک لحظه تشخیص داد که مادرش هرگز باز نخواهد گشت .پدربزرگ تاگور یک امپرا طوری عظیم مالی را بنا نهاد ودر پروژه های عمومی مثل کالج پزشکی کلکته سرمایه گذاری کرد . تا گور ها در تجدد ادبی و فرهنگی بنگال پیشگام بودند و سعی کردند فرهنگ سنتی هند را با ایده های غربی بیامیزند .

بهر حال تا گور در" خاطرات من " اشاره می کند که کاری برای او تا سن ده سالگی مقدور نبود. در آن زمان تازه شروع به استفاده از جوراب و کفش کرد ,خدمتکاران بچه ها را به طور مرتب تنبیه می کردند . - همه بچه ها بطور جدی در جلسات فرهنگی و ادبی بنگالی حضور می یافتند . تا گور که کوچکترین بچه بود ، شروع به سرودن اشعاری در سن 8 سالگی کرد . او خیلی زود تحصیلش را ابتدا با معلمین سر خانه و سپس در مدارس متفاوت آغاز کرد . در میان آنها می توان به آکادمی بنگال اشاره کرد ، او در آنجا تاریخ و فرهنگ را مطالعه کرد و کالج دانشگاهی لندن جایی که در آنجا در رشته حقوق تحصیل کرد، اما بعد از یک سال بدون تکمیل مطالعاتش ، آنجا را ترک کرد تاگور آب و هوای آنجا را دوست نداشت.در انگلستان تاگور شروع به سرودن شعر "بها گناهریداج" (یک قلب شکسته) کرد.

در سال 1883 با مر ینالیتی((دوی را چادوری))ازدواج کرد و دارای دو پسر و سه دختر از او شد / در سال 1890 به شرق بنگال رفت . اولین کتاب او مجموعه ای از اشعارش در سن 17 سالگی او توسط یکی از دو ستانش که می خواست او را خوشحال کند. ، به چاپ رسید. در شرق بنگال که حالا کشور " بنگلادش" است ، افسانه های محلی و فلکوریک را جمع آوری کرد و در سالهای 1893تا 1900 هفت جلد از اشعارش را نوشت که شامل " سو نارتاری " ( قایق طلایی )در و1894" خانیکا "در 1900 می باشد . این دوره بسیار پرباری درزندگی تا گور بود. او سوگنامه نسبتا گمراه کنندهای به نام " شلی بنگالی " نوشت . مهمتر این که تا گور به زبان مشترک و متروک با ستانی هند نوشت که پذیرش آن برای منتقدین و فرهیختگان سخت بود .

در سال 1901 ، در بیرون از کلکته مدرسه ای به نام " ویسوا–بهاراتی " را بنیان نهاد که به آموزش فلسفه غربی و هندو اختصاص یافت و بعدها تبدیل به دانشگاه شد. او اشعار ، رمانها ،داستانها ، تاریخ هند ، رسالات و مقاله های آموزشی خلق کرد . همسرش در سال 1902 در گذشت و به دنبال آن در سال 1903 یکی از دخترانش و در سال 1907 پسر جوانترش در گذشت .

اعتبار تا گور بعنوان یک نویسنده در انگلستان و ایالت متحده پس از انتشار " گیتا نجالی " محرز شد . ارائه سروده های روحانی که در آن تاگور سعی کرد ، آرامش درونی را بیابد ودر زمینه عشق الهی و بشری کاوش کرد . اشعار توسط خود تا گور به انگلیسی ترجمه شدند. بینش کیهانی او بیشتر مدیون غزلهای سنتی هندو-ویشنو و ارتباط میان انسان و خدا بود.این اشعار در سال 1912 با مقدمه ای از "ویلیام باتلریتیز" ( ایرلندی) به چاپ رسید , که نوشت :" دوستان هندی من می گویند , این غزلیات بدیع سرشار از اوزان لطیف – رنگهای ظریف غیر قابل ترجمه و ابداعات موزون جهانی را به نمایش می گذارند که من در تمام طول زندگیم آرزوی آن را داشته ام."

اشعار او توسط (( عزراپاوند)) ستوده شد و او توجه کمیته نوبل را به آنها جلب کرد. او در مجله دو هفتگی (ری ویو)در یکم مارس 1913 نوشت :" در او یک آرامش طبیعی وجود دارد . به نظر نمی رسد که اشعار او با طوفان و هیجانات آتشین خلق شده باشد و این آرامش ذهنی او را نشان می دهد. او در هماهنگی با طبیعت است و با آن ضدیتی ندارد و این در مغایرت جدی با اسلوب غربی است که انسان در درام بزرگ , خود را برتر از طبیعت می داند .))

بهر حال تاگور علاوه بر اشکال شاعرانه , آثار دیگری را تجربه کرده است که در ترجمه به دیگر زبانها از یاد رفته اند . بخصوص داستانهای کوتاه تاگور تأثیر عمیقی بر ادبیات هند گذاشت و او اولین هندی بود که نشانه های روانشناسی واقع گرایانه را در رمانهایش آورد . تاگور بیشتر آثارش را به بنگالی نوشت , اما اشعارش را در قالب مجموعه های جدید انگلیسی ترجمه کرد .

بسیاری از اشعار او در حقیقت ترانه اند و از موسیقی تفکیک ناپذیرند . آثار او که هنوز کاملاً جمع آوری نشده است , در 26 جلد به چاپ رسیده است . تاگور در سن 70 سالگی شروع به نقاشی کرد .

او همچنین یک آهنگساز بود و صدها اثر از اشعارش را با موسیقی تنظیم کرد . ترانه (( قایق طلایی ما)) سرود ملی بنگلادش شد. او طرفدار استقلال هند بود و بر گاندی تأثیر گذاشت و در بسیاری از زمینه ها موسس هند مدرن بود.

ترجمه از : عفت زهره وندی

اردیبهشت 92

فقط تو از رابیندرانات تاگور

فقط تو را می خواهم , فقط تو را .

بگذار قلبم بی پایان تو را تکرار کند .

همه اشتیاقی که پریشان می کند مرا

روز و شب

در معنا پوچ و دروغ است.

همچنان که شب پنهان می کند

در تیرگی ملال آور خود

اشتیاق به نور را ,

حتی در اعماق حلقه های ناهشیار گریه ام

من تورا می خواهم , فقط تو.

آنگاه که توفان ضربه می زند به آرامش

با تمام قوایش

باز می جوید پایانش را در آرامش

آنگاه که ضربه می زند , طغیان من به عشق تو

باز

من تو را می خواهم , فقط تو.

رو در رو از رابیندرانات تاگور

روز از پی روز

آه فرمانروای زندگی من

آیا نزد تو در رو خواهم ایستاد .

با دستهای به هم آمیخته

آه فرمانروای سر تا سر گیتی

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

زیر عرش کبریایی تو

در خلوت و سکوت  با قلب شکسته

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

در این دنیای پر مشقت

پر آشوب و پر کشاکش تو

و در میان انبوه مردم شتابان

آیا نزد تو رو در رو خواهم ایستاد .

و زمانی که کار من در این دنیا به سرانجام رسد

آه پادشاه پادشاهان

تنها و بی سخنی

آیا نزد تو خواهم ایستاد رودررو.

ترجمه از : عفت زهره وندی   اردیبهشت 92