جهانی شدن و امپریالیسم فرهنگی
در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 مفاهیمی چون امپریالیسم فرهنگی، امپریالیسم رسانه ای و ایده های دیگری چون وابستگی فرهنگی و استعمار الکترونیکی بر رسانه های گروهی بین المللی سایه افکند. بسیاری از نویسندگانی که از واژه های یاد شده استفاده می کردند به دنبال نشان دادن تأثیر فرهنگی غرب بر مؤلفه های فرهنگی جهان سوم بودند. کاربرد واژه امپریالیسم فرهنگی، این ایده را القا می کرد که گرچه دوران تسلط اقتصادی و سیاسی مستقیم قدرتهای سلطه گر در شرف پایان است، اما شکل دیگری از سلطه بین المللی در آغاز راه قرار دارد و این سلطه نوین به صورت غیر مستقیمی بر قدرت استوار است، و آن رواج صورتهای فرهنگی خاص است تا مقاومت فرهنگی کشورهای توسعه نیافته را به تحلیل برده و برای شرکتهای فراملیتی مستقر در غرب فرصت سرمایه گذاری را فراهم آورد. همچنین در انسانهایی که در دوران پس از استعمار زندگی می کنند، انگیزه استفاده از فرآورده ها و سبک زندگی غرب را خلق کند و به این وسیله، اقتصادهای غیر عربی را تحت سلطه خود در آورد. در واقع، نویسندگان امپریالیسم فرهنگی، سیستمهای غربی را تهدیدی برای آداب و رسوم بومی و اقداماتی به منظور ترغیب مردم منطقه به مصرف گرایی و کثرت گرایی به شیوه غربی معرفی می کنند.
در امپریالیسم فرهنگی موسیقی جایگاه ویژه ای دارد؛ زیرا اولاً موسیقی، بیانیه قدرتمندی درباره هویت فرهنگی ارائه می دهد؛ ثانیا موسیقی بشدت سیّال است؛ ثالثا توان گذر از محدوده مرزهای زبانی را دارد. شاید به این دلایل است که از اواسط دهه 1980 بعضی از کارامدترین نقدها درباره تز امپریالیسم فرهنگی توسط محققان موسیقی عامه پسند نوشته شده است. به هر روی، به عنوان مثال، موسیقی پالم واین، یکی از مهمترین انواع موسیقی آفریقای غربی در اواسط قرن بود که بشدت از شماری از سبکهای خارجی تاثیر می پذیرفت که از طریق تکنولوژی غربی گرامافون و توسط کمپانی چند ملیتی گرامافون متعلق به انگلیس وارد این کشور شده بود. موسیقی روستایی بسیار مشهور جیمی راجرز و گروه های کوبایی و گیتارهای هاوایی از جمله همین سبکهای وارداتی بودند. ارزان بودن کاست هم موجب گردید که موسیقی ضبط شده در دسترس میزان بسیار زیادی از مردم قرار گیرد. ظاهراً شدیدترین تأثیر غرب، از طریق وجود ترانه هایی صورت گرفته است که به مسائل مهم ملی و منطقه ای می پرداختند. سلطه آمریکا و انگلیس بر تجارت موسیقی جهان واقعیت انکارناپذیر در طول 30 سال گذشته است و به نظر می رسد همچنان تا آینده ای دور، این سلطه ادامه خواهد یافت.
ابرستارگان موسیقی منطقه کانتون و نسل جدیدی از خوانندگان مشهور ماندارین مستقر در تایوان نیز نقش عمده ای در موسیقی محلی و منطقه ای دارند. اینها ستارگان خانگی و محصول داخل هستند، اما شرکتهای ضبط آنها به طور مشخص پیرامون مفاهیم غربی شهرت و اعتبار یافته و فعالیت می کنند. با این پیامدهاست که موسیقی انگلیسی و آمریکایی هنوز پرطرفدارترین موسیقی جهان است. بعضی از موسیقی دانان غیر غربی به موفقیت بین المللی دست یافته اند. نصرت فاتح علی از پاکستان و یوسوندوز از سنگال از برجسته ترین نمونه های موفق در صحنه بین المللی هستند، اما تاثیر این موسیقیها بشدت محدود بوده است. به علاوه، این نوع موسیقی دانان اغلب از این قاعده پیروی می کنند که موسیقی شان تا آن حدی ارزشمند پنداشته می شود که با مفاهیم غربی سازگاری دارد. با این وصف، زبان موسیقی، انگلیسی است؛ زیرا اکثر موسیقیهایی که در گوشه و کنار جهان توزیع می شود به زبان انگلیسی اجرا شده اند. تقریباً همه ستارگان موفق دنیای موسیقی از دهه 50 به بعد اهل انگلیس و آمریکای شمالی اند. تاکنون تعداد اندکی از ستارگان جهانی، از آن سوی دنیای انگلیسی زبان، ظهور کرده اند. این امر نشان می دهد که شیوه های عمل اروپایی و آمریکای شمالی در زمینه موسیقی در گستره جهانی سازمان داده شده اند. برتری انگلیسی به مثابه زبان موسیقی پاپ همراه با برتری پایدار ستارگان انگلیسی زبان، بدین معناست که شیوه عمل صنعتی هنوز در زمینه سازمان دادن به توانایی دریافت مخاطب نقش سودمندی را ایفا می کند.