مقدمه:

حتما شنیده اید که اصلاحات برای تغییر در سه کشور ایران ، ژاپن و آلمان به طور تقریبا همزمان با یکدیگر آغاز شد. در آلمان بیسمارک رهبری پیشگام بود که گامهای بلندی در راستای صنعتی شدن این کشور برداشت و در ژاپن میجی با شکستن محدودیت های این جامعه راه را برای خیزش های بلند هموار نمود. در ایران نیز امیر کبیر به عنوان پرچمدار اصلاحات و آغاز عصر تحول شناخته می شود.
امیر کبیر با تأسیس دارالفنون نظام آموزش سنتی ایران را به چالش کشید و راه نوینی را برای توسعه پدید آورد. اما سوال اساسی این است که چرا در ایران با مرگ امیر کبیر این جریان متوقف می شود و در دو کشور دیگر با سرعت به جلو می رود؟
به طوری که امروز آلمان و ژاپن جزء اقتصادهای طراز اول جهان محسوب می شوند و ما همچنان در دایره جهان سومی و توسعه نیافتگی دست و پا می زنیم.
جامعه شناسان معتقدند: ژاپن و آلمان توانستند با تغییرات ساختاری در آموزش و پرورش راه رشد و توسعه را هموار نمایند. در واقع یکی از رموز موفقیت این دو کشور توجه ویژه به نهاد آموزش و پرورش و سرمایه گذاری های کلان در این حوزه بوده است. چون طبیعی است اگر کشوری نتواند نیروی انسانی را برای یک جامعه پیشرو تربیت نماید و نتواند میراث فرهنگی خود را به نسل های آینده منتقل نماید، با بن بست جدی در توسعه مواجه خواهد شد. امروز بر بسیاری ثابت شده که سرمایه ها را صرفاً نمی توان در زیر خاک جستجو نمود و با دسترسی بیشتر به نفت و گاز و سایر منابع معدنی به پیشرفت رسید. بلکه سرمایه اصلی هر کشور مغزها و نخبگان آن جامعه هستند که بستگی مستقیمی به توسعه نظام آموزش دارد.

خیلی متشکرم، بسیار عالی بود