از زمانی که اینترنت در حد نیروی برق همه گیر شده، عبارات « اینترنت » و « شبکه جهانی وب » متدوالا و به اشتباه به جای یکدیگر استفاده شده اند. این روزها بارها عبارات « جست و جوی اینترنت » و « جست و جوی وب » را به کار می بریم و یا این عبارات را از افراد پیرامون خود می شنویم. در حالی که این دو مساله کاملا با هم متفاوت هستند.
تلاش بر این است که این اشتباه را یک بار و برای همیشه رفع کنیم. از یک سو، اینترنت را می توان سخت افزار نت دانست – زیربنایی که از پروتوکلی خاص استفاده می کند و باعث می شود همه چیز در کنار هم با هماهنگی کامل کار کنند. اما از سویی دیگر شبکه جهانی وب همان نرم افزار وب است – شبکه ای عظیم از نرم افزار ها و پروتوکل ها که ارتباط دهنده همه اجزا با یکدیگر است.
در واقع وب همانطور که از اسمش پیداست مثل یک تار عنکبوت عظیم است که اجزای تشکیل دهنده آن، میلیارد ها میلیارد کاربر در سراسر جهان هستند که از این شبکه جهانی استفاده می کنند.
بنابراین شبکه ای که ما آن را با عنوان اینترنت می شناسیم را متشکل از دو لایه تصور کنید. لایه ای مستحکم را متصور شوید که از سیم ها، سرور ها، روتر ها، سوییچ ها، کامپیوتر ها و هر آنچه که به صورت فیزیکی شبکه ای در سر تا سر جهان ایجاد کرده تشکیل شده است. این همان چیزی است که به آن « اینترنت » می گوییم.
اینترنت چگونه طراحی شده:
در یک توضیح مختصر و کوتاه، اینترنت در ابتدا زیرساختی بود که پایه های آن از سال ۱۹۶۹ و در نتیجه تلاش های آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع آمریکا برای ایجاد یک شبکه ارتباطی قوی در رابطه با جنگ ایجاد شد که این شبکه ARPAnet نام گرفت که مخفف Advanced Research Projects Agency Network بود.
این شبکه فیزیکی، مراکز تحقیقاتی که بر روی پروژه های امنیتی تمرکز داشتند را با بخش های دولتی و نظامی مرتبط ساخت. در واقع این آرپانت بود که در طول سالها تغییر و تحول به چیزی تبدیل شد که ما امروز آن را « اینترنت » می خوانیم.
اما شبکه جهانی وب، در واقع مغز همه چیز است که همه سخت افزار و زیربنای اینترنت را به شکل نرم افزار ها وارد سرور ها و کامپیوتر ها می کند. این مجموعه شامل مرورگر های اینترنت و نرم افزار هایی می شود که از طریق پروتوکل TCP/IP ( یکی از مهم ترین پروتوکل های استفاده شده در شبکه های کامپیوتری ) با هم در ارتباط هستند.
امروزه دیگر فقط صحبت از کامپیوتر ها و مرورگر های وب در میان نیست. مردم دیگر به صورت فیزیکی و با استفاده از دستگاه هایی چون تبلت ها، اسمارت فون ها، موزیک دیوایس ها، کنسول های بازی، تلویزیون ها و حتی وسایلی مثل قاب عکس ها و دوربین های دیجیتال به اینترنت متصل می شوند. تقریبا تمام دستگاه ها به اینترنت وصل می شوند و به کاربران خود این امکان را می دهند تا به راحتی به سازه عظیم اینترنت دسترسی یابند.
اما همه این موراد چطور کار می کنند؟ فرض کنید شما در اتاق خود نشسته اید و با لپ تاپ یا تبلت خود به اینترنت متصل می شوید. اولین کاری که می کنید این است که در مرورگر، آدرس www.d4fteam.com را تایپ می کنید و سپس Enter را می زنید ( اولین کارتان همین است… مگر نه؟ ) همین که اینتر را می زنید، اطلاعات مربوطه را از شبکه جهانی وب – که همان بخش نرم افزاری شبکه اطلاعات و ارتباطات است – درخواست می کنید. پس از فشار دادن کلید اینتر، مسیر ترافیک به این شکل خواهد بود:
درخواست شما از کامپیوترتان به روتر و به ISP شما فرستاده می شود. ترافیک این URL بر اساس پیکربندی سرور های DNS منطقه شما هدایت می شود. هر دامین ثبت شده ای در سرور های DNS سراسر دنیا لیست شده است – تمام هدف این سرورها فراهم آوردن IP آدرس هایی است که اطلاعات ( صفحات وب ) در آن ذخیره شده اند. سرور DNS در پاسخ، اطلاعات IP را ارسال می کند. بنابراین حالا ISP می داند که به کجا رجوع کند تا صفحات وب مورد نظر شما را پیدا کند.
ترافیک در ادامه مسیر به شبکه های Network Service Provider یا همان NSP می رسد. NSP در واقع شامل شبکه هایی مثل SprintNet، IBM، PSINet و… می شود. این شبکه ها، ستون فقرات شبکه های اینترنتی هستند. اگر می توانستید اطلاعات مورد نظرتان که در مسیر اینترنت در جریان است را ببینید، آنگاه می دیدید که ترافیک ابتدا به نزدیکترین NSP می رسد و سپس از درگاه های Network Access Point یا NAP عبور می کند که به ترافیک امکان می دهد تا از یک NSP به NSP دیگر برود.
در نهایت درخواست شما به یک ریموت کامپیوتر – در اینجا وب سرور – می رسد که وب سرور با ارسال صفحات وب مورد نظر به درخواست شما پاسخ می دهد. سپس ترافیک از همان مسیر بازمی گردد تا به کامپیوتر شما برسد. همه این اتفاقات بسیار سریع و در یک چشم به هم زدن رخ می دهند.
شبکه جهانی وب چگونه طراحی شده:
این توضیحی بود برای اینکه اینترنت چطور کار می کند، اما وقتی صحبت از شبکه جهانی وب به میان می آید، این توضیحات فقط سطح اولیه را شرح می دهند. WWW یا همان شبکه جهانی وب به روش عمل سخت افزار و شبکه ها محدود نمی شود. وب در واقع یک تار بزرگ متشکل از اتصالات است – ارتباطات آنلاین به صفحات، فایل ها، موزیک ها، ویدیو ها، دانلود ها و هر چیز دیگری که روی یک سرور یا یک کامپیوتر که به شبکه عظیم فیزیکی « اینترنت » متصل است ذخیره شده باشد.
هر صفحه وبی که روی یک سرور ذخیره شده را یک « گره » تصور کنید که می تواند شامل اتصالاتی به گره های فراوان دیگر در این شبکه بزرگ باشد. هر گره می تواند یک بخش از هر نوع اطلاعاتی باشد – متن، تصویر و یا هر نوع اطلاعات دیگر – که به اینترنت متصل است. این اتصلات داخلی بین گره ها است که شبکه جهانی وب را تشکیل می دهد. در واقع این شبکه ای از اتصالات است که مارپیچ مجازی اطلاعات را می سازد – شبکه ای که با سرعتی بسیار فراتر از سرعت گسترش فیزیکی خود اینترنت، به گسترش و توسعه ادامه می دهد.
نتیجه:
بنابراین اگر از این به بعد کسی عبارات « اینترنت » و « شبکه جهانی وب » را یکسان دانست، شما هم در واقع مجبور نیستید اشتباه او را به او گوشزد کنید. به هر حال می توانید در دانش شخصی خود توجه داشته باشید که اینترنت به زیربنای فیزیکی گفته می شود – دستگاه های متصل به هم در شبکه – در حالی که شبکه جهانی وب همان تار بزرگ نرم افزاری متشکل از گره ها و اتصالات است که اطلاعات ذخیره شده در شبکه عظیم را به هم مرتبط می سازد.
این دو در کنار هم شبکه عظیمی را تشکیل می دهند که دنیای ما را در بر گرفته و همه ما را طوری با هم مرتبط کرده که بدون این شبکه می توان گفت امکان این ارتباط وجود نداشت. با اینکه دو بخش اساسی این شبکه یکسان نیستند، اما هر کدام از این دو نقش بسیار مهمی در تشکیل شبکه جهانی و عظیم فضای مجازی بازی می کنند.