این خساست به زمان های گذشته بر میگردد.هنگامیکه محمود افغان پسرک بیست ساله ای شورشی با مشتی پابرهنگان گرسنه و غارت گر اصفهان را در محاصره خود گرفته بودند . بتدریج زندگی بر مردم سخت و سختتر میشد . آذوقه در شهر پایان مییافت . مردم بخوردن گوشت شتر واسب وقاطر پرداخته بودند . وپس از یکماه دیگر هیچ گوشتی در شهر بدست نمیآمد . ناچار مردم برای رفع گرسنگی به خوردن گوشت سگ و گربه های اصفهان پرداختند . ( دو سر سو کشیش) که خود شاهد بوده است مینویسد در اصفهان دیگر هیچ درختی یافت نمیشد که برگ و پوست داشته باشد . بعد مردم شروع کردن به کندن زمین وبیرون اوردن ریشه درخت ها .گیاهان وخوردن ان . کفش های چرمین خود را میجوشاندند تا چرمش نرم شود و با ان سد جوع میکردند . ( یوداکروزینسکی کشیش ) که خود ناظر وحاضر بوده است مینویسد سر انجام کار بجائی رسید که رانهای ادم های مرده را جدا میکردند و از آن کباب میپختند . یواش یواش تعداد مردگان در اصفهان انقدر زیاد شد که مردم از دفن انها عاجز شده بودند وانها را به زاینده رود میانداختند و بتدریج آب رودخانه عفونت گرفته بود . هر روز در شهر بچه های نوجوان مفقود میشدند
بسیاری از نویسندگان اروپائی نوشته اند که در آن زمان اصفهان یکی از آباد ترین و پر جمعیت ترین شهر های بزرگ آسیا بود . ولی قحطی وگرسنگی و مرگ میر وضعی بوجود آورده بود که وقتی محمود افغان به اصفهان وارد شد از آن همه جمعیت فقط حدود صد هزارنفر مردم بی رمق وبیجان باقی مانده بودند .

این واقعه باعث شد کسی به کسی کمک نکند و همه فکر خود باشند.
این خصلت کم کم نسل به نسل منتقل شد و به صورت ژنتیک در آمد.
البته با گذشت زمان بسیار کمرنگ شده و کم کم جای خود را به مدیریت داده و به همین دلیل است که اصفهانی ها را میگویند مدیران خوبی هستند .