فرهنگ امری تعلیمی – تربیتی و اکتسابی است؛یعنی غریزی و توارثی نیست ،‌گرچه غریزی و ارثی نیست اما فقط با تعلیم و تعلم ارادی و کسب و اکتساب اختیاری بوجود نمی آید بلکه با القایات و تاثیر گذاری های خود به خودی ناشی از محیط زندگی و نشو و نمای آدمی نیز پدید می آید.اما آموزش چیزی است که شخص با انس گرفتن با یک فرهنگ آن را دریافت می کند نه با مطالعه رسمی آن ، پس آموزش یک فعالیت فرهنگی است که در طول زمان شکل گرفته است و ارتباط محکم و پایداری با باورها و اعتقادات دارد که بخشی از فرهنگ است.

یکی از بلیه های جاری در سازمان های فرهنگی و سیاسی این است که ذهنیت مدیران این سازمان ها عموما سلسله مراتبی و از بالا به پایین و آمرانه و پادگانی است. اینان تصور می کنند مشروعیت تصمیم گیری هر فردی را در این سازمان ها مرتبه اداری او تعیین می کند نه عقل و منطق و تجربه. از این رو به خود اجازه می دهند و متاسفانه قانون هم راهی را فراهم کرده تا بدون منطق و استدلال دست به تصمیم گیری های عجولانه و نا بخردانه بزنند و در غزل و نصب ها نیز صرفا به سلیقه و ذائقه خود توجه کنند. ملاک نصب ها میزان ارادت باشد نه توانایی و اهلیت های کاردانی. ملاک عزل ها خوشامد و خوش نیامد باشد نه نا کارآمدی و بی عرضگی و تمامی منابع و مصالح سازمان ها و حتی کشور را قربانی تامین مصلحت نفس مدار خود کنند. و از همه مضحکتر و غیر اخلاقی تر اینکه این جماعت همواره برای اقدامات خود توجیحاتی نیز می تراشند و می سازند. این رویه در سازمان ها از جمله سازمان های نظامی چون سلسله مراتبی است امری طبیعی است هرکس ستاره بیشتر دارد حقانیت بیشتری دارد و اساسی در این سازمان ها بنابر ماهیت نظامی اش چون و چرا معنی ندارد غافل از اینکه روابط در سازمان های فرهنگی و سیاسی عمودی نیست بلکه افقی است. یعنی معیار برتری آدمها دانش و تخصص و تعهد سازمانی است نه مرتبه اداری. همانگونه که خداوند معیار برتری آدمها را تقوا قرار داده نه پول و خانواده و تحصیلات و... چه بسا کارشناسانی که به مراتب از مدیران کل و حتی معاونین سازمان ها کار بلد و فهمیده تر و کارسازتر باشند و باید هم اینگونه باشد زیرا اینان وظایف و شئون متفاوتی دارند. اما متاسفانه در سازمانهای ما همان رویکرد پدرسالارانه بجای مانده و شایسته سالاری هر روز در این سازمانها ذبح می شود. ترقی گام به گام و پله پله یک شوخی بزرگ است و انحراف بزرگ آنجاست که این انحراف بزرگ بخاطر استمرار در زمان عادی تلقی شده و دعوت به اصطلاح و درستی انحراف تلقی می شود و منتقدان با بی رحمی رانده و مغضوب می شوند. در واقع تا این رویه در سازمانهای ما اصلاح نشود ره به ترکستان هم نخواهیم برد. تا زمانی که مدیران ما دچار این توهم هستند که چون مقام اداری بالاتری دارند پس حتما فهم درست تری از اوضاع و شرایط برای تصمیم گیریها دارند این آش و همین کاسه است. تا زمانی که مدیران ما دیگران را به خاطر علم و دانش و تجربه و فهم بیشتر تحمل نکنند و برای عزل و تخفیف آنها هزار بهانه بجویند هیچ پیشرفتی برای کشور متصور نخواهد بود. باید خون گریه کرد برای کشوری که ملاک ارتقای مدیرانش چاپلوسی، خود را به نفهمی زدن، انتقاد نکردن، نوکر ماب بودن، آزاد اندیش نبودن، باج دادن، ریا و تظاهر کردن و ترجیح دادن منافع زود گذر شخصی به منافع ملی و سازمانی و نداشتن قدرت تصمیم گیری باشد.

خلاصه کلاس است؟