جامه شناسی توسعه
تألیف:دکتر مصطفی ازکیا (استاد دانشگاه تهران )
دکتر غلامرضا غفاری(استادیار دانشگاه تهران)
انتشارات کیهان-چاپ ششم1386

رابردهای توسعه و مساله نا براری
راهبرد افزایش تولید ناخالص ملی:
در دهه 1960 که به عنوان اولین دهه توسعه مطرح شد،مفهوم تولید نا خالص ملی بر اندیشه های توسعه ای تسلط داشت و رشد و توسعه با شاخص تولید نا خالص ملی اندازه گیری شد.به عبارتی افزایش در رشد تولید نا خالص ملی بدون توجه به چگونگی توزیع درآمد و وضعیت نا برابری و نظام قشر بندی اجتماعی مساوی با توسعه تلقی می شد.در این دوره عمده سیاستهای توسعه ای توسط سازمانهای بین المللی وبا همکاری دولت های جهان سوم یکی بعد از دیگری تنظیم وفرمول بندی می شدند. این سیاست گزاران این طور تصور می کردندکه افزایش در سطوح تولید نا خالص ملی به معنی رشد و توسعه واقعی است که حاصل آن ریشه کن شدن فقر خواهد بود.
بخشی از این سیاست ها بر اساس فرضیه هایی پیرامون علل فقر روستایی و شهری و رشد کم درآمد این گروهها تدارک دیده شده بود واین تصور وجود داشت که فقر به شیوه ها شکل های بسیارسی وجود دارد نتیجه ان عبارت است ازپایین بودن انگیزه پیشرفت در خانواده های زارعان که تنها به تولیدات محدود برای مصارف شخصی و فوری خود می پردازند وکارگرانی که دارای اخلاق کاری ضعیف بودند و خواسته های محدودی داشتند و فقط در پی برآوردن این خواسته های محدود بودند،به عنوان عاملان توسعه نیافتگی کشور تلقی می شوند
پایان