ماه به نيمه رسيده است و درهاي رحمت، بر روي جهانيان باز است. جان‏ها آكنده از عشق است، ماه به نيمه رسيده است كه اين چنين در كامل ‏ترين صورت خويش به جلوه‏گري، دست ‏افشاني مي‏كند. ستارگان به تكاپو درآمده‏اند گرداگرد ماه بدري كه در آستانه حُسن خودنمايي مي‏كند؛ ماه تمامي كه از ذخيره هستي به زمين هديه داده شده است. صداي هلهله به گوش مي‌رسد. صداي تسبيح؛ صداي شور و نشاط عرشيان. نوري متولد مي‌شود كه از عرش تا فرش مي‌گسترد و جلوه حضور اين نور آسماني، در خاندان وحي رخ مي‌نمايد. آري، امشب خانه علي(ع) و فاطمه(س) غرق در شادي تولد نخستين فرزند است. امشب تجلي حسن ازلي است كه در چهره دلگشاي چهارمين معصوم، حسن بن علي(ع) نمايان مي‌شود و با آمدنش، جان‌ها را صفايي ديگر مي‌بخشد. مقدمش مبارك.
سلام بر لب هاي رسول الله كه ميلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت و نام يگانه‏ ات را از جبرئيل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه كرد! سلام بر لبخند سرافراز علي(ع)، كه در طلوع تو اتفاق افتاد! سلام بر تو، امام پس از علي(ع)! سلام بر تو، شباهت بي‏ شائبه محمدي! و سلام بر تو اقيانوس كرامت و سخاوت!
در نيمه ماه رمضان سوم هجري، اولين فرزند علي(ع) و فاطمه(س) به دنيا آمد. پس از ولادت، نامگذاري از جانب مادر به پدر، و از پدر به رسول خدا محول شد و آن حضرت هم به انتظار نامگذاري پروردگار ماند. تا اينكه جبرئيل، امين وحي، فرود آمد و گفت: «خدايت سلام مي‌رساند و مي‌گويد چون علي براي تو همانند هارون براي موسي است، نام فرزندش را نام فرزند حضرت هارون (ع) يعني شبر قرار ده!» رسول خدا(ص) فرمود: زبان من عربي است و شبر، عبري است. جبرئيل گفت: شبر در زبان عرب به معناي« حسن» است.» به اين ترتيب، آن كودك بزرگوار، حسن نام گرفت.
كنيه‌ي آن حضرت "ابو محمد"و مشهورترين القابش "سيد" و "سبط" و" تقي" است كه هركدام نشان از ويژگي هاي اخلاقي و صفات نيك امام مجتبي(ع) دارد. در فضيلت امام حسن مجتبي(ع) همين بس كه جد بزرگوارشان محمد مصطفي(ص) سرور فرزندان آدم و پدرشان علي مرتضي، سرور اوصيا و مادرشان فاطمه زهرا(س) پاره تن پيامبر(ص) بانوي بانوان جهان و مادربزرگ گرامي اش حضرت خديجه(س) است.
خدايا! به "كريم اهل بيت" سوگند، سايه كرامت خويش را از ما دريغ مدار.


احاديثي چند از امام حسن مجتبي(ع):

- إنّما يُجْزى الْعِبادُ يَوْمَ الْقِيامَهِ عَلى قَدْرِ عُقُولِهِمْ.
همانا در روز قيامت بندگان به مقدار عقل و درك و شعورشان مجازات مى شوند.(كلمه الإمام الحسن (ع): ص 209)
- اَلْخَيْرُ الَذّى لا شَرَّفيهِ: ألشُّكْرُ مَعَ النِّعْمَهِ، وَالصّبْرُ عَلَى النّازِلَهِ
آن خوبى كه شرّ و آفتى در آن نباشد شكر در مقابل نعمت ها و صبر و شكيبائى در برابر سختى ها است. (تحف العقول: ص 234، س 7)
- الْيَدَيْنِ قَبْلَ الطَّعامِ يُنْفِى الْفَقْرَ، وَبَعْدَهُ يُنْفِى الْهَمَّ.
شستن دست ها قبل از طعام فقر و تنگدستى را مى زدايد و بعد از آن ناراحتى ها و آفات را از بين مى برد.(بحارالأنوار: ج 1، ص 218، ح 43)
- مَنِ اسْتَخَفَّ بِإخوانِهِ فَسَدَتْ مُرُوَّتُهُ.
كسى كه دوستان و برادرانش را سبك شمارد و نسبت به آن ها بى اعتناء باشد، مروّت و جوانمرديش فاسد گشته است. (كلمه الإمام الحسن (ع): ص 209)
- لَقَضاءُ حاجَهِ أخ لى فِى اللّهِ أحَبُّ مِنْ إعْتِكافِ شَهْر.
هر آينه برآوردن حاجت و رفع مشكل دوست و برادرم، از يك ماه اعتكاف، در مسجد و عبادت مستحبّى، نزد من بهتر و محبوب تر است. (كلمه الإمام الحسن (ع): ص 139)
- إنّ الْحِلْمَ زينَهٌ، وَالْوَفاءَ مُرُوَّهٌ، وَالْعَجَلهَ سَفَهٌ.
صبر و شكيبائى زينت شخص، وفاى به عهد علامت جوانمردى، و عجله و شتابزدگى (در كارها بدون انديشه) دليل بى خردى مى باشد.(كلمه الإمام الحسن (ع) : ص 198)
- وَ إنّ حُبَّنا لَيُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ بَنى آدَم، كَما يُساقِطُ الرّيحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ.
همانا محبّت و دوستى با ما (اهل بيت رسول اللّه(ص) سبب ريزش گناهان از نامه اعمال مى شود، همان طورى كه وزش باد، برگ درختان را مى ريزد. (كلمه الإمامُ الْحَسَن(ع): 7، ص 25)
- إنَّ مَنْ خَوَفَّكَ حَتّى تَبْلُغَ الاْمْنَ، خَيْرٌ مِمَّنْ يُؤْمِنْكَ حَتّى تَلْتَقِى الْخَوْفَ.
همانا كسى تو را ـ در برابر عيب ها و كم بودها ـ هشدار دهد تا آگاه و بيدار شوى، بهتر است از آن كسى كه فقط تو را تعريف و تمجيد كند تا بر عيب هايت افزوده گردد. (إحقاق الحقّ: ج 11، ص 242، س 2)
- لَقَدْ فارَقَكُمْ رَجُلٌ بِالاْمْسِ لَمْ يَسبِقْهُ الاْوَّلُونَ، وَ لا يُدْرِكُهُ أَلاْخِرُونَ.
امام حسن(ع) پس از شهادت پدرش اميرالمؤمنين علىّ(ع)، در جمع اصحاب فرمود: شخصى از ميان شماها رفت كه در گذشته مانند او نيامده است و كسى در آينده نمى تواند هم تراز او قرار گيرد.(إحقاق الحقّ: ج 11، ص 183، س 2 و ص 185 )