پادشاهی بود که فقط یک چشم و یک پا داشت. پادشاه به تمام نقاشان قلمرو خود دستور داد تا یک پرتره زیبا از او نقاشی کنند.

اما هیچکدام نتوانستند؛ آنان چگونه می‌توانستند با وجود نقص در یک چشم و یک پای پادشاه، نقاشی زیبایی از او بکشند؟

سرانجام یکی از نقاشان گفت که می‌تواند این کار را انجام دهد و یک تصویر کلاسیک از پادشاه نقاشی کرد. نقاشی او فوق‌العاده بود و همه را غافلگیر کرد. او شاه را در حالتی نقاشی کرد که یک شکار را مورد هدف قرار داده بود؛ نشانه‌گیری با یک چشم بسته و یک پای خم شده.

چرا ما نتوانیم از دیگران چنین تصاویری نقاشی کنیم؛
پنهان کردن نقاط ضعف و برجسته ساختن نقاط قوت آنان.

با تشکر از مطلب آموزنده تان

سوالی مطرح است
آیا پادشاه یک چشم و یک پا داشت؟ و یا نداشت؟
با توجه به عنوان مطلب زیبایتان که عیب جو نباشیم ما هم نیمه پر لیوان را باید ببینیم احتمالا یک چشم و یک پا نداشته .
از اینکه اینگونه داستانهای اخلاقی را به اشتراک میگذارید سپاسگزارم.

بله، تمامی مخلوقات بغیر از امامان معصوم(ع) دارای عیب میباشند آن هم به حکمت پروردگار میباشد


حضرت امیر (علیه السلام) در این باره می‌فرماید:

«مَنْ نظَرَ فی عَیْبِ نَفْسِهِ اِشْتَغَلَ عَنْ عَیْبِ غَیرِهِ »

«هر كه عیب خود را ببیند از پرداختن به عیب دیگران باز ایستد.»