 سازمان رسمی :
در مقابل سازمانهای اجتماعی که هرگاه انسانها با هم زندگی می کنند، خود به خود پدید
می آیند، سازمانهایی وجود دارند که آگاهانه و از روی طرح و نقشه برای نیل به مقاصد معینی ایجاد می شوند. اگر تحقق هدفی مستلزم کار و فعالیت جمعی باشد، انسانها سازمانی بر پا
می کنند که به وسیله آن می توانند فعالیت های جمع کثیری از افراد را هماهنگ سازند و مشوقها و امتیازاتی تدارک می بینند تا افراد دیگر نیز برای کمک به تحقق هدف، به آن سازمان بپیوندند. در این سازمانها، هدفهایی که باید تحقق یابند، ساختاری که باید روابط میان اعضا را مشخص کند، و هنجارها و مقرراتی که اعضاء باید پیروی کنند، خودجوش پدید نیامده، بلکه پیشاپیش و آگاهانه طراحی می شوند تا راهنمای فعالیت و رفتار قرار گیرند. چون ویژگی برجستۀ این سازمانها آن است که رسماً و با قصد صریح نیل به هدفهای معین برپا
می شوند،اصطلاح سازمان رسمی بدانها اطلاق می شود. سازمانهای دولتی، کارخانه ها، دانشگاهها و مدارس از جمله سازمانهای رسمی به شمار می روند.
سازمانهای رسمی به منزلۀ تدابیر و وسایلی هستند که برای رفع نیازهای اساسی جامعه به وجود می آیند و با سیر تحولات اجتماعی روز به روز گسترده تر و پیچیده تر می شوند. آنها هدفهای گوناگون و متفاوتی دارند و برای رسیدن به هدفهای خود، طبق برنامه فعالیت می کنند. فعالیت آنها مستلزم استفاده از منابع انسانی، مادیو مالی است. سازمانهای رسمی، تحت نظم و ترتیب، و قواعد و مقررات معینی فعالیت می کنند و رفتار و مناسبات افراد در آنها، تحت الگو و موازین ویژه ای شکل می گیرد. برای اینکه فعالیت سازمان و کنش اعضای آن در جهت هدفها باشد، سرپرستی و نظارت، و هماهنگی و هدایت لازم می آید. مجموعۀ این وظایف که رفتار و فعالیت سازمانی را در مسیر هدف تنظیم، تصحیح، تقویت و راهنمایی می کند، مدیریت نامیده می شود. پس، همۀ سازمانهای رسمی برای استمرار و تداوم فعالیت خود به مدیریت نیاز دارند. فقدان مدیریت، موجب ناهماهنگی، انحراف از هدف، اتلاف وقت و انرژی می شود و سازمانها را به نابسامانی و از هم پاشیدگی می کشاند.