روزی پدری می‌خواست به فرزندش عواقب زیاد حرف زدن و حرفهای نابجا را بیاموزد، ولی هر چه فکر کرد، راهی به ذهنش نرسید.
پدر برای مشورت به نزد پیر فرزانه روستا رفت و موضوع را با او در میان گذاشت و از او کمک خواست.
پیر فرزانه گفت یک راه حل به ذهنم می رسد. تکه سنگی گرد و کوچک پیدا کن و به دست فرزندت بده. فردا صبح او را با من، راهی کوه برفی بالای دهکده بکن.
پدر دلیل خواسته استاد را متوجه نشد، ولی حرف استاد را پذیرفت و کودکش را به همراه قطعه سنگی که استاد خواسته بود، راهی کوه کرد.
کودک به همراه استاد به بالای کوه برفی مشرف به دهکده رفت.
استاد به کودک گفت: با سنگ درون دستت دهکده را نابود کن.
کودک خندید و گفت: استاد با این سنگ نمیشه!!! و بعد گفت: استاد من با سنگی که دارم، فقط می توانم یک شیشه را بشکنم.
استاد گفت: حالا اگر این سنگ را در برف بچرخانم و رها کنیم، به پایین کوه که برسد چه اتفاقی می افتد؟
کودک گفت: به پایین کوه که برسد، گوله برف بزرگی خواهد شد که دست کم نیمی از دهکده را خواهد برد.
استاد گفت: حرف‌های ما اگر کم و بجا باشد، اگر هم اشتباهی در آن بوجود آید، تأثیر آن دست کم به اندازه پرتاپ همان تکه سنگ کوچک خواهد بود.
ولی اگر ما زیاد و نابجا صحبت کنیم، آثار مخرب آن می‌تواند مانند آن گوله برف بزرگ باشد، که خرابی زیادی به بار خواهد آورد.

یكی از نعمت‌هایی كه خداوند در قرآن كریم به آن اشاره فرموده، نعمت زبان است:
«أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَینَینِ. وَ لِسانًا وَ شَفَتَینِ»
آیا دو چشمش نداده‌ایم؟ و زبانی و دو لب .
این نعمت با آن كه حجم كوچكی نسبت به سایر اعضای بدن دارد، اما كارایی بسیار زیادی دارد و به همین علت هم می‌بینیم گناهان زیادی را برای این عضو بر شمرده‌اند.
محكم و مستدل حرف بزنید: