Translation Of Women in Business , Chapter1: Coco Chanel

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط فرزانه گل پرور

بازدید: 2354

TOPIC : TRANSLATION OF WOMEN IN BUSINESS, CHAPTER 1: COCO CHANEL

NAME : FARZANEH GOLPARVAR

TEACHER'S NAME : MRS. SHAHBAZI

SOURCE : LONGMAN & FARHANG MOASER DICTIONARIES

Chapter 1 Coco Chanel
'Fashion is not just about dresses; fashion is something in the air. Fashion is in the sky, the street. Fashion is about ideas, the way we live, what is happening.'
Coco Chanel
At the start of the twentieth century, the idea of women in business seemed crazy. In those days, men held all the positions of power and made all the decisions about money. They believed that a woman's place was in the home, looking after her children, cooking for her family and managing the house. If a woman needed to work she could perhaps find a job in a shop or in a factory, but she had no chance of working as a businesswoman or a banker or a lawyer.
Women's fashion in the US and Europe at that supported this idea for their position in society. Fashionable women wore long dresses that almost touched the ground. This idea made it difficult for them to drive a car, ride a horse or even walk quickly. As a result, they need men to arrange their travel for them. A fashionable woman was also expected to keep her skin as white as possible to show that she didn't work outside in the sun. This meant that women spent a lot of time indoors.
When they went out, they often wore large hats that were decorated with flowers, leaves and fruit. These protected their faces from the sun and made it even more difficult for them to move around.
But many women weren't happy with their position in society, and they didn't like the clothes they had to wear either.
One of these people was a Frenchwoman called Gabrielle 'Coco' Chanel. When she went into business in 1910, she planned to change the clothes that women wore. But over the next sixty years she did much more than that, as she became the richest and more successful businesswoman of the century.
♦
Coco Chanel had no experience of business when she opened her first hat shop in Paris in 1910. She was only twenty-seven years old she came from an ordinary family. When she left school, she worked for a dressmaker for a short time. Later she tried to become a singer in a nightclub, where she was given the name 'Coco'. Coco was an attractive young woman; she always dressed well and she was good at making friends. Although she didn't have any money, she mixed with fashionable, successful people and her boyfriends were often rich young army officers. One of these was a handsome young Englishman with a big black moustache, called Boy Capel. When Coco asked him to lend her some money so she could open a shop, he was surprised. He had never heard of a woman in business before, but he liked the idea.
'A woman in business?' he said. 'That sounds fun. How much do you want?'
Coco asked for enough money to open a shop in one of the best streets in Paris.
'No problem,' replied Boy Capel. He was so rich that he didn't care if he never got his money back.
Many of Coco's customers in her first shop were her rich young women friends. They loved the simple but beautiful hats that Coco made for them. At parties they laughed at other women who still wore hats that were covered in fruit and flowers. Soon they were asking Coco for clothes that were designed in the same simple way. Coco hated the long dresses that fashionable women wore and so she was happy to make dresses and skirts that were much shorter and reached just below the knee. She also persuaded her customers to wear loose jackets and blouses that allowed them to breathe more easily. Again, the rich, fashionable young women of Paris loved Coco's new ideas, and her shop started to do well.
In 1913, Coco asked Boy Capel for more money, because she wanted to open a second shop, this time in the French seaside town of Deauville. In summer the streets of Deauville were full of fashionable people from all over Europe. Russian princesses mixed with English ladies and the daughters of German businessmen, and they were all looking for clothes in the latest style. After her success in Paris, Coco was sure she could offer all of them something special. She was right. The young women in Deauville loved her simple hats, loose jackets, and skirts and dresses that reached just below the knee. Coco made plenty of money in her first year in Deauville and in her second summer she expected to do better. But then, for everyone in Europe, everything went wrong.
In June 1914 in Sarajevo, Bosnia, a young student called Gavrilo Princep shot and killed Archduke Franz Ferdinand, an important person in the Austrian royal family. Two months later, almost all the nations of Europe were fighting one of the worst wars in history. In August of that year, the German army marched through Belgium and into the north of France. The French army was not prepared for this, and soldiers rushed to defend their country. The British army quickly came to help, but the situation looked very dangerous.
Many rich French families rushed from the north of France to the expensive hotels of Deauville to get away from the fighting. Some people were frightened, but most were in a good mood.
'Don't worry,' they told each other. 'The war will be finished by Christmas.'
But after a few weeks, it was clear that they were wrong. More and more men left Deauville to go and fight in the French army. Soon the expensive hotels were changed into hospitals, full of soldiers who had been hurt in the fighting. The rich Frenchwomen of Deauville saw that it was their duty to help the French army and many of them took jobs as nurses in the hospitals or did other kind of war work. But after a few days they realized that it was impossible to work in their long dresses. They look around for different things to wear.
'Where can we find clothes that are stylish, but will also allow us to work?' they asked each other.
They found the answer in Coco Chanel's new shop. Her simple hats, loose jackets and straight skirts were just what these women needed. They were stylish, but they also allowed women to move around quickly. Coco was soon selling clothes as fast as she could make them.
A year later, in the summer of 1915, coco had worked so hard for so long that she was ready for a holiday. So Boy Capel took a break from his job with the British army, and together they went to Biarritz in the south of France. The mood in this seaside town was very different to the mood in Deauville. In Deauville, everyone spent all their time worrying about the war; in Biarritz, people just wanted to have a good time and to forget about it. There was full of young army officers who were spending a few days away from the fighting with their wives and girlfriends. There was dancing in the big hotels every night. The shops and restaurants were always busy. But the war meant that it was hard for women in Biarritz to find the sort of fashionable clothes that they wanted. Coco immediately saw a business opportunity.
She realized that women in Biarritz wanted a different style of clothes from women in Deauville. These women wanted to go out and have fun. They wanted to look good and they didn't really care how much they paid for their clothes.
'Don't you see?' she said to Boy. 'This could be a new direction for the business. In Biarritz I can sell clothes that are modern and simple, but that also allow women to feel beautiful and to enjoy themselves.'
Boy Capel put his fingers to his big black moustache and thought for a moment.
'And,' added coco, 'I think women will also pay a very good price for these clothes, if we can sell them in the right way.'
'What do you mean?' asked Boy.
'Well,' said coco, 'these clothes need to have a new look. The Chanel clothes in Biarritz will not just be clothes for rich women who work. These clothes will make women feel good when they wear them.'
Boy wasn't sure about the idea. 'But where will you get the cloth for these clothes?' he asked. 'No other designers can get cloth at the moment. We are in the middle of the war, you know.'
'Don't worry about that.' Said coco, 'I'll find the cloth. I just need the money.'
'Money?' said Boy Capel. 'Oh, no problem. I've got plenty of money.'
Boy Capel sounded confident, but as he lent more money to coco, he never really expected to see it again.
But coco's idea was quite right. She found that she could still buy cloth across the border in Spain, which wasn't fighting in the war. Then she rented an expensive house in the middle of the town and hired sixty women to make her new dresses. She sold the dresses for very high prices, but women were happy to pay for them. They were so popular that people even came from Madrid to buy them.
For the next three years, coco travelled between her three businesses in Paris, Deauville and Biarritz, while the First World War continued in the north and east of France. By 1916, over three hundred people were working for her. She soon made so much money that she could pay back Boy Capel all that she had borrowed. Coco had been lucky because the war had given her a chance to make her new designs popular. But she had also shown that she could recognize business opportunities and that she could change her style to suit her customers.
When the war finished, in November 1918, coco was ready to start the next and most successful part of her business life.
♦ The First World War completely changed European society. Millions of young men had been killed, and women now had a much more important position in society. Women had shown that they could work in offices and factories while men were fighting in the war. In many countries, women were now allowed to vote for their government for the first time. By the start of the 1920s, women had realized that they could be different from their mothers. They could lead a very different kind of life from the one they had known before the war.
After bad times of the war, rich young people just wanted to spend money and to have fun. They drove their shiny new cars to the beach, where they played games swam in the sea. Both men and women went to parties, where they smoke cigarettes and drank alcohol. They dance to the music of Louis Armstrong and Jelly Roll Morton. They went to the cinema to watch the films of Charlie Chaplin and Greta Garbo. And also wore the clothes of Coco Chanel.
Women didn't want to return to the long, tight dresses and silly hats of the years before the war. They wanted clothes that allowed them to move around freely. Chanel's style was just right for the time. But now her clothes were not just for the women of Paris, Deauville and Biarritz. The end of the war meant that she could sell her clothes around the world. For women in the big cities of Europe, she made smart suits of jackets and skirts, and for women on holiday she designed special beach clothes. In the US her dresses were so successful that a magazine even compared them to the Ford motor car. Coco's business grew and grew.
But Coco didn't just think about clothes she realized that women couldn't always wear diamonds and other expensive jewellery when they went out. So she started making jewellery that looked real, but was made from cheap materials. She also introduced the idea of short hair for women, and for the first time she made it popular for women to go out in the sun so their skin went brown.
But Coco's best decision was to into cosmetics business. She knew that the cosmetics business and the fashion industry were similar in many ways, and she was sure that her ideas could help her to be successful in this area. She also believed that cosmetics were very important. She once said, 'if a woman doesn't wear perfume, she has no future.'
So in the early 1920s, she went to see a man called Pierre Wertheimer to discuss her plan. Wertheimer owned the biggest perfume factory in France and he was very happy to work with such a famous designer. At that time women wore perfumes which always smelled of flowers, but Coco wanted her perfume to have a completely different smell. Together Wertheimer and Chanel invented a new kind of perfume, and they decided to sell it in a simple, square bottle. They agreed to give it Coco's name, and she added her lucky number. The result was Chanel No.5, the most successful perfume of the past hundred years.
As Coco grew richer and more successful, she mixed with the most famous people of the time. She loved to be with artists and she made clothes for shows at theaters in Paris, where she worked with Jean Cocteau, Pablo Picasso and Sergei Diaghilev. These people all admired Coco's work and understood what she was trying to do.
'Coco worked in fashion according to rules that seem to have value only for painters, musicians and writers,' said Jean Cocteau.
But Coco didn't just mix with artists. She often went to parties where she met important people like the future king of England- the Prince of Wales- and Britain's future war leader, Winston Churchill. And after her boyfriend of the war years, Boy Capel, was killed in a car crash, she was often seen on the arm of rich Russian and English lords.
For Coco and her friends, the 1920s were the happiest ten years of the twentieth century. But the good times suddenly ended in October 1929, when the stock exchange in Wall Street, New York, crashed. Share prices fell and fell and fell. The world economy badly damaged. Thousands of businesses closed and millions of people lost their jobs.
For most people, the Wall Street crash was a disaster, but not for Coco Chanel. While ordinary people suffered, the richest people in the world still had money and they still wanted expensive, fashionable clothes. Instead of making cheaper, simpler clothes, she started to design even more expensive clothes and to use real diamonds in her jewellery. Coco had remembered the lesson of Biarritz: in times of trouble, the secret of success is to help people to forget their problems.
In these bad times for the world economy, other successful people remembered the same secret. One of these people was the great Hollywood film producer, Sam Goldwyn. As ordinary people in America got poorer and poorer, he realized that they wanted to see films about a different kind of world. They wanted films that showed the wonderful lives of rich, beautiful people. They wanted to go to the cinema and get away from their problems. Goldwyn decided that people in his films should wear the best and the most expensive clothes in the world, and so he went to the top fashion designer in the world: Coco Chanel. Coco understood his idea immediately and she was interested.
'How much will you pay me?' she asked.
'One million dollars,' said Goldwyn.
With an offer of so much money, how could Coco refuse? She went to Hollywood, she met the film stars, and then she started work on their clothes. Everyone waited to see the results. The first film was called Tomorrow Or Never and its star was Gloria Swanson. In the film her clothes were beautiful, but they were quite simple. When the film was shown in the US, people were surprised; they had expected something more for $1 million. When an American newspaper wrote about the film it said, 'Chanel wants a lady to look like a lady; Hollywood wants a lady to look like two ladies.'
Chanel kept the money, but Sam Goldwyn decided not to use her clothes again.
Back in Paris, Coco had more problems. The French economy was in a very bad state. People without work wanted jobs, and the people with jobs wanted more money. Bosses like Coco had everything, while it was hard for many French people to feed their families. In the middle of the 1930s, Coco's business employed around 4000 people. She thought she was good to people who worked for her, but some of them had a different opinion. In 1936, fifty of her workers stopped work and sat down in one of her factories in Paris. Coco put on her best suit and rushed to speak to them, but they had locked the door of her factory and she couldn't get in. Coco was very angry. How could they do this to her? She and her workers argued and argued, but they couldn't agree on a solution to their differences. Coco's reply showed that she was a very tough businesswoman: she sacked three hundred of them. But still they refused to change their minds. Coco now had an even more serious problem. She had designed some new clothes for a fashion show and she was worried that they wouldn't be ready. What could she do? She decided to give her workers what they wanted, but she never forgot what they had done to her. At around this time, Coco started to go out with a rich German man called Hans Günther Von Dincklage. She always called him 'Von D'. Nobody knew exactly what Von D was doing in Paris, but many people thought that he was a spy for German's Nazi government. This didn't worry Coco, and the two of them started to live together in the expensive Paris Ritz Hotel.
But while Coco and Von D enjoyed their life, Europe moved closer to war. In 1938, Hitler's German army marched into Czechoslovakia. The next year, the Germans marched into Poland and the Second World War began.
Although Coco's business had done well in the First World War, she decided that she didn't want to through another war. Perhaps she was still angry with her workers after the problems of 1936. Or perhaps she had just had enough of business. But for whatever reason, in 1939 Coco closed her fashion business and all her workers lost their jobs. Many people were angry with her and asked her to change her mind, but she simply told them, 'This no time for fashion.'
Through the winter of 1939 and into 1940, the French people waited and worried. In 1940, the German army arrived and took control of Paris. Many French people started secret groups and continued to fight the Germans, but not Coco. She was happy in her rooms at the Ritz Hotel with her German boyfriend, and she just wanted to enjoy her life. The war hadn't closed the theaters and shops of Paris, so she could still go out and do what she wanted. But as her fashion business was now closed, she needed to find other ways of making money.
She knew that her perfume Chanel No. 5 was still very popular with the French and German women who were living in Paris. She also knew that her partner in the perfume business, Pierre Wertheimer, had left France to get away from the war and was now living in the US. Coco thought she saw an opportunity to take control of the whole perfume business. But also Wertheimer was on the other side of the Atlantic; he was not going to allow this to happen. Chanel No. 5 made him so much money that he didn't want to lose control of it. Coco, Wertheimer and their lawyers started to argue about it.
But while Coco and Wertheimer fought for control of Chanel No. 5, the Germans were slowly losing control of the war. In June 1944, the British and the Americans landed on the beaches of the west of France and started to move towards Paris. Two months later, they were just out of the city. The Germans realized that they were beaten and started to leave. The people of Paris opened the doors of their houses, had parties and danced in the streets. But Coco wasn't so happy. She knew that many French people were angry with people who had helped the Germans in the war and they wanted to punish them. Would they want to punish Coco? She wasn't going to wait to find out. When the war ended, she left France and went to live abroad.
♦
For most of the next eight years, Coco lived quietly in Switzerland. She soon found out that she was so rich that she didn't need to work. She continued to argue with Pierre Wertheimer about the control of Chanel No. 5 from her new Swiss home. But when he returned to France after the war, they found a way to solve their problems. Wertheimer kept control of the perfume business, but he agreed to pay Coco 2% of the money from sales of the perfume around the world. This meant that Coco was now earning around $1 million a year and she didn't even have to get out of bed in the morning!
As the years passed, some people still remembered the beautiful Chanel clothes from the years before the war; but they soon forgot the rich old lady who had designed them. Although Coco now had everything that she wanted, she didn't really like her new life. She had loved her work and now she missed the world of fashion. She still read fashion magazines and looked carefully at all the new designs. But Coco found that more and more often she didn't like what she saw.
The new star designer in the fashion world was a Frenchman called Christian Dior. In 1947, he produced his 'New Look'. His shirts and jackets were tight and made it difficult for women to breathe. His skirts and dresses were narrow at the waist and wide at the bottom and they reached down to women's shoes. Women loved Dior's clothes. They were very different to the boring clothes and uniforms that they had had to wear during the war years. They were also very different to the Chanel look of the years before the war.
Every year, Christian Dior's 'New Look' made Coco more and more angry. In 1953, she decided that she couldn't sit and watch and do nothing. She had to return to the fashion business. She returned to Paris and started to design new clothes for a fashion show the next year. Many people thought she was crazy.
'What does a seventy-year-old woman knew about modern fashion?' they asked. 'Doesn't she know that time has changed?'
But Coco didn't listen and on 5 February 1954, she introduced her new designs at a fashion show in Paris. The show was a disaster. The newspapers said that they were clothes for old ladies and country people. Coco was upset and angry that her designs had been criticized so strongly.
'These people just don't understand,' she said. 'It's true that I'm old, but I'm still one of the greatest designers in the world. I changed women's fashion once and I know I can change it again. I'll show them!'
So Coco didn't return to Switzerland and she didn't stop working. The next year, she produced some different designs for another fashion show and this time many people liked them. The year after that, there was another new show and more and more people started to admire her clothes. By the end of the 1950s, she was again one of the most important fashion designers in the world.
During the 1960s, rich and beautiful women from all over the world visited Coco's offices to ask for advice and to buy new suits and skirts and dresses. Coco was rich and successful, but nobody really knew if she was happy. For the final seventeen years of her life, she lived alone in the Ritz Hotel in Paris. Every morning she walked across the road to work in the offices above one of her shops. She was often still cutting cloth and making dresses late at night. Why did she work so hard?' she once said, 'work has always been a kind of drug for me.'
If work was her drug, it was a drug that helped her to live for a long time. She was still designing new clothes for the world's top women when she died in 1971. She was eighty-seven years old.
♦
Today, 'Chanel' is still one of the most important names in fashion and cosmetics, but the modern 'House of Channel' is very different to Coco's old company. A new boss, the German designer Karl Largerfeld, joined the company in 1983 and introduced several new ideas. He saw that the company could use Chanel's famous name to sell many different products all over the world. Soon the company had shops in over forty countries. The Chanel's name was on hats, belts, jewellery, clothes and handbags, as well as on many different kinds of cosmetics. Chanel's products were bought by many more women than ever before.
But if Coco were still alive today she would probably be pleased with many things about the modern company. She could walk into the best shop in any big city in the world and buy her Chanel No. 5 perfume and it would still be in the same square bottle. She could walk into a Chanel shop and still find smart suits and beautiful dresses in the simple Chanel tradition. In her work as a designer, Coco Chanel loved simple styles because she believed that a woman was always more important than the dress that she wore.
'Dress badly,' she once said, 'and people will notice the dress. Dress well and people will notice the woman.'
In her life, people noticed Coco Chanel not just because of wonderful clothes, but also because she was the first and most successful international businesswoman of the twentieth century.

فصل 1 : کوکو چنل
"مد فقط درباره ی لباس نیست، مد چیزی در هوا است. مد در آسمان، در خیابان است. مد پیرامون ایده هاست، پیرامون روش زندگی ما، پیرامون اتفاقاتی که رخ می دهد."
کوکو چنل
در اوایل قرن بیستم، حضور زنان در تجارت احمقانه به نظرمی رسید. در آن روزها، تمام قدرت به دست مردان بود و آن ها تصمیمات مالی را می گرفتند. آن ها معتقد بودند که جای یک زن در خانه برای مراقبت کردن از فرزندانش، آشپزی برای خانواده و مرتب کردن خانه است. اگر زنی به شغلی نیازداشت شاید می توانست شغلی در مغازه ای یا کارخانه ای پیدا کند، اما نمی توانست به عنوان یک تاجر یا بانکدار و یا وکیل کار کند.
در آن دوره، مدهای زنانه در ایالات متحده ی امریکا و اروپا حامی جایگاه زنان در جامعه شدند. زنان شیک، پیراهن های بلندی می پوشیدند که بلندی آن ها تا زمین بود. این مساله، رانندگی، سوارکاری و حتی راه رفتن را هم برای آن ها مشکل کرده بود. بنابراین آن ها برای انجام چنین کارهایی به مردان نیاز داشتند. علاوه بر این، از یک خانم شیک انتظار می رفت که تا حد ممکن صورتش را سفید نگه دارد تا نشان دهد که بیرون از منزل کار نمی کند. یعنی زنان زمان زیادی را در خانه سپری می کردند. زمانی که بیرون می رفتند، اغلب کلاه های بزرگی بر سر می گذاشتند که با گل، برگ و میوه تزیین شده بودند. این کلاه ها از صورت آن ها در برابر نور خورشید محافظت می کردند و حرکت آن ها را مشکل تر هم می کردند.
اما بیشتر زنان از جایگاهی که در جامعه داشتند، راضی نبودند ودوست نداشتند لباسهایی را بپوشند که مجبور به پوشیدنشان بودند. یکی از این افراد، خانمی فرانسوی، به نام گابریل کوکو چنل بود. وقتی که در سال 1910 وارد تجارت شد، تصمیم گرفت لباسهای زنانه را تغییر دهد. اما طی شصت سال بعد، بیشتر از آن را انجام داد، تا جایی که ثروتمندترین و موفق ترین تاجر زن آن قرن شد.
وقتی که کوکو چنل، اولین مغازه ی خود را در سال 1910در پاریس افتتاح کرد، تجربه ای از تجارت نداشت. فقط 27 سال سن داشت و از خانواده ای معمولی بود. وقتی که درس را کنار گذاشت، مدت کوتاهی را برای یک خیاط زنانه کار کرد. سپس تلاش کرد که در کلوپی شبانه خواننده شود، درجایی که او را کوکو نامیده بودند. کوکو جوانی جذاب بود، همیشه خوب لباس می پوشید و خوب هم دوست پیدا می کرد. با اینکه پول نداشت اما با افراد شیک و موفق معاشرت می کرد و اکثر دوست پسرهای او، افسرهای جوان پولدار ارتشی بودند. یکی از آن ها، جوان انگلیسی خوش تیپی با سیبل های کلفت مشکی ، به نام بی کیپل بود. وقتی که کوکو برای باز کردن مغازه ای از او مقداری پول قرض خواست، او تعجب کرد. قبل از آن نشنیده بود که زنی، تاجر باشد، اما این ایده را دوست داشت.
او گفت: یک زن هم وارد تجارت شده؟ جالب به نظر می رسد. چقدر می خواهی؟
کوکو مقداری خواست که بتواند مغازه ای در یکی از بهترین خیابان های پاریس باز کند.
بی کیپل در جواب گفت:مشکلی نیست. او آنقدر پولدار بود که اگر پولش را هم پس نمی گرفت برایش مهم نبود.
اکثرمشتریان اولین مغازه ی کوکو، دوستان جوان و ثروتمند او بودند. آن ها عاشق کلاه های ساده اما زیبایی بودند که کوکو برای آن ها طراحی می کرد. در مهمانی ها، آن ها به زنان دیگری که هنوز کلاه های با میوه و گل تزیین شده را بر سر می گذاشتند، می خندیدند. خیلی زود آن ها از کوکو لباسها یی را خواستند که به همان سبک ساده طراحی شده باشند. کوکو از پیراهن های بلند زنان شیک نفرت داشت و خوشحال بود لباسها و دامن هایی را طراحی کند که کوتاه تر وفقط تا زیر زانو باشند. او همچنین مشتریان خود را تشویق می کرد که کت ها و بلوزها یی بپوشند که به آن ها اجازه ی نفس کشیدن بدهند. زنان جوان شیک و ثروتمند پاریس دوباره شیفته ی ایده های جدید کوکو شدند و مغازه ی او به خوبی فروش کرد.
در سال 1919، کوکو از بی کیپل پول بیشتری خواست، زیرا می خواست دومین مغازه را، این بار در شهر ساحلی فرانسه، دوویل افتتاح کند. در تابستان، خیابان های دوویل پر از مردم شیک سراسر اروپا می شد. شاهزاده های روسی، خانم های انگلیسی و دختران تاجران آلمانی همگی به دنبال جدیدترین لباسها بودند. کوکو بعد از موفقیتش در پاریس، مطمئن بود که می توانست چیزی منحصر به فرد به همه ی آن ها ارائه دهد. او درست فکر می کرد. زنان جوان دوویل شیفته ی کلاه های ساده، کت های گشاد و دامن ها و پیراهن های تا زیر زانوی او بودند. کوکو در سال اول خود در دوویل پول زیادی به دست آورد و انتظار داشت تابستان دوم بهترهم باشد. اما بعد، برای همه ی اروپاییان همه چیز بد پیش رفت.
درژانویه ی 1914 در سراجو ی بوسنی، دانشجوی جوانی به نام گاوریل پرینسپ به آرچدوک فرانز فردیناند که شخصی مهم از خانواده ی سلطنتی اوسترین بود، شلیک کرد و او را کشت. دو ماه بعد، تقریبا تمام ملل اروپا درگیر یکی از بدترین جنگ های تاریخ شدند. در آگوست همان سال، ارتش آلمان تا بلژیک و شمال فرانسه پیشروی کرد. ارتش فرانسه آمادگی نداشت و سربازها به دفاع از کشورشان شتافتند. ارتش انگلیس به کمک آن ها آمد اما وضعیت خیلی خطرناک به نظر می رسید.
بسیاری از خانواده های ثروتمند فرانسه از شمال فرانسه به هتل های گران قیمت دوویل فرار کردند تا از جنگ درامان باشند. برخی ترسیده بودند، اما اکثرا روحیه ی خوبی داشتند.
به یکدیگر می گفتند: نگران نباشید، جنگ تا کریسمس به پایان می رسد.
اما بعد از چند هفته، معلوم شد که اشتباه فکر می کردند. مردان زیادی برای جنگ در ارتش فرانسه، دوویل را ترک کردند. خیلی زود هتل های گران قیمت به بیمارستان هایی تبدیل شدند که پر از سربازان مجروح جنگ بودند. زنان ثروتمند فرانسوی دوویل، کمک به ارتش فرانسه را وظیفه ی خود می دانستند و بسیاری از آن ها به عنوان پرستار در بیمارستان ها مشغول به کار شدند یا کارهای دیگر مربوط به جنگ را انجام می دادند. اما بعد از چندین روز، متوجه شدند که کار کردن با آن پیراهن های بلند غیرممکن است. آن ها به دنبال چیزهای متفاوتی برای پوشیدن می گشتند.
آن ها از یکدیگر می پرسیدند: از کجا می توانیم لباس هایی را پیدا کنیم که شیک باشند، اما اجازه ی کار کردن را هم به ما بدهند؟
آن ها پاسخ خود را درمغازه ی جدید کوکو چنل پیدا کردند. کلاه های ساده، کت های گشاد و دامن های راسته ی او، نیازاین زنان بودند. شیک بودند، اما به زنان امکان حرکت را هم می دادند. خیلی زود کوکو به محض اینکه لباسها را طراحی می کرد، آنها را می فروخت.
یک سال بعد، در تابستان سال 1915، کوکو که خیلی سخت، برای مدتی طولانی کار کرده بود، آماده ی تعطیلات بود. بنابراین بی کیپل از کارخود در ارتش انگلیس مرخصی گرفت وآن ها با یکدیگر به بیاریتز درجنوب فرانسه رفتند. حال وهوای این شهر ساحلی با حال و هوای دوویل خیلی فرق داشت. دردوویل همه نگران جنگ بودند، در بیاریتزمردم می خواستند خوش باشند تا جنگ را فراموش کنند. شهرپرازافسرهای جوان ارتشی بود که چند روز را دوراز جنگ با همسران یا دوست دخترهای خود سپری می کردند. هر شب درهتل های بزرگ رقص برپا بود. مغازه ها و رستوران ها همیشه شلوغ بودند. اما جنگ به این معنا بود که پیدا کردن لباسهای مد روزی که زنان بیاریتز می خواستند، کار سختی بود. کوکو خیلی زود متوجه یک فرصت تجاری شد.
او متوجه شد که زنان بیاریتز، لباسی می خواستند که با لباس های زنان دوویل فرق داشته باشد. آن ها می خواستند که بیرون بروند و شاد باشند. می خواستند که خوب جلوه کنند و واقعا برایشان مهم نبود که چقدر برای لباسهایشان هزینه می کنند.
او به بی گفت: متوجه نیستی؟ این می تواند مسیری جدید برای تجارت باشد. در بیاریتز می توانم لباس هایی را بفروشم که جدید و ساده هستند اما به زنان، این امکان را می دهند که زیبایی را احساس کنند و از خودشان لذت ببرند.
بی کیپل دستی به سیبل های کلفت مشکی خود کشید و لحظه ای فکر کرد.
کوکو اضافه کرد: و فکر می کنم که اگر این لباس ها را به شیوه ی صحیحی بفروشیم، زنان در قبال آن ها پول بسیار خوبی پرداخت می کنند.
بی پرسید: منظورت چیست؟
کوکو گفت: خب، این لباس ها باید مدل جدیدی داشته باشند. لباس های چنل دربیاریتز فقط مخصوص زنان ثروتمند شاغل نخواهند بود. وقتی که زنان این لباس ها را بپوشند، احساس خوبی خواهند داشت.
بی به این ایده اطمینان نداشت. او پرسید: اما پارچه ی این لباس ها را از کجا تهیه می کنی؟ در این شرایط، طراحان دیگرهم قادر به تهیه ی پارچه نیستند. خودت که میدانی ما در وسط جنگ هستیم.
کوکو گفت: نگران آن نباش. من پارچه را تهیه می کنم. فقط به پول احتیاج دارم.
بی کیپل گفت: پول؟ مشکلی نیست. من پول زیادی دارم.
بی کیپل مطمئن به نظر می رسید، اما از آنجایی که پول زیادی به کوکو قرض داده بود، هرگز انتظار دیدن دوباره ی او را نداشت.
اما ایده ی کوکو کاملا درست بود.او متوجه شده بود که هنوز می توانست از آن طرف مرز، از اسپانیا که در جنگ بود، پارچه بخرد. سپس خانه ای گران قیمت در مرکز شهر کرایه کرد و شصت زن را برای دوختن پیراهن های جدید خود استخدام کرد. او پیراهن های خود را با قیمت بالایی می فروخت، اما زنان از خرید آن ها خوشحال بودند. این پیراهن ها آن قدر مورد پسند بودند که حتی مردم مادرید هم به خرید آن ها می آمدند.
طی سه سال بعد، در حالیکه جنگ جهانی اول در شمال و شرق فرانسه ادامه داشت، کوکو در حال رفت و آمد به سه مرکز تجاری خود در پاریس، دوویل و بیاریتزبود. تا سال 1916، بیش از سیصد نفر برای او کار می کردند. خیلی زود آن قدر پولدار شد که می توانست تمام پولی را که از بی کیپل قرض گرفته بود، به او برگرداند. کوکو خوش شانس بود زیرا جنگ، به اواین فرصت را داده بود که طرح های جدید خود را مورد پسند همگان قرار دهد. اما او این را هم ثابت کرد که قادر بود فرصت های تجاری را شناسایی کند و سبک خود را متناسب با مشتریان خود تغییر دهد.
وقتی در نوامبر 1918 جنگ به پایان رسید، کوکو آماده ی شروع دوره ی بعدی وموفق ترین دوره ی زندگی تجاری خود بود.
جنگ جهانی اول، جامعه ی اروپایی را کاملا تغییر داد. میلیون ها مرد جوان کشته شده بودند و حالا زنان جایگاه خیلی مهمتری در جامعه داشتند. زنان ثابت کردند زمانی که مردان می جنگیدند، آن ها توانستند در ادارات و کارخانجات کار کنند. در بسیاری از کشورها، برای اولین بار به زنان اجازه ی رای دادن به دولتشان داده شد. در اوایل دهه ی 1920، زنان متوجه شدند که می توانند با مادرانشان فرق داشته باشند. قادر بودند نوعی از زندگی را هدایت کنند که با زندگی قبل از جنگی که می شناختند، خیلی متفاوت بود.
بعد از دوره ی بد جنگ، جوانان پولدار فقط می خواستند پول خرج کنند و خوش باشند. با ماشین های جدید و براق خود به ساحل می رفتند، جایی که در آنجا بازی می کردند و در دریا شنا می کردند. مردان و زنان به مهمانی می رفتند و در آنجا سیگار می کشیدند و الکل می نوشیدند. با موزیک لویز آرمسترانگ و جلی رل مرتن می رقصیدند. برای دیدن فیلم های چارلی چاپلین و گرتا گاربو به سینما می رفتند. و لباس های کوکو چنل را هم می پوشیدند.
زنان مایل نبودند که پیراهن های تنگ و بلند و کلاه های احمقانه ی سال های قبل از جنگ را بپوشند. لباس هایی را می خواستند که بتوانند در آن ها آزادانه حرکت کنند. سبک چنل، مناسب ترین سبک آن دوره بود. اما حالا لباس های او فقط مناسب زنان پاریس، دوویل و بیاریتز نبودند. پایان جنگ به این معنا بود که او می توانست لباس های خود را در سراسر جهان بفروشد. برای زنان شهرهای بزرگ اروپا، کت و دامن های شیک و برای زنان مسافر ، مایوهای خاصی طراحی کرد. لباس های او در ایالات متحده ی امریکا آن قدر موفق بودند که مجله ای آن ها را با ماشین های فورد موتور مقایسه کرد. تجارت کوکو پیشرفت کرد و پیشرفت کرد.
اما کوکو فقط به لباس فکر نمی کرد. متوجه شد که زنان نمی توانند همیشه زمانی که بیرون می روند، الماس ها و دیگر جواهرات گران قیمت را از خود آویزان کنند. درنتیجه، شروع به ساختن جواهراتی کرد که واقعی به نظر می رسیدند اما از مواد ارزان قیمت ساخته شده بودند. اومعرف مدل موهای کوتاه زنانه هم بود و برای اولین بار این را مد کرد که زنان زیرنورخورشید بیرون بروند تا برنزه شوند.
اما بهترین تصمیم کوکو، ورود به عرصه ی تجارت لوازم آرایشی بود. او می دانست که تجارت لوازم آرایشی و صنعت مد در موارد زیادی مشابهت دارند و مطمئن بود که ایده های او می توانستند در موفقیت او در این زمینه به او کمک کنند. همچنین باور داشت که لوازم آرایشی خیلی مهم هستند. یک بار گفت: اگر زنی ادکلن نمی زند، آینده ای ندارد.
بنابراین در اوایل دهه ی 1920، او برای گفتگو در خصوص طرح خود به ملاقات آقایی به نام پیر ورثیمر رفت. ورثیمر، مالک بزرگترین کارخانه ی ادکلن سازی فرانسه بود و از کار کردن با چنین طراح مشهوری خیلی خوشحال بود. در آن دروه ، زنان همیشه ادکلن هایی با رایحه ی گل می زدند، اما کوکو می خواست ادکلن او رایحه ی کاملا متفاوتی داشته باشد. ورثیمر و کوکو با هم، نوع جدیدی از ادکلن را تولید کردند و تصمیم گرفتند آن را در شیشه ی مربع شکل ساده ای بفروشند. آن ها توافق کردند که نام آن کوکو باشد و او شماره ی شانس خود را به آن اضافه کرد. نتیجه، چنل شماره 5 ، موفق ترین ادکلن صد سال گذشته بود.
همچنان که کوکو موفق تر و ثروتمندترمی شد با معروف ترین افراد آن دوره معاشرت می کرد.او عاشق این بود که با هنرمندان باشد و لباس های نمایش های تئاتر پاریس را آماده می کرد، جایی که او با جین کوکتو ، پابلو پیکاسو وسرجیه دایگیلو کار می کرد. همه ی این افراد، کار کوکو راتحسین می کردند و می دانستند که او برای انجام چه کاری تلاش می کند.
جین کوکتو گفته بود: کوکو در مد، مطابق با قاعده هایی کار می کند که گویا فقط برای نقاشان، آهنگسازان و نویسندگان ارزشمند است.
اما کوکو فقط با هنرمندان معاشرت نمی کرد. او اغلب به مهمانی هایی می رفت که افراد مهمی چون پادشاه آینده ی انگلستان – شاهزاده ی ویلز - و رهبرآینده ی جنگ انگلستان، وینستن چرچیل را آنجا ملاقات می کرد. و بعد از اینکه دوست پسر سال های جنگ او، بی کیپل، در تصادف اتومبیل کشته شد، او اغلب در بازوان لردهای ثروتمند انگلیسی و روسی دیده می شد.
برای کوکو و دوستانش، دهه ی 1920، شادترین دهه ی قرن بیستم بود. اما یک دفعه دراکتبر 1929 وقتی که بازار سهام وال استریت نییورک ورشکست شد، لحظات خوش به پایان رسید. قیمت سهام پایین آمد و پایین آمد و پایین آمد . لطمه ای جدی به اقتصاد جهانی وارد شد. هزاران کسب و کار تعطیل شد و میلیون ها نفر بیکار شدند.
سقوط وال استریت برای افراد زیادی یک فاجعه بود، اما برای کوکو چنل اینطور نبود. در حالیکه افراد معمولی رنج می کشیدند، افراد ثروتمند جهان هنوز پول داشتند و لباس های شیک و گران قیمت می خواستند. او به جای دوختن لباس های ارزان تر و ساده تر، شروع به طراحی لباس های گران قیمت تر کرد و در جواهراتش هم از الماس های واقعی استفاده کرد. کوکو درسی که در بیاریتز گرفته بود را به یاد آورد: در زمان سختی ، کمک به مردم برای فراموش کردن مشکلاتشان ، راز موفقیت است.
در دوره ی بحران اقتصاد جهانی، افراد موفق دیگرهم به این راز پی بردند. یکی از این افراد، سم گلدوین تهیه کننده ی بزرگ فیلم هالیوود بود. همچنان که افراد معمولی امریکا، فقیر و فقیرتر می شدند، او متوجه شد که مردم به دنبال فیلم هایی هستند که درباره ی دنیای دیگری باشند. فیلم هایی که زندگی فوق العاده ی افراد زیبا و ثروتمند را نشان می دادند. آن ها می خواستند به سینما بروند تا از مشکلاتشان رها شوند. گلدوین تصمیم گرفت که بازیگران فیلم هایش حتما بهترین و گران قیمت ترین لباس های جهان را بپوشند. بنابراین ، سراغ شیک ترین طراح جهان، کوکو چنل رفت.
کوکوخیلی زود متوجه ی ایده ی او شد و به آن علاقه مند شد.
او پرسید: دستمزد من چقدر است؟
گلدوین گفت: یک میلیون دلار.
با چنان پیشنهاد بالایی، چگونه کوکو قبول نمی کرد؟ او به هالیوود رفت، ستاره گان فیلم را ملاقات کرد و سپس کار روی لباسها را شروع کرد. همه منتظر پایان کار بودند. نام اولین فیلم، فردا یا هرگز بود و ستاره ی آن گلوریا اسونسن بود. لباس های او در فیلم، زیبا اما ساده بودند. زمانیکه این فیلم در ایالات متحده ی امریکا نمایش داده شد، مردم تعجب کردند؛ در ازای 1 میلیون دلار انتظار چیز بهتری داشتند. روزنامه ای انگیلسی در مورد فیلم این طور نوشت: چنل می خواهد که یک خانم، یک خانم به نظر برسد؛ هالیوود می خواهد که یک خانم، دو خانم به نظر برسد.
چنل پول را گرفت، اما سم گلدوین تصمیم گرفت که دیگر از لباس های او استفاده نکند.
وقتی کوکو به پاریس برگشت، مشکلات بیشتری داشت. اقتصاد فرانسه شرایط بدی داشت. بیکاران شغلی می خواستند. شاغلین پول بیشتری می خواستند. در حالیکه سیر کردن شکم اعضای خانواده برای بسیاری از فرانسوی ها کار سختی بود، رؤسایی همچون کوکو همه چیز داشتند. در اواسط دهه ی 1930، کوکو تقریبا 4000 نفر را استخدام کرده بود. او فکر می کرد که با کارگران خود خوب رفتار میکند، اما بعضی از آن ها این طور فکر نمی کردند. در سال 1936، پنجاه نفر از کارگران او در یکی از کارخانه های او در پاریس، کار را متوقف کرده و دورهم جمع شدند. کوکو بهترین کت و دامن خود را پوشید و با عجله رفت تا با آن ها صحبت کند، اما آن ها در کارخانه را بسته بودند و اونتوانست داخل شود. کوکو خیلی عصبانی بود. چگونه می توانستند با او چنین کاری بکنند؟ او و کارگرانش بحث کردند و بحث کردند اما به توافق نرسیدند. عکس العمل او بیانگر این بود که تاجر خیلی خشنی بود: سیصد نفر از آن ها را اخراج کرد. اما تغییر عقیده ندادند. حالا کوکو مشکل جدی تری داشت. لباس های جدیدی را برای شوی مدی طراحی کرده بود و نگران بود که آماده نشوند. از دست او چه کاری بر می آمد؟ تصمیم گرفت تقاضای کارگران خود را برآورده کند اما هرگز کاری که با او کردند را فراموش نکرد.
تقریبا درهمان دوره، کوکو با یک مرد آلمانی ثروتمند به نام هانس گانتر وان دینکلیج بیرون می رفت. همیشه او را وان دی صدا می زد. هیچ کس دقیقا نمی دانست که وان دی در پاریس چه کار می کرد اما افراد بسیاری فکر می کردند که او جاسوس دولت نازی آلمان بود. این امر کوکو را ناراحت نمی کرد و آن ها زندگی خود را در هتل گران قیمت ریتز پاریس شروع کردند.
اما درحالیکه کوکو و وان دی از زندگی خود لذت می برند، اروپا به جنگ نزدیکتر می شد. درسال 1938، ارتش آلمانی هیتلر وارد چک و اسلواکی شد. سال بعد آلمانی ها وارد هلند شدند و جنگ جهانی دوم شروع شد.
هرچند که تجارت کوکو در جنگ جهانی اول موفق بود اما تصمیم گرفت در جنگ جهانی دوم کار نکند. شاید هنوز بعد از مشکلات سال 1936 ، از دست کارگران خود عصبانی بود. یا شاید از تجارت خسته شده بود. اما در سال 1939، به هر دلیلی کوکو تجارت مد را تعطیل کرد و تمام کارگران او بیکار شدند. افراد زیادی از دست او عصبانی شدند و خواستند که تغییر عقیده بدهد اما فقط به آن ها گفت: الآن زمان مد نیست.
مردم فرانسه از زمستان سال 1939 تا سال 1940 منتظر و نگران بودند. در سال 1940، ارتش آلمان سر رسید و کنترل پاریس را بدست گرفت. بسیاری از مردم فرانسه، گروه های مخفی تشکیل دادند و به جنگ با آلمانی ها ادامه دادند اما کوکو کاری نکرد. او با دوست پسر آلمانی خود در اتاق های خود درهتل ریتز خوش بود و فقط می خواست از زندگی لذت ببرد. جنگ باعث بسته شدن سالن های تئاتر و مغازه های پاریس نشده بود، بنابراین می توانست بیرون برود و هر کاری که دوست داشت را انجام بدهد. اما همچنان که تجارت مد او تعطیل بود، برای پول درآوردن به روش های دیگری نیاز داشت.
او می دانست که زنان فرانسوی و آلمانی مقیم پاریس هنوز طرفدارادکلن چنل شماره 5 بودند. این را هم می دانست که پیر ورثیمر، شریک او در تجارت ادکلن، برای فرار از جنگ، پاریس را ترک کرده و حالا در ایالات متحده ی آمریکا زندگی می کند. کوکو فکر کرد که فرصتی را برای بدست گرفتن کل تجارت ادکلن سازی بدست آورده است. اما ورثمیر هم در طرف دیگر اقیانوس اطلس بود و نمی خواست اجازه چنین کاری را بدهد. چنل شماره 5 آنقدر سود زیادی برای او داشت که قصد از دست دادن کنترل آن را نداشت. کوکو، ورثمیر و وکلای آن ها شروع به بحث در این مورد کردند.
اما در حالی که کوکو و ورثمیر برای کنترل چنل شماره 5 می جنگیدند، آلمانی ها کم کم کنترل جنگ را از دست می دادند. در ژانویه سال1944، انگلیسی ها و آمریکایی ها وارد سواحل جنوب فرانسه شدند و پیش روی به سمت پاریس را شروع کردند. دو ماه بعد، آن ها بیرون از شهر بودند. آلمانی ها متوجه شکست خود شدند و آنجا را ترک کردند. مردم پاریس درهای خانه هایشان را باز کردند، میهمانی گرفتند و در خیابان ها می رقصیدند. اما کوکو خیلی خوشحال نبود. او می دانست که بسیاری از مردم فرانسه از دست کسانی که در جنگ به آلمانی ها کمک کرده بودند، عصبانی هستند و قصد تنبیه آن ها را دارند. آیا آن ها می خواستند کوکو را تنبیه کنند؟ او نمی خواست منتظر روشن شدن نتیجه باشد. زمانی که جنگ به پایان رسید او فرانسه را ترک کرد و برای زندگی به خارج از کشور رفت.
کوکو بیشتر اوقات هشت سال بعد را در سوئیس به آرامی زندگی کرد. او خیلی زود متوجه شد که آنقدر ثروتمند است که نیازی به کار کردن ندارد. او از سوئیس بحث هایش را با پیر ورثیمر، در مورد کنترل چنل شماره 5 ادامه داد. اما وقتی که بعد از جنگ به فرانسه برگشت، راهی را برای حل مشکلاتشان پیدا کردند. ورثیمر کنترل تجارت ادکلن سازی را بدست گرفت اما موافقت کرد که دو درصد مبلغی را که از فروش ادکلن ها در سراسر جهان بدست می آورد را به کوکو بدهد. این امر به این معنا بود که کوکو حالا تقریبا یک میلیون دلار در سال بدست می آورد و حتی مجبور نبود که صبح ها از تختش پایین بیاید!
همچنان با گذشت سال ها، بعضی از مردم هنوز لباس های زیبای سال های قبل از جنگ چنل را به یاد داشتند اما خیلی زود خانم مسن پولداری را که طراح آن ها بود را به فراموشی سپردند. کوکو هم حالا تمام چیزهایی را که می خواست بدست آورده بود، زندگی جدیدش را خیلی دوست نداشت. عاشق شغلش بود و حالا دنیای مد را از دست داده بود. هنوز مجلات مد را می خواند و با دقت به تمام طرح های جدید نگاه می کرد. اما کوکو متوجه شد هرچه بیشتر آن ها را نگاه می کند از آن ها خوشش نمی آید.
طراح معروف و جدید دنیای مد، یک آقای فرانسوی به نام کریستین دییور بود. در سال 1947، او نیولوک را طراحی کرد. پیراهن ها و کت های او تنگ بودند و نفس کشیدن را برای زنان سخت کرده بودند. دامن ها و پیراهن های زنانه ی او از کمر تنگ و از پایین گشاد بودند و بلندی آن ها تا کفش می رسید. زنان عاشق لباس های دییور بودند. آن ها تفاوت زیادی با لباس ها و یونیفورم های خسته کننده ای داشتند که زنان به اجبار در دوران جنگ می پوشند. با لباس های قبل از دوران جنگ چنل هم خیلی فرق داشتند.
هر سال، نیولوک کریستین دییور، کوکو را بیشتر و بیشتر عصبانی می کرد. در سال 1953 او فهمید که نمی تواند بنشیند و نگاه کند و کاری انجام ندهد. مجبور شد به تجارت مد بازگردد. به پاریس بازگشت و طراحی لباس هایی را برای شوی مد سال بعد آغاز کرد. اکثرمردم فکر کردند که او دیوانه شده است.
برای آن ها سوال بود که یک خانم هفتاد ساله از مد چه می داند؟ آیا نمی داند که روزگار تغییر کرده است؟
اما کوکو به این حرف ها توجه نمی کرد. در پنجم فوریه ی سال 1954، طرح های جدید خود را در شوی مدی در پاریس معرفی کرد. آن شو یک فاجعه بود. روزنامه ها نوشتند که آن ها لباس های خانم های مسن و مردم روستایی بودند. کوکو از اینکه از طرح های او چنین انتقادهایی شده بود، خیلی ناراحت و عصبانی شد.
کوکو گفت:« این مردم چیزی نمی دانند. درست است که من پیرشده ام اما هنوز هم یکی از بهترین طراحان جهان هستم. یکبار مد زنان را تغییر دادم و می دانم که دوباره می توانم آن را تغییر بدهم. به آن ها نشان می دهم!»
بنابراین کوکو به سوئیس بازنگشت و به کار کردن ادامه داد. سال بعد، طرح های متفاوتی را برای شوی مد دیگری آماده کرد و این بار آنها مورد پسند افراد زیادی قرار گرفتند. در اواخر دهه ی 1950، او دوباره یکی از مهم ترین طراحان مد جهان بود.
طی دهه ی 1960، زنان زیبا و ثروتمند سراسر جهان برای مشاوره و خرید کت و دامن و پیراهن به دفاتر کوکو سر می زدنند. کوکو ثروتمند و موفق بود، اما کسی نمی دانست که آیا او خوشحال هم بود؟ او هفده سال آخر زندگی خود را به تنهایی در هتل ریتز پاریس سپری کرد. صبح ها برای کار در دفاتر بالای یکی از مغازه هایش به آن طرف جاده می رفت. او در ساعات دیر وقت شب هنوز پارچه ها را برش می زد و پیراهن می دوخت. چرا اینقدر سخت کار می کرد؟ یکبار گفت:« کار همیشه برای من به عنوان یک دارو بوده است.»
اگر کار دارویش بود، دارویی بود که به او عمر طولانی عطا کرده بود. وقتی که در سال 1971 درگذشت، هنوز لباس های جدیدی را برای زنان مطرح جهان طراحی می کرد. او هشتادو هفت ساله بود.
امروزه چنل هنوز یکی از مهم ترین اسامی دنیای مد و لوازم آرایشی است، اما شرکت جدید چنل با نام هوس آو چنل جدید با شرکت قدیمی کوکو خیلی متفاوت است. رئیس جدید، طراح آلمانی ، کارل لاجر فیلد در سال 1983 به این شرکت پیوست و چندین ایده ی جدید را معرفی کرد. او متوجه شد که شرکت می توانست از نام معروف چنل برای فروش محصولات مختلف در سراسر جهان استفاده کند. خیلی زود شرکت، مغازه هایی را در بیشتر از چهل کشور دایر کرد. نام چنل علاوه بر لوازم آرایشی مختلف، روی کلاه ها، کمربندها، جواهرات، لباس ها و کوله پشتی ها هم بود. به نسبت گذشته زنان بیشتری محصولات چنل را خریداری می کردند.
اما اگر کوکو امروز زنده بود، احتمالا از شرکت جدیدش راضی بود. می توانست به بهترین مغازه در هر شهر بزرگ جهان برود وادکلن چنل شماره 5 خود را هنوز در همان شیشه ی مربع شکل بخرد. می توانست به یکی از مغازه های چنل برود و هنوز کت دامن های شیک و پیراهن های زیبای سبک ساده ی چنل را پیدا کند. به عنوان یک طراح در حرفه اش، کوکوچنل عاشق مدل های ساده بود زیرا معتقد بود که یک زن همیشه خیلی مهم تر از لباسی است که بر تن دارد.
یک بار گفت: «لباس های بد بپوشید، متوجه می شوید که مردم به لباس ها توجه می کنند. شیک بپوشید، متوجه می شوید مردم به زنی توجه می کنند که آن را پوشیده است.»
در طول عمر او مردم به کوکوچنل توجه می کردند، نه تنها به خاطر لباس های فوق العاده اش بلکه به این دلیل که او اولین و موفق ترین تاجر بین المللی زن قرن بیستم بود.

نويسنده : فرزانه گل پرور

این کاربر 2 مطلب منتشر شده دارد.