The Lottery Ticket By Anton Chekhov

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط زینب شریفی

بازدید: 1329

The Lottery Ticket

By Anton Chekhov

Ivan Dmitritch, a middle-class man who lived with his family on an income of twelve hundred a year and was very well satisfied with his lot, sat down on the sofa after supper and began reading the newspaper.

'I forgot to look at the newspaper today,' his wife said to him as she cleared the table. 'Look and see whether the list of drawings is there.'

'Yes, it is,' said Ivan Dmitritch; 'but hasn't your ticket lapsed?'

'No; I took the interest on Tuesday.'

'What is the number?'

'Series 9,499, number 26.'

'All right . . . we will look . . . 9,499 and 26.'

Ivan Dmitritch had no faith in lottery luck, and would not, as a rule, have consented to look at the lists of winning numbers, but now, as he had nothing else to do and as the newspaper was before his eyes, he passed his finger downwards along the column of numbers. And immediately, as though in mockery of his skepticism, no further than the second line from the top, his eye was caught by the figure 9,499! Unable to believe his eyes, he hurriedly dropped the paper on his knees without looking to see the number of the ticket, and, just as though someone had given him a douche of cold water, he felt an agreeable chill in the pit of the stomach; tingling and terrible and sweet!

'Masha, 9,499 is there!' he said in a hollow voice.

His wife looked at his astonished and panic stricken face, and realized that he was not joking.

'9,499?' she asked, turning pale and dropping the folded tablecloth on the table.

'Yes, yes . . . it really is there!'

'And the number of the ticket?'

'Oh yes! There's the number of the ticket too. But stay . . . wait! No, I say! Anyway, the number of our series is there! Anyway, you understand....'

Looking at his wife, Ivan Dmitritch gave a broad, senseless smile, like a baby when a bright object is shown it. His wife smiled too; it was as pleasant to her as to him that he only mentioned the series, and did not try to find out the number of the winning ticket. To torment and tantalize oneself with hopes of possible fortune is so sweet, so thrilling!

'It is our series,' said Ivan Dmitritch, after a long silence. 'So there is a probability that we have won. It's only a probability, but there it is!'

'Well, now look!'

'Wait a little. We have plenty of time to be disappointed. It's on the second line from the top, so the prize is seventy-five thousand. That's not money, but power, capital! And in a minute I shall look at the list, and there--26! Eh? I say, what if we really have won?'

The husband and wife began laughing and staring at one another in silence. The possibility of winning bewildered them; they could not have said, could not have dreamed, what they both needed that seventy-five thousand for, what they would buy, where they would go. They thought only of the figures 9,499 and 75,000 and pictured them in their imagination, while somehow they could not think of the happiness itself which was so possible.

Ivan Dmitritch, holding the paper in his hand, walked several times from corner to corner, and only when he had recovered from the first impression began dreaming a little.

'And if we have won,' he said--'why, it will be a new life, it will be a transformation! The ticket is yours, but if it were mine I should, first of all, of course, spend twenty-five thousand on real property in the shape of an estate; ten thousand on immediate expenses, new furnishing . . . travelling . . . paying debts, and so on. . . . The other forty thousand I would put in the bank and get interest on it.'

'Yes, an estate, that would be nice,' said his wife, sitting down and dropping her hands in her lap.

'Somewhere in the Tula or Oryol provinces. . . . In the first place we shouldn't need a summer villa, and besides, it would always bring in an income.'

And pictures came crowding on his imagination, each more gracious and poetical than the last. And in all these pictures he saw himself well-fed, serene, healthy, felt warm, even hot! Here, after eating a summer soup, cold as ice, he lay on his back on the burning sand close to a stream or in the garden under a lime-tree. . . . It is hot. . . . His little boy and girl are crawling about near him, digging in the sand or catching ladybirds in the grass. He dozes sweetly, thinking of nothing, and feeling all over that he need not go to the office today, tomorrow, or the day after. Or, tired of lying still, he goes to the hayfield, or to the forest for mushrooms, or watches the peasants catching fish with a net. When the sun sets he takes a towel and soap and saunters to the bathing shed, where he undresses at his leisure, slowly rubs his bare chest with his hands, and goes into the water. And in the water, near the opaque soapy circles, little fish flit to and fro and green water-weeds nod their heads. After bathing there is tea with cream and milk rolls. . . . In the evening a walk or vint with the neighbors.

'Yes, it would be nice to buy an estate,' said his wife, also dreaming, and from her face it was evident that she was enchanted by her thoughts.

Ivan Dmitritch pictured to himself autumn with its rains, its cold evenings, and its St. Martin's summer. At that season he would have to take longer walks about the garden and beside the river, so as to get thoroughly chilled, and then drink a big glass of vodka and eat a salted mushroom or a soused cucumber, and then--drink another. . . . The children would come running from the kitchen-garden, bringing a carrot and a radish smelling of fresh earth. . . . And then, he would lie stretched full length on the sofa, and in leisurely fashion turn over the pages of some illustrated magazine, or, covering his face with it and unbuttoning his waistcoat, give himself up to slumber.

The St. Martin's summer is followed by cloudy, gloomy weather. It rains day and night, the bare trees weep, the wind is damp and cold. The dogs, the horses, the fowls--all are wet, depressed, downcast. There is nowhere to walk; one can't go out for days together; one has to pace up and down the room, looking despondently at the grey window. It is dreary!

Ivan Dmitritch stopped and looked at his wife.

'I should go abroad, you know, Masha,' he said.

And he began thinking how nice it would be in late autumn to go abroad somewhere to the South of France . . . to Italy . . . to India!

'I should certainly go abroad too,' his wife said. 'But look at the number of the ticket!'

'Wait, wait! . . .'

He walked about the room and went on thinking. It occurred to him: what if his wife really did go abroad? It is pleasant to travel alone, or in the society of light, careless women who live in the present, and not such as think and talk all the journey about nothing but their children, sigh, and tremble with dismay over every farthing. Ivan Dmitritch imagined his wife in the train with a multitude of parcels, baskets, and bags; she would be sighing over something, complaining that the train made her head aches, that she had spent so much money. . . . At the stations he would continually have to run for boiling water, bread and butter. . . . She wouldn't have dinner because of its being too dear. . . .

'She would begrudge me every farthing,' he thought, with a glance at his wife. 'The lottery ticket is hers, not mine! Besides, what is the use of her going abroad? What does she want there? She would shut herself up in the hotel, and not let me out of her sight. . . . I know!'

And for the first time in his life his mind dwelt on the fact that his wife had grown elderly and plain, and that she was saturated through and through with the smell of cooking, while he was still young, fresh, and healthy, and might well have got married again.

'Of course, all that is silly nonsense,' he thought; 'but . . . why should she go abroad? What would she make of it? And yet she would go, of course. . . . I can fancy. . . . In reality it is all one to her, whether it is Naples or Kiln. She would only be in my way. I should be dependent upon her. I can fancy how, like a regular woman, she will lock the money up as soon as she gets it. . . . She will look after her relations and grudge me every farthing.'

Ivan Dmitritch thought of her relations. All those wretched brothers and sisters and aunts and uncles would come crawling about as soon as they heard of the winning ticket, would begin whining like beggars, and fawning upon them with oily, hypocritical smiles. Wretched, detestable people! If they were given anything, they would ask for more; while if they were refused, they would swear at them, slander them, and wish them every kind of misfortune.

Ivan Dmitritch remembered his own relations, and their faces, at which he had looked impartially in the past, struck him now as repulsive and hateful.

'They are such reptiles!' he thought.

And his wife's face, too, struck him as repulsive and hateful. Anger surged up in his heart against her, and he thought malignantly:

'She knows nothing about money, and so she is stingy. If she won it she would give me a hundred rubles, and put the rest away under lock and key.'

And he looked at his wife, not with a smile now, but with hatred. She glanced at him too, and also with hatred and anger. She had her own daydreams, her own plans, her own reflections; she understood perfectly well what her husband's dreams were. She knew who would be the first to try to grab her winnings.

'It's very nice making daydreams at other people's expense!' is what her eyes expressed. 'No, don't you dare!'

Her husband understood her look; hatred began stirring again in his breast, and in order to annoy his wife he glanced quickly, to spite her at the fourth page on the newspaper and read out triumphantly:

'Series 9,499, number 46! Not 26!'

Hatred and hope both disappeared at once, and it began immediately to seem to Ivan Dmitritch and his wife that their rooms were dark and small and low-pitched, that the supper they had been eating was not doing them good, but Lying heavy on their stomachs, that the evenings were long and wearisome. . . .

'What the devil's the meaning of it?' said Ivan Dmitritch, beginning to be ill-humored. 'Wherever one step there are bits of paper under one's feet, crumbs, husks. The rooms are never swept! One is simply forced to go out. Damnation takes my soul entirely! I shall go and hang myself on the first aspen-tree!'

بلیط بخت آزمایی

آنتوان چخوف

ایوان دیمیتریچ، مردی از طبقه متوسط بود که با خانواده اش با درآمد سالیانه یکهزار و دویست روبل زندگی می کرد و از بخت و اقبالش خیلی راضی بود، بعد از شام روی کاناپه نشست و شروع به خواندن روزنامه کرد.

همسرش همانطور که میز را جمع می کرد به او گفت: "امروز فراموش کردم به روزنامه نگاهی بیندازم. نگاه کن ببین که لیست بخت آزمایی اونجا هست یا نه؟"

ایوان دیمیتریچ گفت: "بله هست، اما مگر بلیط تو باطل نشده بود؟"

"نه سه شنبه ثبتش کردم."

"شماره اش چند است؟"

"سری 499/9 شماره 26"

"بسیار خوب نگاه می کنم ... 499/9 و 26"

ایوان دیمیتریچ چندان امیدی به برنده شدن در بخت آزمایی نداشت و به همین دلیل نباید راضی می شد که لیست برنده ها را نگاه کند. اما در حال حاضر از اونجاییکه هیچ کاری برای انجام دادن نداشت و روزنامه مقابل چشمهایش بود انگشتش را در امتداد ستون شماره ها به سمت پایین حرکت داد و بلافاصله با فکر بیهودگی و شکاکی بیشتر از خط دوم از بالا پیش نرفت. چشمش به عدد 499/9 خورد به چشمهایش اعتماد نکرد بدون اینکه به شماره بلیط نگاه کند با دستپاچگی روزنامه را روی زانوهایش انداخت و مثل اینکه کسی دوش آب سرد را روی او گرفته باشد احساس لرز در تمام وجودش پیچید احساس ترس اما شیرین.

با صدای مبهم و گرفته گفت: "ماشا عدد 499/9 اینجاست."

همسرش به قیافه مبهوت و دستپاچه او نگاهی انداخت و فهمید که شوخی نمی کنه.

پرسید:" 499/9 ؟" رنگش پرید رومیزی رو روی میز انداخت.

"بله بله آن واقعاً اینجاست."

"و شماره بلیط چند هست؟"

آه بله شماره بلیط هم هست ولی صبر کن! نه! من گفتم! به هر حال شماره سری ما اونجا هست. به هر حال... می فهمی ... ایوان دیمیتریچ با یک لبخند بی معنی مثل بچه ای که به او شی براق نشان دادند به همسرش نگاهی انداخت و همسرش به او خندید. برای او همینکه شماره سری ذکر شده بود خوشایند بود و سعی نکرد که شماره بلیط برنده را بفهمد.

اینکه کسی خود را با فکر احتمالی ثروت بینهایت آزار دهد واقعاً شیرین و هیجان انگیز است.

بعد از سکوت طولانی ایوان دیمیتریچ گفت: این سری ماست خوب این احتمال هست که ما برنده شده باشیم آن فقط یه احتمال هست اما آن اونجا هست.

"خوب حالا نگاه کن."

"صبرکن ما وقت کافی برای مأیوس شدن داریم شماره سری تو خط دوم از بالاست همچنین جایزه 000، 75 است پولی نیست اما قدرت و سرمایه است و در یک لحظه باید نگاهی به لیست بیندارم و اونجا ....26 ! من گفتم.اگر ما واقعاً برنده شدن باشیم چی؟"

زن و شوهر شروع کردند به خندیدن و در سکوت به هم خیره شدند احتمال برنده شدن آنها را سردرگم کرده بود نمی تونستند حرفی بزنند و یا خیالپردازی کنند هفتاد و پنج هزار روپل چیزی که هر دو نیاز داشتند برای چیزهایی که می خواستند بخرند و جاهاییکه می خواستند بروند آنها به اعداد 499/9 و هفتاد و پنج هزار روبل فکر می کردند و در خیالشان مجسم می کردند در حالیکه نمی توانستند به خوشبختی فکر کنند.

ایوان دیمیتریچ روزنامه رو توی دستانش نگه داشت و برای چندمین بار از گوشه اتاق به طرف دیگر قدم می زد و تنها زمانیکه از احساس اولیه رهایی یافت شروع به رویاپردازی کرد.

گفت:" اگر برنده شده باشیم، به معنی یک زندگی جدیده یک دگرگونی! بلیط مال توست. اما اگر مال من بود البته پیش ازهرچیزی

بیست و پنج هزار روبل را برای خرید یک ملک خرج می کردم. ده هزار روبل از آن را خرج هزینه های جاری می کردم، اثاثیه جدید ... مسافرت... پرداخت قرضها... و چهل هزار روبل مابقی را در بانک می گذاشتم و سودش را می گرفتم.

همسرش در حالیکه می نشست و دستهایش را روی دامنش رها می کرد گفت: "بله خرید یک ملک می تواند مناسب باشد."جایی در ایالت تیولا یا اوریول، در درجه اول ما به یک ویلای تابستانی نیازی نداریم و همچنین آن می تواند همیشه برای ما درآمدزا باشد.

تصاویر زیادی به خیالش هجوم آوردند هر کدام اشرافی تر و شاعرانه تر از قبلی بود و در تمام این تصاویر او خود را آرام و سالم دید با این افکار احساس گرما کرد و حتی داغ بودن... اینجا بعد از خوردن سوپ تابستانی، سرد مثل یخ، روی شنهای سوزان نزدیک نهر، زیر درخت لیمو ترش به پشتی تکیه داده... گرم است... دختر و پسر کوچکش سینه خیز به سمت او می رفتند در شنها حفره می کندند و یا در چمنها کفش دوزک می گرفتند. او بدون اینکه به چیزی فکر کند به خواب شیرینی می رود و اصلا به این فکر نمی کند که امروز، فردا یا روز بعد باید به اداره برود و خسته از دراز کشیدن به یونجه زار برود و یا برای قارچها به جنگل برود و یا به تماشای رعیت که با تور ماهیگیری ماهی می گیرند. وقتی آفتاب غروب کرد حوله و صابون را برمی دارد و آرام آرام به سمت رختکن حمام حرکت می کند جاییکه او با خیال راحت لباسهایش را در می آورد به آرامی روی سینه لختش می کشد و به درون آب می رود. در آب ماهیهای نزدیک حبابهای مات صابون به این طرف و آن طرف می روند و علفهای آبزی از سرشان آویزان می شوند. بعد از حمام چای با خامه و رول شیر ... شب هم پیاده روی و با همسایه ها ورق بازی کردن.

ایوان دیمیتریچ خودش را در باران های پاییزی تصور کرد آن شب سرد و تابستان خیابان سنت مارتین در آن فصل وقتی که هوا کاملا سرد می شد دوست داشت که پیاده روی طولانی در باغ و کنار رودخانه داشته باشد و بعد نوشیدن یک گیلاس وودکا و خوردن قارچ شور و خیار شور ... و بعد یک گیلاس دیگر...

بچه ها از آشپزخانه باغ می دوند با یک هویج و تربچه ای که بوی خاک تازه می دهد سپس دراز کشیدن روی کاناپه و ورق زدن صفحه های مجله های مد و مصور و یا گذاشتن روی صورت خود و با باز کردن دکمه های جلیقه به خواب برود.

تابستان خیابان سنت مارتین با هوای ابری و گرفته و باران که شب و روز می بارد و قطره های آبی که روی درختان عریان جمع       می شوند و باد سرد و مرطوب. سگها، اسبها و مرغ و خروسها همه خیس، افسرده و غمگینند. باید در خانه بماند و به این طرف و آن طرف اتاق برود به پنجره های خاکستری نگاه کند، که دلگیر است.

شروع به فکر کردن کرد چقدر خوب می شد اواخر پاییز به خارج از کشور جایی مثل جنوب فرانسه... ایتالیا... هندوستان مسافرت       می کرد.

همسرش گفت: "من هم باید حتماً به خارج از کشور بروم ، به شماره بلیط نگاه کن."

"صبرکن، صبرکن!"

او در اتاق قدم می زد این فکر به سرش خطور کرد که اگر واقعاً همسرش بخواهد به خارج برود چه؟ برای هر کس خوشاینده که تنهایی سفر کند و در جامعه پرزرق و برق با زنان بی خیال که در تمام سفر به چیزی جز کودکان، حسرت خوردن و نگرانی و دلواپسی بابت پشیزی خرج کردن فکر نمی کنند. ایوان دیمیتریچ همسرش را در قطار در میان انبوهی از بسته، چمدان و کیف تصور کرد و گله کردن از قطار که باعث سردردش شده است و اینکه خیلی پول خرج کرده است ... و در ایستگاه او دائماً دنبال آب جوش و خرید نان و کره و ... و همسرش شام نمی خواهد چرا که خیلی گران است.

با نگاهی به همسرش با خودش فکر کرد او حسرت هر قرانی را که به من می دهد می خورد ... بلیط بخت آزمایی مال اوست ... نه مال من. همچنین چه فایده که او می خواهد به خارج برود؟ آنجا چه می خواهد؟ او خودش را در هتل حبس می کند و نمی گذارد یک لحظه از جلوی چشمهایش دور شوم.

برای اولین بار در زندگیش این نکته از خاطرش گذشت که همسرش میانسال و ساده به نظر می رسد و همیشه بوی غذا از او به مشام می رسد در حالیکه او جوان و سرزنده است و شاید بخواهد که دوباره ازدواج کند.

با خودش فکر کرد که البته تمام اینها احمقانه است. اما، چرا باید او به خارج برود؟ چه سودی برای او خواهد داشت؟ برای من خیلی خوشایند خواهد بود که به خارج برویم ولی برای او ناپلس و کلین یکسان است و فقط سد راه من خواهد شد. من مجبورم که به او وابسته باشم او به فکر فامیل خودش است و با بی میلی به من قرانی می دهد.

ایوان دیمیتریچ به فامیل همسرش فکر کرد به برادرها و خواهرها، عمه ها و خاله ها، دایی ها و عموهای فلک زده اش که مثل گداها شروع به ناله می کنند و به محض اینکه خبر برنده شدن ما را می شنوند با آن زبان چرب و نرم و خنده های ریاکارانه به چاپلوسی می آیند. آدمهای بدبخت و نفرت انگیز. اگر چیزی به آنها بدهیم آنها بیشتر می خواهند در حالیکه اگر امتناع کنیم ناسزا می گویند، تهمت می زنند و برایمان آرزوی بدشانسی و بدبختی می کنند.

ایوان دیمیتریچ فامیل خودش را به یاد آورد چهره های آنها که در گذشته منصفانه میدید حالا به نظرش نفرت انگیز و تنفرآور   می آمد.

او فکر می کرد که آنها پست و آب زیرکاه هستند.

چهره همسرش هم در او نفرت و انزجار برانگیخت. در قلبش عصبانیتی نسبت به او موج می زد و او خبیثانه فکر کرد:

او درباره پول چیزی نمی داند، همچنین او خسیس است اگر برنده شد ممکن است به من صد روبل بدهد و مابقی را در جایی بگذارد و قفل کند.

به همسرش نگاه کرد اما دیگر لبخند نزد بلکه با نفرت. او هم به شوهرش نگاهی همراه با عصبانیت و کینه انداخت ... او رویاهای خودش را داشت، برنامه ها و تفکرات خودش را. او چیزی که همسرش به آن فکر می کرد را می فهمید. به خوبی می دانست که او اولین کسی است که پولش را از چنگش در خواهد آورد.

خیلی خوب است که با پول دیگری برای خود رویاپردازی کنی، چیزی که از چشمهایش پیدا بود، اما تو جرأت این را نداری.

او نگاه همسرش را فهمید نفرتی دوباره در قلبش موج زد برای اینکه همسرش را اذیت کند پیروزمندانه به صفحه چهارم روزنامه نگاه کرد و گفت سری 499/9 شماره 46 نه 26.

نفرت و امید در یک لحظه از بین رفتند. ایوان دیمیتریچ و همسرش احساس کردند که اتاقهایشان کوچک و تاریک به نظر می رسند و سقف خانه شان هم پایین است. شامی که خورده بودند لذت بخش نبود و بلکه احساس می کردند که روی معده شان سنگینی می کند و شب که طولانی و خسته کننده بود.

ایوان دیمیتریچ گفت: لعنت! و شروع به بداخلاقی کرد، چرا اینجا اینقدر بهم ریخته است. چرا هرجا قدم می گذارم پر از تکه های نان و سبوس و روزنامه است. انگار که هیچوقت این اتاق جارو نشده است. آدم را مجبور به بیرون رفتن می کند، عذاب الهی بر من نازل شده. باید بروم و با اولین درخت سپیداری که می بینم خودم را دار بزنم.

نويسنده : زینب شریفی

این کاربر 6 مطلب منتشر شده دارد.