مکانی پاک و روشن اثر همینگوی

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط مجید آقاابراهیمی سامانی

بازدید: 1977

مکانی پاک و روشن

همه کافه را ترک کرده بودند؛ جز پیرمردی که در سایه ی برگهای درخت مقابل لامپ نشسته بود. دیر وقت بود و شبنم شبانگاهی غبار تمام روز در خیابان را فرونشانده بود؛ و همه جا در سکوت و آرامش بود. برای همین پیرمرد دوست داشت که بیشتر بنشیند. او با اینکه ناشنوا بود اما تفاوت را احساس می کرد.

درون کافه دو پیشخدمت بودند که می دانستند پیرمرد کمی مست است؛ و تا وقتی که کمی مست باشد مشتری خوبی است. انها همینطور می دانستند که اگر بیشتر بنوشد، بدون اینکه پولی پرداخت کند آن جا را ترک می کند. بنابراین او را زیر نظر داشتند.

در همان حال یکی از پیشخدمت ها گفت:

-او هفته پیش سعی کرده خودکشی کند.

-چرا؟

-از روی ناامیدی

-ناامیدی از چه؟

- هیچ چیز!

- از کجا می دانی هیچ چیز نبوده است؟

- برای اینکه او خیلی پولدار است. او بیش از اندازه نیازش پول دارد.

آنها با هم، کنار میزی که درست مقابل دیوار نزدیک به درب کافه بود نشسته بودند و به تراس نگاه می کردند. جایی که میزها در آن همه خالی بودند. جز میزی که پیرمرد در سایه ی برگهای درخت که در باد به آرامی تکان می خوردند، نشسته بود. یک دختر و یک سرباز از خیابان می گذشتند. نشان های روی یقه سرباز زیر نور چراغ خیابان می درخشیدند و دختر که هیچ پوششی روی سر خود نداشت؛ با عجله در کنار او راه می رفت.

یکی از پیشخدمت ها گفت:

-         پاسبان سرباز را دستگیر خواهد کرد.

-         چه فرقی می کند، اگر بداند که بعد چه برایش پیش می آید؟

-         آنها پنج دقیقه پیش از اینجا گذشته اند؛ به هر حال بهتر است که زودتر خیابان را ترک کند وگرنه پاسبان او را دستگیر خواهد کرد.

پیرمرد نشسته در سایه با لیوانش به بشقاب کوچک زیر لیوان ضربه زد.

پیشخدمت جوان تر به سمت او رفت.

-         چیزی می خواستید؟

پیرمرد به او نگاه کرد و گفت: یک براندیدیگر

پیشخدمت گفت: شما مست خواهید شد. پیرمرد فقط به او نگاه کرد.

پیشخدمت به داخل کافه برگشت و به همکار خود گفت: او تمام شب را می ماند اما من الان خوابم می آید. من تا حالا نتوانسته ام قبل از ساعت سه به رختخواب بروم. او باید هفته ی پیش خودش را می کشت.

پیشخدمت بطری نوشیدنی را به همراه یک پیش دستی دیگر از روی پیش خوان کافه برداشت و به سمت میز پیرمرد راه افتاد. پیش دستی را روی میز گذاشت و لیوان را پر کرد.

او به پیرمرد ناشنوا گفت: تو باید هفته ی پیش خودت را کشته باشی!

پیرمرد به لیوانش اشاره کرد و گفت: یکم بیشتر

پیشخدمت نوشیدنی را به داخل لیوان سرازیر کرد تا حدی که سرریز شد و از بدنه ی لیوان پائین آمد و پیش دستی را پر کرد.

پیرمرد تشکر کرد.

پیشخدمت بطری را به داخل کافه برگرداند و دوباره روی صندلی کنار همکار خود نشست و گفت:

-         الان دیگر مست است!

-         او هر شب مست است!

-         برای چه می خواسته خودش را بکشد؟

-         من از کجا باید بدانم!

-         چطور این کار را کرده؟

-         با طناب خودش را آویزان کرده است.

-         چه کسی نجاتش داده است؟

-         دختر خواهرش

-         او چرا این کار را کرده است؟

-         از ترس عذاب وجدان

-         پیرمرد چقدر پول دارد؟ او خیلی پولدار است!

-         او باید هشتاد سالش باشد! بله، به هر حال باید بگویم هشتاد سالش هست!

-         ای کاش به خانه اش می رفت. من هیچ وقت نتوانسته ام قبل از ساعت سه به رختخواب بروم. آخه این چه ساعتی است برای به رختخواب رفتن؟!

-         پیرمرد بیدار می ماند. برای اینکه بیدار ماندن را دوست دارد.

-         او تنهاست! اما من تنها نیستم؛ من یک همسر دارم که در خانه منتظرم است.

-         پیرمرد هم زمانی همسر داشته!

-         الان همسر نمی تواند برای او خوب باشد!

-         تو نمی توانی این را بگویی؛ شاید با یک همسر وضعیتش بهتر باشد!

-         خواهر زاده اش که هست! او از پیرمرد مراقبت می کند. خودت گفتی او نجاتش داده است!

-         می دانم!.... من نمی خواهم به اندازه ی او پیر بشوم؛ پیرمردها کثیفند!

اما نه همیشه! این پیرمرد تمیز است؛ او می نوشد بدون اینکه روی خودش بریزد. حتی الان که مست است. نگاهش کن!

-         من نمی خوام به او نگاه کنم! من فقط می خواهم که به خانه اش برود. او اصلا ملاحظه کسانی را که مجبور هستند کار کنند، نمی کند!

پیرمرد در حالی که از پشت لیوانش به اطراف نگاه می کرد به سمت پیشخدمت ها برگشت و گفت: یک براندی دیگر و به لیوانش اشاره کرد.

پیشخدمتی که عجله داشت به سمتش آمدو با لحنی که آدمهای بی فکر هنگام صحبت با مستها یا خارجیها به کار می برند گفت:

-         تمام شده! دیگر بیشتر از این نه ! کافه تعطیل شد!

پیرمرد گفت، یکی دیگر!

پیشخدمت در حالی که با دستمال لبه ی میز را پاک می کرد، سرش را تکان داد و گفت: نه! تمام شده!

پیرمرد از جایش بلند شد و به آرامی پیش دستی ها را شمرد؛ یک کیف پول چرمی از جیبش بیرون آورد و پول نوشیدنی ها را پرداخت کرد. نیم پزوتا[2] هم برای انعام گذاشت.

پیشخدمت به مرد خیلی پیر که با قدمهای لرزان اما با وقار در طول خیابان پائین می رفت نگاه می کرد.

در حالی که مشغول پائین کشیدن پرده ها شده بودند؛ پیشخدمتی که عجله نداشت پرسید:

-         چرا اجازه ندادی بیشتر بماند؟ هنوز که ساعت دو و نیم هم نشده؟!

-         من می خواهم به خانه بروم و بخوابم

-         یک ساعت زمان زیادی است؟!

-         برای من بیشتر از آنی است که برای او است!

-         یک ساعت فقط یک ساعت است! فرقی نمی کند!

-         تو هم مثل پیرمردها حرف می زنی! او می توانست یک بطری بخرد و در خانه اش بنوشد!

-         در خانه نشستن و نوشیدن با در کافه نشستن فرق می کند!

-         بله! فرق می کند!

پیشخدمتی که همسر داشت حرف همکارش را تایید کرد او نمی خواست فقط به خاطر اینکه عجله دارد بی انصاف به نظر برسد.

-         حالا تو؟! نمی ترسی دیر به خانه برسی؟

-         منظورت چیه؟ مسخره ام می کنی؟

-         نه مرد! فقط خواستم شوخی کنیم!

پیشخدمتی که عجله داشت کرکره آهنی پائین کشید و در حالی که بلند می شد گفت: نه! من به خودم مطمئنم. من کاملا به خودم مطمئنم!

پیشخدمت پیرتر گفت:

-         تو جوانی، اعتماد به نفس داری و یک شغل؛ تو همه چیز داری!

-         و تو چه نداری؟

-         من هیچ چیز ندارم جز کار.

-         تو همه چیز را که من دارم، داری!

-         نه! من هیچ وقت اعتماد به نفس نداشته ام و دیگر جوان هم نیستم!

-         بی خیال! این حرفهای بی معنی را تمام کن و قفل را بزن!

پیشخدمت پیرتر گفت: من هم از آنهایی هستم که دوست دارند تا دیروقت در کافه بنشینند. از آنهایی که نمی خواهند به رختخواب بروند. از آنهایی که برای شب به روشنایی نیاز دارند.

-         من می خواهم به خانه بروم و بخوابم.

پیشخدمت پیرتر در حالیکه لباس پوشیده بود و آماده بود که به خانه برود گفت:

-         ما دو آدم متفاوت هستیم. فقط مسئله ی جوانی و اعتماد به نفس نیست هر چند گه این چیزها خیلی خوب هستند. اما من هرشب دو دلم که کافه را تعطیل کنم. برای اینکه فکر می کنم شاید کسی به کافه نیاز داشته باشد.

-         - سخت نگیر مرد! این اطراف « بار[3] » هم هست که تمام شب بازه!

-         تو درک نمی کنی! اینجا یک کافه ی تمیز و دوست داشتنی است. اینجا روشن است؛ روشنایی خیلی خوب است تازه اینجا سایه ی برگها هم هست!

پیشخدمت جوان تر گفت:

-         شب به خیر

-         شب به خیر

پیشخدمت پیرتر لامپ ها را خاموش کرد و به حرف زدن با خودش ادامه داد.

البته «بارها» هم روشن هستند اما یک جا برای نشستن باید پاک و دوست داشتنی هم باشد. تو موسیقی نمی خواهی. مطمئنا تو به موسیقی احتیاج نداری! هرچند که بار برای همین لحظه ها درست شده، اما نمی شود در یک بار با وقار ایستاد......

پیرمرد از چه می ترسد؟! نه! ترس و دلهره ای در کار نیست!

احساس پوچی! چیزی که او به خوبی درکش کرده است. همه اش پوچی است و یک مرد هم پوچ است. فقط پوچی و همه چیزی که او نیاز دارد نور و روشنی است و یک مکان کاملا پاک و مرتب.

بعضی ها همه عمر در پوچی زندگی می کنند و هیچوقت آن را درک نمی کنند. اما پیرمرد به خوبی می داند که همه اش پوچی است. فقط پوچی و پوچی از پوچی برای پوچی. پوچی ما که هنر نمایی می کند در پوچی. پوچی که هویتت می شود و فرمانروایت. پوچی که پوچ خواهد شد در پوچی برای اینکه پوچی است.

پوچی هر روزه ما را به ما بده و هیچ کن پوچی ما را همانطور که ما هیچ می کنیم پوچی هایمان را و ما را از پوچی خلاص کن، به دلیل پوچی. و هیچ است که می بارد سرشار از هیچ و هیچ همراه توست.

پیشخدمت در مقابل پیشخوان یک بار که بخار شفاف دستگاه قهوه ساز از آن بالا می رفت ایستاده بود و لبخند بر لب داشت که ناگهان با سوال متصدی بار به خود آمد.

-         چی میل دارین؟

-         پوچی

متصدی بار گفت: یک دیوانه دیگر و رویش را برگرداند.

پیشخدمت گفت: یک لیوان کوچک

متصدی بار یک لیوان برای او پر کرد.

پیشخدمت گفت:

-         نور اینجا خیلی خوب و دوست داشتنی است ولی خوب نظافت نشده

متصدی بار نگاهی به او انداخت اما جوابی نداد. آن ساعت شب برای صحبت کردن خیلی دیر بود.

متصدی بار پرسید: یک لیوان دیگر می خواهید؟

پیشخدمت گفت: نه! و از آنجا بیرون رفت. او بارها را دوست نداشت. به نظر او یک کافه ی تمیز و روشن چیز دیگری بود. حالا او دیگر نمی خواست که بیشتر فکر کند؛ فقط می خواست که به خانه و اتاقش برود. و روی تختش دراز بکشد و همزمان با طلوع خورشید به خواب برود.

در آخر پیشخدمت به خودش گفت:

-         شاید فقط مرض بی خوابی باشد؛ مرضی که لابد خیلی ها به آن مبتلا هستند.

نويسنده : مجید آقاابراهیمی سامانی

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.