RAIN MAN

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط فاطمه نوایی لواسانی

بازدید: 988

Chapter 1 bad news

It was Friday afternoon in the office of Babbitt cars los angeles . Charlie Babbitt was shouting on the phon. But I have waited five weeks for these cars. Where are they? Where are the? On another phone charlies secretary susanna was talking to a customer. The cutomer wanted six Lamborghini cars and he wanted them that day.then a call came from the bank.
Susanna put her hand over the phone. They want you to pay back the money you borrowed she said. They wanted it this afternoon
 ell them ill pay on Monday said Charlie then he spoke into his his own phone. You can have the cars on Monday sir …. Yes Im sure….thank you sir! Charlie put the phone down and smiled for the first time in a week. Monday. And this was only Friday! He had the weekend to think of something to save his business. He looked over at susanna his Italian secretary. She was his girl and she was so beautiful! Charli loved every part of her little body her girl big black eyes her long brown hair.
Are you ready for our weekend in palm spring? Susanna looked surprise. Were still going? Of course said charlis. Don’t worry about this little problem. Im going to make eighty thousand dollars from those cars. He smile his best smile. Not bad …for two or three phone calls.
They were driving through the desert when a call came through on charlis car phone. Mr babbit? Mr Charles babbit? It was a girls voice. Yes ? im calling for mr john mooney. Hes your fathers lawyer….here in cincinnati. And ….. im sorry. But its bad news. Your father has said sir. Oh no susanna said her eyes on Charlie. But his face didn’t change and he didn’t say a word. The funeral is Sunday mr Babbitt. Ive got his telephone number if you…..
But Charlie was not listening. He just continued to look at the road in front of them. Oh Charlie susanna said softly. Are you all right? He didn’t answer but a few seconds later he turned off the road and stopped the car. Sorry a bout the weekend he said finally. The weekend? Susanna said. Charlie. Charlie did not look at her. Look he said quietly I hated my father and he hated me. Susanna looked across at him. Charlie was only twenty-six but she thought he was the most handsome man in the world. He was tall and strong with thick dark hair and a wonderful smile. Poor Charlie! That’s very sad. My mother died when I was two. And then it was just…me and him. Susanna bit her lip and touched Charlie on the shoulder. What happened?
Charlie was silent. Then he said nothing I did was ever good enough for him. Ime going with you to the funeral susanna said suddenly. Charlie smiled. That’s nice he said but you don’t need to. I want to go susanna said. Charlie looked across at susanna. I forgot who I was talking to he said with a small sad smile.


Chapter 2 A map of the past
 harlie Babbitt walked away from his fathers funeral without looking back. Getting into the car beside susanna he said were going to stay in Cincinnati another night ok? Theres some thing I have to do before we go. Charlie started the car. Where are we going now? Susanna asked. East walnut hills. Walnut hills is the richest part of Cincinnati. All the houses are big and very expensive. Susanna got out if the car. Is this where you lived when you were boy? She asked her eyes wide full of questions. Yeah but I left when I was sixteen Charlie said. He picked up the suitcases and carried them towards the house. I had no idea ….you came…from all this susanna said. This was a Charlie Babbitt that she didn’t know. But Charlie wasn’t listening. He put the suitcases down and walked towards a car that was in front of the garage.
 t was a 1949 Buick Roadmaster. It was light blue and every thing a bout it was perfect. Ive always known this car Charlie said in a quiet voice but I only drove it once. Near the garage was a flower garden with some wonderful roses. Someone must water those roses said susanna who loved flowers. I hate thos roses! Charlie said suddenly. Susanna looked at him in surprise but Charlie was already opening the front door. Later that afternoon Charlie and susanna were looking round charlies old bedroom. Suddenly. Its beautiful.
My father loved that car the car and the roses the buick was his car and I could never drive it. But one day I borrowed it to drive my friends round town.
What happened?
My father telephoned police. He knew I had the car but he telephoned police and said some one hase stolen my car. The police stopped us and tooke us to the police stationcharlies face was angry now. My friends parents for them after an hour . my father left me ther e for two days.
But now Charlie was picking up an old coat from a box in the corner of the room.
 s that yours Charlie? Susanna asked. Charlie didn’t answer.
What are you talking about?
What? Charlie looked over at susanna and then back at the coat. Oh I was just thinking susanna when you were child did you have secret friends?
 es I think every one does.
What was the name of my secret friends? Charlie asked himself. He tries to remember. The rain man. That’s it. The rain man. When I was frightend I held this coat and listend to the rain man sing. He smiled. That was a long time ago.
Charlie Babbitt and his fathers lawyer john mooney met in the dining –room that evening.
Mr mooney put on his glasses and looj some papers from his case. Before I read the will he said your father has asked me to read you a letter that he wrote to you. Is that all right? Charlie did not want to listen to his fathers letter. But he did want his fathers money. Of course he said.
To my son Charles Babbitt. Dear Charles the lawyer began. Today is my seventieth birthday. I am an old man but I well remember the day we brought you home from the hospital. You were the perfect child….
He wrote Charlie said with a very small smile. I hear his voice.
And I remember too mooney continued reading the day left home. You were so angry and you had all these big idese….. mooney did not look up from the letter again. You did not write or telephone or com back into my life in any way. For all these years I have not had a son. But I want for you now what I always wanted for you. I want you to have the best life possible.
 ohn mooney stopped reading and put the letter back into its envelop. The old lawyer seemed sad. Charlie did not say any thing. He just sat there waiting for mooney to read the will. Without looking at Charlie he began to read.
To Charles Sanford Babbitt I give my 1949 buick. I also give hime my roses. I am leaving my home and all my money to someone who is very important to me. Because this person cannot use the money a friend will look after the money for him. Mooney stopped reading and looked up. I don’t understand Charlie said.
Your fathers money around three million dollars will go to someone who cannot use it mooney explained another person will look after the money. What the name of the person who is going to get the money? he asked.
John mooney put the will back into hisbag. The will says that I cannot tell you. Charlie was beginning to get angry. Who is this person whos going to look after the money? you? Noit isn’t me. Mooney said. The old lawyer stood up and picked up his hat.who is it then? Im sorry Charles mooney said. Im your fathers lawyer. I cant tell you. He walked towards the door and then turned to face Charlie . im sorry son. Ican see that youre upset but- upset? Charlie jumped out of his chair. I get an old car and some roses. Wonderful! And this man without a name – Charles. This secret person gets three million dollars! Charles-
Sanford Babbitt. You want to be his son for five minutes? Charlie shouted. Did you hear that letter? Were you listening. Yes sir I was. John mooney replied looking at Charlie straight in the eye. Were you?

Chapter 3 fathers secret

Charlie wanted that three million dollars. It was his money! but first he had to know who was looking after it. Next morning he went to his fathers bank and talked to a woman three. He smiled his beautiful smile and lied to her five minutes later he had the name and address that he needed in his pocket. Dr walter bruner of wallbrook home ohio. With susanna next to him Charlie drove the buick out of Cincinnati. It was a hot july day and they had the roof of the car open. On bout sides of the road were the ohio hills. Twenty minutes later Charlie slowed the car down and turned to the left. The new road was very narrow. On both sides three were big trees. This is the place he said wallbrook home. But why have we come here Charlie? Susanna asked. On the way up to the house they saw a strange man. There was paint all over his face and he was smiling like a child. They got out of the car and walked up to the front door. A nurse came out to meet them. Id like to see dr bruner please. The nurse took them into a comfortable waiting –room. The nurse left the room.
 Charlie jumped up and went through a door into another room. Charlie , susanna called. Where are you going? She followed him into other room where a group of people were watching television. Other sat at table playing with childrens games. Two nurses in white coats sat at the back of the room. Nobody spoke. I don’t like being here Charlie, susanna said it isnt right! Lets go back to the waiting – room.
 r bruner was a big man. He was about fifty –six , with grey hair and a calm face. Could you please tell me the name of the person who will get my fathers money? Charlie asked politely. Im sorry . I cannot tell you that. Just like mooney. From the window , Charlie could see the old buick. Susanna was sitting in the back . enjoying the afternoon sun. a small man, carrying a bag, moved towards the car. He walked in a strange way, moving from side to side.
 r Babbitt, I knew your father from the time you were two years old, dr bruner said softly. Charlie turned. The year my mother died, he said quickly. Yes said bruner. Now the will names me as the person to look after the money. but this hospital and I get none of that money. I am doing this for your father.
 harlie was beginning to feel very angry. To calm himself, he tuned back to the window. The man with the bag was now standing next to the buick. And you want me to just forget about the money? I understand how you feel, dr bruner continued. But theres nothing I can do.
  ll fight for my money, dr bruner, Charlie said. Dr bruner got up from his chair. Im sure a fighter, mr Babbitt, he said. Your father was a fighter. But I am a fighter too.
Dr bruner walked with Charlie out through the front door. The day was getting hotter, but it was still beautiful weather.
The little man with the bag was still standing by the buick. He was writing in his notebook. A gain and again he looked from the car back to the notebook. He did not look at susanna.
Raymond, said dr bruner, go back inside.
 he man with the notebook. Charlie walked past him and went to open the door.
Of course, this car is not white, Raymond said. He did not look up from his notebook. This is a blue car now….
Charlie looked at Raymond in surprise. He was a small man of about forty. He looked clean and tidy, with short hair and very ordinary clothes. What was a little strange was that there was no expression on his face. There was no light in his small black eyes, and no movement in his mouth. It was a face that was neither happy nor sad.
 nd, and, Raymond continued quickly to himseif,…. It cost an arm and a leg. The smile left Charlies face. That’s what my father often said- an arm and a leg. How does this man know that? He asked.
Charlie looked at the man called Raymond. Raymond looked up for second. Then he looked at his notebook again.
You come with me, Raymond, dr bruner said. These people have to go.
But Charlie was moving closer to Raymond, do you know this car? He asked.
A frightened expression came across Raymonds face. He looked at dr bruner for help. I ….dont …..know, he muttered.
Yes, you do know this car! Charlie said angrily. Why do you know? Charlie, please, susanna said. Now Raymond looked from susanna to dr bruner. He began writing in his notebook and muttering to himself.
Babbitt Charlie. Charlie ….babbitt. 1961 beechcrest avenue.
Dr bruner spoke quietly. Because hes you brother, he said. But I don’t have a brother, the astonished Charlie said. I never had a brother.

  Chapter 4 Raymond

Charlie and dr bruner walked through the flower garden and talked together. Susanna sat with Raymond, who was still writing in his notebook.
Where to begin? What does he write in that notebook?
He writes down thing that he thinks are dangerous. Things like bad weather reports.
Why does he do that?
I think he writes dangerous things down to try and hide them. Raymond sees danger everywhere. Any change frightens him. That is why he always does in the same way every day.
Dr bruner looked at Charlie for a second or two then he continued. Raymond cannot have relationship with other peple, and he cannot see the relationship between thing. He talks to you, but he also talko to the car and the television. Everything is the same to him. Doctors call this sort of person autistic.
 harlie thought about this. It was difficult to understand. And the most important thing is that Raymond cant feel. He cannot be happy or sad in the way that we are happy or sad. Dr bruner stopped speaking and looked at Charlie. Charlie was biting his lip and looking over at his brother.
What Raymond did with you today ….that was very good, dr bruner said softly. Very good. For a stanger. Charlie shook his head and laughed. The world is strange, he said. Three million dollars!whats he going to spend it on?
It was late afternoon. Charlie was walking with Raymond, susanna waited in the car. She thought that Charlie was saying goodbye to his new brother.
 harlie walked quickly towards the buick. Raymond walked next to him. This is daddy car, Raymond said. It was whrite. But now this is blue car.
Charlie got into the buick. Get in, rarmond, he said. Raymond got into the car. Charlie wait a minute! Susanna said. He started the car and they drove away. Raymond looked back over his shoulder at the house that they were leaving. There was no expression in his face, but it was very clear that he was anxious. Don’t worry, Raymond , susanna told him, youre coming back. Charlie said nothing.


Chapter 5 Tv and pizza
They drove back to Cincinnati. Raymond sat in the back of the buick and watched the road go by. He said nothing to Charlie or susanna, but muttered strange things to himself.
They went to hotel, and took two rooms. Charlie showed Raymond his room. This is your room, ray, he said. Raymond looked around the room. He said. There was a frightened expression on his face. This is ….is not my room.
Until we take you home, susanna said. But Raymond was very upset now. He was shaking his head from side to side and muttering to himself. Of course, im going to be here a long time. A very long time …of course, they moved my bed.
Sorry Raymond Charlie said. You like the bed under the window .he started pushing the bed into its new place. Charlie lets take him home susanna said. She liked Raymond and she did not like to see him upset.
 e s ok Charlie said. Do you like pizza ray? Do you like pizza Charlie Babbitt? Raymond knew the word pizza because pizza was wallbrook word. This calmed him a little. Ill ask. the hotel to send a pizza don’t we ray? Were brothers. Charlie he still doesn’t look happy susanna said. I don’t understand why you brought him here. I think he wants to go back to wallbrook.
Raymond looked at his watch. The lucky money wheel he told the watch. Great. Sit down and you dan watch it. Charlie turned on the television. The luky money wheel came on. You’ve got your tv Charlie said. You’ve got a pizza coming. Aren’t things good ray? Charlie looked at Raymond and Raymond looked at Charlie but there was no expression on his face. Do you ever smile ray? Charlie asked. Do you ever smile? Raymond repeated. There was still no expression on his face.
Raymond sat on his bed and watched television Charlie came in with a pizza. Ray looked at the pizza and shook his head. Whats the problem ray? Charlie asked. Charlie and susanna went off to their room. Raymond watched a film. A man in the film told his son to turn the television off. Raymond got up and turned his television off. Raymond continued to look at the television but now there was nothing to watch. He heard the sound of another television in Charlie and susannas room. Raymond got up and went into their room.
 Charlie and susanna were in bed. They did not see Raymond come into the room. Raymond sat on the end of the bed and watched the television. Susanna saw him first. Charlie she said in a quiet voice. Raymond is sitting at the end of bed.
Charlie sat up and saw that Raymond was watching tv and eating pizza. Raymond what are you dohng in here? He shouted. Get out!
Raymond got up and went back to his room. Susanna looked at Charlie with an angry expression on her face. Go and talk to him ! she said.
What for? Charlie said.
Because hes frightend. Susanna said. He has never been away from wallbruk before. You have upset him.
Charlie got angry Raymond is not going back to wallbrook, he said. He has to learn how to live in the real world.
 usanna was astonished. What do you mean he is not going back to wallbrook? Charlie looked away from her and bit his lip. I took Raymond. He said quietly.
Susanna eyes widened. Wgat money? she asked.
Dad left Raymond some money. a lot of money.
Now susanna was beginning to understand. How much money did your father leave Raymond? She asked angrily.
He said three million dollars.
Susanna muttered some angry words in Italian and jumped out of bed. Then she picked up her suitcase from the floor and threw it open.
What are you doing? Charlie asked.
I am leaving you, Charlie. She was coldly angry.
Now Charlie was astonished. Why? He asked.
Susanna pushed her things into the suitcase and pulled on her coat. Because you have kidnapped your brother for money. she shouted.
I have not kidnapped him. I just want my money. what is wrong with that?
Everything susanna shouted. She looked at Charlie for a second and shook her head. Then she picked up her suitcase and moved towards the door. When she got to the door, she turned and looked at Charlie again. I did love you , Charlie, she said sadly. But you are not the man that I thought you were.

 hapter 6 toothpickes

The next morning Charlie took Raymond to have breakfast in a chip restaurant near their hotel.
A pretty waitress came to their table. Good morning, she said.
Raymond read the girls name on the front of her dress. Sally dibbs, he said suddenly. 460192.
Sally dibbs was astonished. How do you know my telephone number? She asked.
Charlie was also astonished. He looked at sally and then at Raymond.
How do you know her number, Raymond? He asked.
The telephone book, Raymond muttered. In the hotel. The telephone book.
The waitress went to get the food. Suddenly, an anxious expression came across Raymond face. Where are the toothpicks? He asked. We don’t need toothpicks for cakes, Charlie asked.
Raymond shook his head from side to side. Where are the toothpicks? He repeated. Where are the toothpicks?
Charlie closed his eyes and counted to ten. All right, Raymond, he said. I will get you some toothpicks. But I am also going to make aphone call. I want you to wait for me here.
Charlie was on the phone. Dr bruner, this is Charlie Babbitt.
Dr bruner was silent for a second. Then he asked calmly, where are you, son?
That is not important , Charlie said. What is important is who I am with.
You have to bring Raymond back , mr Babbitt.
Yes I will, Charlie said. When I get my one and a half million dollars, sair. All I want is my half of the money.
I cant do it, mr Babbitt. You know I cant .
Charlie turned to watch Raymond. He was not at their table. Then he saw him; Raymond was at their table . then he saw him. Raymond was looking all around the restaurant. He still did not have his toothpicks.
Bring him back, mr Babbitt, dr bruner repeated. Bring him back now.
I have not kidnapped him, Charlie said. This was something which worried him. Was susanna right? Was Charlie the businessman now c harlie the criminal?
I know you have not kidnapped him, dr brunner said. R aymond is not a prisoner at wallbrook.he is always free to leave us.
Charlie breathed more easily.
But we know to look after Raymond here, dr brunner continued. We know what he needs. You do not know anything about Raymond, mr Babbitt.
I am Raymond brother, Charlie said into the phone, and my lawyer says I can get custody of him. If you want Raymond back , give me my money.
It is not your money, mr Babbitt, the doctor was saying .
Charlie was not listening. He was waving to the waitress.
Toothpicks, he shouted and he pointed at Raymond. He wants toothpicks. I cannot give you what you want, mr Babbitt, dr bruner continued.
At last sally gave Raymond a full box of toothpicks. Raymond tooke the box back to their table. Charlie was getting angry. Dr brunner, you have made a big mistake. He said. He put the phone down and back .raymond stood up quickly and knocked the box of toothepicks off the table. The box fell to the floor and broke open. The toothpicks went everywhere.
Oh, Raymond, Charlie shouted.
But, Raymond was looking down at the toothpicks on the floor. Eighty two , he muttered. Eighty two.
Charlie shook his head. Ray there is a lot more than eighty two toothpicks. Raymond expression did not change . eighty two, eighty two . of course that is two hundred and forty six toothpicks.
The girl pickedup the box and read the number off it. Two hundred and fifty. Charlie smiled at his brother. That was very close,Raymond, he said. Come on, lets go. We are going to the airport. I have to go back to los angeles.
At the airport Charlie telephoned his office. The news was noy good. Both the bank and customer for the Lamborghini cars were still very unhappy. Charlie needed to get back to los angeles fast.charlie picked up his bag.ok, Raymond, he said. We have got to move quickly. Our plane leaves in six minutes. Look, there it is out there.
Charlie pointed out through the window at the plane. Raymond suddenly looked very anxious. Crash, he muttered. That plane crashed in august. August 16. 1987. One hundred and fifty six people were they were all .
 hat was a different plane, ray, Charlie said. This is a beautiful plane, ray,
Crash, Raymond muttered. Crash and burn. Charlie did not know what to do . they had only four minutes to catch the plane. We have to fly homem ray, he said. It is important. What did you think we were doing here? This is an airport. This is where they keep the planes! Com in!
Charlie put his hand on raymonds arm . Raymond put his hand to his mouth and bit it. Then he screamed and began to shake all over.
For a second Charlie just looked at his brother with an aston – ished expression. Then he saw that he had to calm Raymond down. Its ok Raymond he said quickly. Its ok. Well drive to los angeles. It will take three days but well drive. No planes.
Raymond stopped screaming. His body stopped shaking and slowly the anxious expression left his face.
Im sorry Raymond Charlie said softly. Im sorry I upset you. Charlie turned and began walking out of the airport. A second later Raymond followed him.

Chapter 7 Rain Man

 harlie drove all through the night. He felt tired and anxious. He needed to los angeles fast to try and save his business. He was losing time that he did not have. The next evening they stopped at a hotel. Their room had a cleaning his teeth and his mouth was full of toothpaste. Don’t use so much toothpaste ray! Charlie said.
But Raymond continued cleaning hid teeth. Toothpaste came out of his mouth and dropped on to his shirt. Will you stop that ray Charlie said. Raymond did not stop. You like it Charlie Babbitt he muttered.
Charlie shook his head. No I do not like it! He shouted. You say funny rain man…. Funny teeth. Suddenly Charlie stopped shouting. Funny rain man. Rain man! that was the name of his secret friend when he was a child. What did you say? He asked.
You cant say Raymond his brother said youre a baby. You say rain man. Funny rain man. Charlie sat down on the side of the bath. He didn’t know what to think. He was finding it difficult to breathe. You …youre the rain man? Charlie said finally. Raymond put his hand in his pocket and pulled out an envelope. He opened the enevelope and carefully took out a small photograph.
Charlie took the photograph and looked at it. A young man of about eighteen was looking at the camera but not smiling. He was holding a baby in his arms. The baby was Charlie Babbitt and the young man was Raymond Babbitt.
Daddy took the picture Raymond said. Charlie looked at the photograph for a long time. He was astonish ed. He hand Raymond. Charlie and Raymond. Charlie and the rain man. And you….live with us then? When….did you leave us? It was Thursday Raymond said. Which Thursday ray?
It was snowing outside. Maria stayed with you when daddy took me to my home. January 21 st 1965. On a Thursday. That’s when our mother died Charlie breathed softly. Just after new year.
 nd you had your coat. And you waved to me from the win-dow. Goodbye rain man. Good bye rain man. On a Thursday. Suddenly Charlie remembered deep into his past, he remember the snow and waving to rain man. And later crying. Crying for rain man . He wanted rain man but Raymond didn’t com. He never came again.
I sat with that coat Charlie said. Now he remember his brothers eighteen-year- old face. And you sang to me. For a minute Raymond just looked at his brother. Then very softly he began to sing a song by the beatles.
When Raymond finished singing Charlie moved closer to him. Then he said I remember I like it. When you sang to me. But Raymond was cleaning his teeth again. Charlie picked up the photograph and muttered something about how nice it was. Then he put it down on the side of the bath and turned on the water.
Suddenly Raymond began to scream. No , no, no, no! Charlie looked up and saw a terrible expression on his brothers face. Raymond was looking down at the water. Its burning him! He screamed.
Quickly Charlie turned off the water. He remembered it all now. His brother giving a two-year-old boy a bath that was too hot. Sanford Babbitt screaming he burning Charlie! Hes going to kill him! That was why his father sent Raymond to wallbrook. That was the end of the relationship between Charlie and rain man. And poor Raymond remembered it all.
It is ok, ray, Charlie said softly to his brother. It is ok, man. I did not burn. I am fine.
It was late. Raymond was sleeping on one of the two beds in the hotel room. Charlie lay on other bed, and smoked a cigarette./ he left very tired and very sad. He needed someone to love. Someone who loved him. He needed susanna. Charlie pulled the telephone towards him.
Hello?
Hello, it is me, Charlie, he said softly.
There was no answer.
I I just want to hear that our relationship is not Charlie waited for susanna to say something. When she still did not speak, he said, I am frightened that it is finished between us. Finally , susanna spoke . don’t ask me today, Charlie. You will not like my answer. Give me some time.
I am going to get custody of ray. I have talked to my lawyer and he says that it is possible. Firstly, I have to take ray to see a special doctor in los angeles. Charlie , they will not give you custody of ray, susanna said.
 r bruner has looked after him for more than twenty years. You have known him for four days. She did not understand. Nobody understand his relationship with Raymond. Can I phone you when I get back to los angeles?
Susanna did not say yes, but she did not say no either.

Chapter 8 Las Vegas


The next morning Charlie heard more bad news from the office. They were talking the Lamborghinis away. And Charlie had very little money left. He was paying for everything with his American express card.
Charlie and ray sat together in the hotel restaurant. At the next table there was a group of twenty businessman . they were finishing their meal and asked the waitress for the bill.
Rayymond locked over at the table. It was fullof plates and cups and different bits of food. Of course that bill is ninety three dollars, forty, Raymond said. Charlie laughted. How can you know that, ray?
Ninety three dollars , forty, Raymond repeated. The waitress returned with the bill. Charlie read over her shoulder. The bill was for ninety three dollars, forty. How do you do it? Charlie asked. You can remember in a phone book. You can count two hundred toothpicks in a second. You can count two hundred toothpicks in under a second. You are like a computer.
 oday is Thursday , Raymond said. ThursdaY IS COFFEE AND CAKES. Same as Trayhursday. Charlie looked at his brother . suddenly he had an idea.
 aymond , he asked his brother. Have you ever played cards?
The next day they arrived in las vegas. Charlie bought new suits for Raymond and himself. He also bought Raymond a television the size of a small clock . then he showed his brother how to play cards. Do you understand how to play now, Raymond/
I count cards, said Raymond.
Yes, but you must never say that.
They went into the golden casino at four oclock in the afternoon. They sat down at one of the card table. Charlie was very very tired , but very happy . he smiled at his brother. Raymond, you have won us ninety thousand dollars. Raymond did not look up from the television he now carried everywhere in his hand. Eighty nine thousand, seven hundred and fifty six dollars , he said. And that was only in one vision. You are going tomake us rich, ray, Charlie said.
 harlie smiled Raymond was still Raymond . ray we are going to stay in the best room in the hotel here, he said. Tomorrow we are going to come down and enjoy ourselves. Perhaps we will find you a girl.
Raymond was watching his television again. A girl, he repeated. Yes why not?
But first Charlie needed a hot bath and a good night s sleep. And he needed to talk to susanna again.
 here was a knock on the door . Charlie opened it. Susanna.
Charlie put his arms around the girl that he loved and kissed her. Ray , susanna is here. How did you know we were here?
Susanna spoke softly . they told me at the office, she said. I am sorry they took the cars away.
 Oh, don’t worry about that, Charlie said happily. We have some news to tell you. Ray , tell susanna what we have done.
 We played cards, Raymond said. I counted cards and we won money.
 hat? Susana asked.
It was a long story, Charlie said, pulling susanna towards the bedroom. We will talk about it later.
Ramond opened the door and stood there with little television in his hand. Six minutes until I find a girl. To dance with, Raymond said. You said ten oclock.
A girl? Susanna asked.charlir was getting out of bed. I taught him to dance. Now we are going to try to find him a girl to dance with.
Five minutes, Raymond said.
They walked round the golden casino for an hour. It was very difficult find a girl for Raymond to dance with. To other people Raymond seemed strange.
 harlie pointed to one of the tables. This is where we played cards he said. Suddenly he felt a hand on his shoulder. He turned around to see two big men in suit.
 r Babbitt?
Yes?
The boss wants to see you please one of the men said. He did not smile and Charlie guessed that there was a problem. Charlie turned to susanna. Can you take Raymond back to our hotel room?
 f course susanna said. Susanna and Raymond took the life back to their room. Raymond was watching a film with fred Astaire and ginger rogers on his little tv. In the life susanna looked at Raymond and for him. Raymond have you ever danced with a girl before? She asked. Ive danced with Charlie Babbitt Raymond said. One time. With Charlie Babbitt. He did not look up from his tv.
The music from the dancing below came into the life. I like this music susanna said softly. Do you want to dance with me Raymond.
Susanna stopped the life between two floors. She moved closer to Raymond and took his hand in hers. They started to dance inside the life. Raymond watch his television over susanna shoulder.
The song came to an end. Susanna started the life again. The other girls have missed a beautiful dance she said. Later Charlie came up to the room. He looked very tired. We have to leave here tomorrow he said. They wont let us play cads here again.
Why not? Susanna asked. Because we won said Charlie and they don’t like people winning. I guess Raymond was too good for them.
 
 Chapter 9 Avery Good Driver

They left las vegas the next morning and drove back to los angeles. Susanna sat next to Charlie in the front of the buick. Raymond sat I the back of the car and watched another film on his tv. Sometimes he looked out at the desert they were driving through.
Once Raymond drove the car for a few minutes. The road was empty so there was no danger. Im a very good …drive Raymond said. Susanna got out at the flat in santa monica. Charlie and Raymond drove on to Charlies house in los angeles.
 here was a letter waiting for Charlie. It was from dr bruner. Im staying here in los angeles at the hotel California the letter said. Please come and see me. I think we need to talk. That night Charlie went to see dr bruner at his hotel.
Mr Babbitt I want to stop playing games dr bruner said. My lawyer is talking to your lawyer. He is explaining to him…. The facts. Raymond will see a special doctor on Friday. This doctor will decide who gets custody of Raymond. And you are going to lose.i think that is for the doctor to recire Charlie said. But I have helped raymond more in one week than you have in twenty years.
You think you have helped Raymond ! dr bruner said. But Raymond is still autistic. He will always be autistic! Neither you nor I can change that face.
Charlie turned to go. Ill see you on Friday dr bruner. Don’t you understand Charlie? Dr bruner called. Even if they give you custody of Raymond you will not get your fathers money. I don’t have to pay you anything. Good bye dr bruner Charlie said walking away.
 Dr bruner called after him. I will give you two hundred and fifty thousand dollars to have Raymond back now.
Charlie stopped walking and turned to face the doctor. He shook his head. I do not want your money, dr bruner, he said , I want my brother.
 riday came. Dr marsto sat at his desk. Next to him was dr bruner. In front of him were Charlie and Raymond . the two brothers were both wearing suits. There is no easy to say this, mr Babbitt, dr marston began. He did not need to continue. Charlie understood . you are sending Raymond back to wallbrook, he said.
 hey can look after him there, dr marston said. They understand Raymond s problems. But Raymond has chaged, Charlie said angrily. He has only been seven days with me and already he is getting better . dr marston and dr bruner sat silently for a minute. Then dr bruner turned to Raymond.
How was your holiday, Raymond ? tell me what you did.
 Raymond held his little tv to his heart. I played cards, he said. With Charlie Babbitt . and I drove daddy s car. Dr bruner laughed. You drove a car, Raymond ?
 t was on a quiet road, Charlie said. And I danced with Susana , Raymond said. Even Charlie was surprised at this.
Dr bruner took a pen from his poket and wrote something down in a nptebook. Then he turned to Raymond . do you want to stay with Charlie m Raymond ? he said.
I want to stay with Charlie Babbitt , Raymond said. You see , Charlie said. Raymond wants to stay with me. But dr bruner did not look at charlir . he looked at Raymond . do youwant to go back to wallbrook, Raymond ?
I want to go back to wallbrook. Dr bruner wrote agai in his notebook. Dr marston also wrote something down.
 aymond was now breathing very deeply. He shook his head from side to side, and moved uncomfortably in his chair.
Wallbrook Charlie Babbitt wallbrook Charlie Babbitt he muttered.
 harlie jumped out of his chair. Stop asking him all these questions, he shouted. You are upsetting him.
Now dr bruner looked at Charlie . I am showing you that Raymond is still autistic, Charlie , he said calmly.charlie sat down and put his head in his hands. He saw that they would never give him custody of Raymond . perhaps they were right. Perhaps they did know how to look after Raymond at wallbrook .
But Charlie gave Raymond something they could not give him atwallbrook. Charlie gave Raymond love. And Raymond I this way gave Charlie love.
 ll Charlie wanted was the best for Raymond. Charlie wasn’t the loser. Raymond was the winner. Ray they want you to go back to wallbrook, Charlie said slowly to his brother. He looked up at the two doctors. Can I visit him?
Dr marston turned to dr bruner for an answer. Of course dr bruner answered. We would like you to. Raymond took out his photograph. It was a lovely picture of the eighteen-year-old Raymond and the two-year-old Charlie. Rain man and Charlie. Brothers. Raymond handed the photograph to Charlie.
Charlie began to cry softly. Are you all right son? Dr bruner asked. Charlie looked up and smiled. Then he turned to his brother. I ll come to see you ray he said. And you can drive dads car when I visit. Im a very good driver, Raymond said
















 مرد بارانی

رمانی از لیونر فلیشر























فاطمه نوایی لواسانی
فصل اول: خبر بد
جمعه عصر دفتر "ببیت کارز" لوس آنجلس بود. در حال داد و بیداد با یکی پشت خط بود. با خط دیگر سوزانا منشی چارلی داشت با یک مشتری صحبت می کرد. مشتری 9تا ماشین لامبورگینی در همان روز می خواست. سپس تلفن از بانک شد سوزانا دستش را روی تلفن گذاشت و گفت: آنها می خواهند پولی را که از بانک قرض گرفته اید برگردانید. و همچنین عصر می خواهند. چارلی گفت: بهشون بگو دوشنبه بر می گردانم. سپس چارلی با تلفن خودش صحبت کرد. آقا شما می توانید ماشینها را روز دوشنبه داشته باشید. بله مطمئنم. متشکرم آقا. چارلی تلفن را گذاشت و برای اولین بار در این هفته لبخند زد و این دقیقا روز جمعه بود.
چارلی محو تماشای سوزانا منشی ایتالیاییش شد. عشقش بود و خیلی هم زیبا بود. چارلی تمام قسمتهای بدن کوچک او را دوست داشت چشمان بزرگ مشکیش و موهای خرمایی بلندش. برای آخر هفته "پالم اسپرینگ" آماده ای؟ سوزانا متعجب نگاه کرد هنوزم قرار بریم؟ چارلی گفت البته. راجع به این مشکلات کوچک هم نگران نباش. قرار از فروش آن ماشینها 80 هزار دلار بگرم. و بهترین لبخندش را زد. برای دو سه تا زنگ بد نیست. آنها در حال رانندگی در بیابان بودند که تلفن ماشین چارلی زنگ زد. آقای ببیت؟آقای چارلز ببیت؟ صدای یک دختر بود. بله؟ من از طرف آقای "جان مونی" تماس میگیرم. ایشان وکیل پدرتون در سین سیاتی هستند. و من خیلی متاسفم اما خبر بدی دارم. پدر شما فوت کرده اند آقا. سوزانا گفت آه نه درحالی که به چارلی نگاه می کرد. من این شماره تلفن را دریافت کرده بودم به چارلی گفت :خوبی؟ هیچ پاسخی نداد. اما چند دقیقه بعد ماشین را متوقف کرد. بالاخره گفت برای تعطیلات متاسفم . چارلی ،تعطیلات؟ سوزانا گفت. چارلی بهش نگاه نکرد. نگاه کن ، من از پدرم متنفر بودم و پدرم از من. سوزانا بهش نگاه کرد.
 چارلی فقط بیست و شش سالش بود اما سوزانا او را خوش تیپ ترین مرد جهان می دانست . قد بلند و قوی با موهای مشکی و لبخند شگفت انگیز. چارلی بیچاره. خیلی ناراحت بود. مادرم وقتی من دو سالم بود فوت کرد و فقط من و پدرم موندیم. سوزانا لبانش را گاز گرفت و سر چارلی را به شانه گرفت چی شد. چارلی آرام بود. سپس گفت: هیچی من برای او به اندازه کافی خوب بودم. ناگهان سوزانا گفت : من در تشیع جنازه با تو خواهم بود. چارلی خندید وگفت خیلی خوب اما نیازی نیست. سوزانا گفت من می خواهم بیایم. چارلی به سوزانا نگاه کرد. با یک خنده کوچک و ناراحت گفت من فراموش کردم که با کی دارم حرف می زنم.

فصل دوم :نقشه گذشته
 ارلی ببیت بدون اینکه به عقب نگاه بیاندازد از مراسم تشیع پیمر پدرش برگشت. کنار سوزانا سوار ماشین شد گفت یک شب در سین سیناتی می مانیم باشه؟ چارلی ماشین را روشن کرد و گفت یه کارایی است که باید قبل از رفنی انجام بدم. سوزانا سوال کرد الان کجا می رویم؟ "ایست وال نات هیلز". وال نات هیلز ثروت مند ترین قسمت سین سیناتی است. تمام خانه ها بزرگ و گران است. چارلی ماشی را جلوی یکی از بزرگ ترین و گران قیمت ترین خانه در وال نات هیلز پارک کرد . خانه سنفورد ببیت. گفت اینخانه پدرم است. سوزانا از ماشین پیاده شد. این جا جایی که وقتی تو پسر بودی زندگی می کردی؟ چشمانش را گشاد کرد و پر از سوال. چارلی گفت آره اما وقتی شانزده ساله بودم اینجا را ترک کردم. چمدانها را برداشت و به سمت خانه برد. سوزانا گفت نمی دانم چی بگم. تو از اینجا می آیی؟ این چارلی ببیتی بود که او نمی شناختش. ولی چارلی به او گوش نمی داد. چمدانها را گذاشت پایین و به سمت ماشینی که در جلوی در گاراژ بود رفت. یک بیوک ردمستر سال 1949 بود . رنگ آبی روشن داشت و همه چیزش عالی بود چارلی با صدای آهسته گفت همیشه این ماشین را می خواستم اما فقط یک بار اونو راندم. نزدیک کاراژ یک باغ پر از گل با رزهای بی نظیر و شگفت انگیز بود. سوزانا گفت یکی باید به این گلها آب بدهد که عاشق گلها باشد. آنها همه رنگ هستند. یهو چارلی گفت من از این گلها رز بیزارم. سوزانا با تعجب به او نگاه کرد اما چارلی داشت در جلویی ماشین را باز می کرد.
 عد از ظهر همان روز چارلی و سوزانا داشتند به اتاق خواب قدیمی چارلی نگاه می کردند . می دانی این ماشین جلوی گاراژ را می شناسی؟ یهو چارلی سوال کرد. خیلی زیباست. پدرم عاشق این ماشین بود. ماشین و گلهای رز بیوک ماشین او بود و من نمی توانستم هیچ وقت سوار اون بشوم. ولی یک روز اونو قرض گرفتم برای اینکه با دوستانم یک گشتی دور شهر بزنیم . چه اتفاقی افتاد؟ پدرم تلفن کرد به پلیس. می دانست که من ماشین را برداشتم ولی تلفن کرد به پلیس و گفت یک نفر ماشین مرا دزدیده است. پلیس ما را گرفت و به اداره پلیس برد. چهره چارلی عصبانی شد. والدین دوستانم بعد از یک ساعت آمدند دنبال آنها ولی پدر من مرا دو روز آنجا گذاشت. سوزانا گفت دو روز ! در حالی که تو فقط شانزده ساله بودی. چارلی بیچاره!
اما اینک چارلی داشت یک کت قدیمی را از یک جعبه در گوشه اتاق بر می داشت. سوزانا سوال کرد این مال تو است چارلی؟ چارلی جواب نداد داشت با دقت بخ کت نگاه می کرد. با صدای عجیبی گفت مثل یک نقشه است. نقشه ای از گذشته من. داری در مورد چی حرف می زنی؟ چی؟ چارلی نگاهی به سوزانا کرد و دوباره به کت. آه من داشتم فکر می کردم ،سوزانا وقتی بچه بودی دوستان مرموزی داشتی؟ بله فکر می کنم هر کسی دارد. چارلی لز خودش پرسید اسم دوست مرموز من چی بود؟ سعی کرد به خاطر بیاورد. "رین من" (RAIN MAN ) خودشه "رین من" وقتی از چیزی می ترسیدم این کت را بر می داشتم و به آواز "زین من " گوش می ددادم. خیلی وقت پیش بود. سوزانا خندید و بازوی چارلی را گرفت. سر دوستت چی اومد؟ چارلی گفت نمی دانم. کت را برای چند دقیقه ای در دستانش چرخاند. بیا برویم غذا بخوریم.
 چارلی ببیت و وکیل پدرش "جان مونی" عصر همان روز همدیگر را در اتاق غذا خوری ملاقات کردند آقای مونی عینکش را زد و تعدادی برگه را جلوی موردش قرار داد گفت قبل از اینکه وصیت را بخوانم پدر شما درخواست کردند تا نامه ای را که برای شما نوشته اند را بخوانم؟درست است؟ چارلی نمی خواست نامه پدرش را بشنود بلکه پول پدرش را می خواست. آقای "مونی" پاکت نامه را باز کرد و دو تکه کاغذ گران قیمت را از درون آن بیرون آورد. به پسرم چارلز ببیت. چارلز عزیزم امروز هفتادمین سالگرد تولد من است. من مردی پیر هستم اما روزی تو را که از بیمارستان به خانه آوردیم را خوب بیاد دارم. تو بچه خیلی خوبی بودی. چارلی با یک لبخند کوچک گفت اینها را او نوشته. صدایش را می شنوم. مونی به خواندن ادامه داد من همچنین به خاطر می آورم روزی را که خانه را ترک کردی. تو خیلی عصبانی بودی و آرزوهای بزرگی داشتی. وکیل از خواندن ایستاد. به چارلی نگاه کرد در اظهارات مرد جوان هیچ تغییری دیده نمی شد. مونی دیگر سرش را از روی نامه بالا نیاورد. تو دیگر نامه ای ننوشتی یا تلفنی نکردی و دیگر هیچ وقت به زندگی من بر نگشتی. من در این سالها پسری نداشتم اما اینک برای تو تمام آن چیزهایی را که همیشه می خواستم می خواهم. من بهترین زندگی را برای تو می خواهم.
جان مونی خواندن را متوقف کرد. و نامه را درون پاکتش قرار داد. وکیل پیر ناراحت بنظر می رسید. چارلی هیچی نمی گفت. او فقط سرجایش منتظر مونی بود تا وصیت نامه را بخواند. مونی وصیت نامه را بیرون آورد و بدون اینکه به چارلی نگاه کند شروع به خواندن کرد. به چارلز سنفورد ببیت بیوک 1949 را می دهم. همچنین باغ گلهای رزم را می دهم. چارلی عصبی روی صندلیش حرکت کرد. چیزی را که می شنید دوست نداشت.تمام خانه و پولهایم را برای کسی که برای من مهم است می گذارم. از آنجایی که این شخص را نمی تواند از پولها استفاده کند دوستی مراقب پولها خواهد بود مونی دست از خواندن کشید و بالا را نکاه کرد.چارلی گفت من نمی فهمم! پولهای پدرتا چیزی حدود سه میلیون دلار به کسی می رسد که نمی تواند از آن استفاده کند. شخص دیگری از پولها مراقبت خواهد کرد. بنابراین چارلی ببیت نه خانه پدرش و نه پولهایش را دریافت نمی کرد. چارلز سوال کرد؟ اسم کسی را که ی خواهد پولهای پدرم را بگیرد چیست؟ جان مونی وصیت نامه را در پاکتش قرار داد.وصیت می گوی که نمی توانم اسمش را بگویم. چارلی داشت عصبانی می شد. اون کسی که قرا است از پولها نگه داری کند کیست؟ تو؟ او کیست؟
مونی گفت:متاسفم چارلز. من وکیل پدرتان هستم نمی توانم به شما بگویم. به سمت در حرکت کرد سپس برگشت به سمت صورت چارلز متاسفم پسرم نمی توانم ببینم که تو ناراحتی اما.....ناراحت؟ چارلیاز روی صندلیش پرید من یک ماشین قدیمی و تعدادی رز گرفتم. خیلی جالبه. و این مرد بدون اسم- چارلز- این شخص مرموز سه میلیون دلار می گیرد. چارلز- سن فورد ببیت. چارلی فریا می زد:تو می خواهی ظرف 5 دقیقه پسرش شوی؟ نامه را شنیدی؟ گوش می دادی؟ چارلی خیلی عصبانی بود. نمی توانست به صحبت کردن ادامه دهد. جان مونی از چارلی خواست که مستقیم در چشمانش نگاه کند.

فصل سوم: راز پدر
 ارلی اون سه میلیون دلار را می خواست. این پولاو بود. اما اول باید می فهمید چه کسی از آن مراقبت خواهد کرد. صبح روز بعد چارلی به بانک پدرش رفت و با خانمی که آنجا بود صحبت کرد. لبخند زیبایش را به او زد. 5 دقیقه بعد اسم و آدرسی را که نیاز داشت در جیبش بود. اوهایو"وال بروک هم" دکتر والتر برونر. به همراه سوزانا نزد او رفتند. چارلی بیوک را از سین سیناتی بیرون آورد. یک روز داغ در جولای بود و سقف ماشین را باز گذاشتتند. هر دو طرف جاده تپه های اوهایو بودند. سوزانا گفت: این خیلی قشنگ است. کجا داریم می رویم؟چارلی جواب داد داریم می رویم به ملاقات دکتر برونر و حرف دیگری نزد. بیست دقیقه بعد چارلی سرعت ماشینش را کم کرد و به چپ پیچید. جاده جدید خیلی باریک بود. در هر دو سمت جاده درختان برگی بودند. گفت اینجاست وال بروک هم. سوزانا سوال کرد ولی برای چه ما آمدیم اینجا؟ چارلی جواب داد اینجا چیزی در مورد وصیت نامه پدرم وجود دارد. زیاد طول نمی دهم.
در راهی که به سمت خانه بالا می رفت مرد عجیبی را دیدند. تمام صورتش رنگی بود و مانند یک کودک لبخند می زد. آنها از ماشین بیرون آمدند و تا جلوی در خانه راه رفتند. پرستاری برای دیدنشان بیرون آمد. می خواستم دکتر برونر را ببینم لطفا. پرستار آنها را به اتاق نشیمن برد. می شود لطفا اینجا منتظر بمانید؟ پرستار اتاق را ترک کرد. چارلی بلند شد و مستقیم به طرف دری که به اتاق دیگر می رفت رفت. سوزانا صدا کرد چارلی. کجا داری می روی؟ چارلی را تعقیب کرد و به اتاق دیگر جایی که عده ای در آنجا مشغول تماشای تلویزیون بودند رسید. بقیه روی صندلی نشسته بودند و مشغول بازی با بچه ها بودند. دو پرستار با کتهای سفید پشت اتاق نشسته بودند. هیچ کس صحبت نمی کرد. سوزانا گفت چارلی من نمی خواهم اینجا باشم. درست نیست. زود باش برگردیم به اتاق نشیمن .
 دکتر برونر مرد بزرگ جثه ای بود مردی حدودا پنجاه و شش ساله با موهای خاکستری و چهره ای آرام. چارلی با احترام سوال کرد؟ میشود لطفا اسم شخصی را که قرار است پولهای پدرم را دریافت کند به من بگویید؟ متاسفم نمی توانم بگویم درست مثل مونی . چارلی صندلیش را ترک کرد و رفت پشت پنجره ایستاد. آیا این شخص دوست دختر پیر پدرم است؟ از پشت پنجره چارلی می توانست بیوک قدیمی را ببیند. سوزانا عقب نشسته بود و داشت از بعد از ظهر آفتابی لذت می برد. مردی کوچک داشت کیفی را حمل می کرد و به سمت ماشین می رفت. به شکل عجیبی راه می رفت و از این طرف به آن طرف حرکت می کرد. دکتر برونر به نرمی گفت: آقای ببیت من پدر شما را از وقتی که شما دو ساله بودید می شناسم. چارلی برگشت و به سرعت گفت از سالی که مادرم مرد. برونر گفت بله. اینک او از من به عنوان شخصی که قرار است از پولها مراقبت کند نام می برد. اما این بیمارستان و من هیچ از آن پول را نخواهم گرفت. من این کار را فقط برای پدرت انجام می دهم. چارلی داشت به شدت عصبانی می شد. خودش را آرام کرد و پشت پنجره برگشت.
مرد با کیسه اینک کنار بیوک ایستاده بود و شما از من می خواهید که قضیه پولها را فراموش کنم. برونر به آرامی گفتک من فکر می کنم شما از مردی که هیچ وقت نمی دانست چطوری عشق را نشان دهد ناراحت شده اید. چارلی می دانست که این درست است. نمی دانست که چه بگوید. بیرون مرد داشت دفتر یادداشتی را از توی کیسه اش بیرون می آورد. شروع کرد به نوشتن. دکتر برونر ادامه داد من می دانم شما چه احساسی دارید ولی کاری از دست من بر نمی آید. چارلی گفت: من برای پول می جنگم ولی من یک جنگجو نیستم. دکتر برونر با چارلی رفتند بیرون جلوی در. روز داشت گرمتر می شد ولی همچنان هوای زیبایی بود. مرد کوچک با کیسه همچنان کنار بیوک ایستاده بود و مشغول یادداشت بود. دوباره و دوباره نگاهش را از ماشین می گرفت و می نوشت.
 و به یادداشت کردنش ادامه دادو چارلی پشت او راه می رفت و رفت که در را باز کند ریموند گفت البته این ماشین سفید نیست. او نگاهش را از روی یادداشت بالا نمی آورد. اینک این ماشین آبی است. چارلی با تعجب به ریموند نگاه می کرد. او مردی کوچک و حدودا چهل ساله بود. او مردی تمیز با موهای کوتاه و لباسهای خیلی معمولی بنظر می رسید. چه چیز عجیبی در این مرد کوچک بود که هیچ توصیفی در چهره اش نبود. هیچ نوری در چشمان آبی کوچکش و هیچ حرکتی در لبانش نبود. صورتی بود نه شاد و نه ناراحت. چارلی خندان به سمت سوزانا برگشت. و گفت می دانی این ماشین سفید بوده. پدرم وقتی من خیلی کوچک بودم آن را رنگ آبی کرده بود. به اندازه جان می ارزد.
 بخند از چهره چارلی رفت این چیزی بود که اغلب پدرم می گفت اندازه جان. چارلی به مرد نگاه کرد و صدا کرد ریموند. ریموند برای لحظه ای بالا را نگاه کرد. و دوباره به یادداشتش نگاه کرد. دکتر برونر گفت با من بیا ریموند. ایشان باید بروند. اما چارلی داشت به ریموند نزدیک می شد سوال کرد تو این ماشین را میشناسی؟ حالت ترس در چهره ریموند آمد. او برای کمک به دکتر ریموند نگاه کرد. نمی دانم. چارلی باعصبانیت گفت: بله تو این ماشین را میشناسی !چرا میشناسی؟ دکتر برونر گفت کافی است آقای ببیت. دارید عصبی اش می کنید. سوزانا گفت چارلی خواهش می کنم. ریموند از سوزانا به دکتر ریموند نگاه کرد و شروع کرد به نوشتن و با خودش حرف زدن. ببیت چارلی. چارلی....ببیت. چارلی ببیت. 1961 خیابان بیچ کرست. چارلی تعجب کرد. چطور این آدرس من را می داند؟ دکتر برونر به آرامی صحبت می کرد. او گفت چون ایشان برادر شما هستند. چارلی متعجب گفت ولی من برادری ندارم. من هیچ وقت برادری نداشته ام .

فصل چهارم: ریموند
 چارلی و دکتر ریموند به طرف باغ گلها راه میرفتند وبا هم صحبت میکردند. سوزانا پیش ریموند که همچنان در حال یادداشت در دفترچه اش بود نشست.
 کتر سوال کرد چه میتوانم به شما بگویم؟ از کجا شروع کنیم؟ چه چیزی در یادداشتش مینویسد؟
 و چیزهایی را مینویسد که فکر میکند خطرناک هستند. چیزهایی مثل گزارشات بد هوا شناسی.
چرا این کار را میکند؟
 کر میکنم او چیزهای خطرناک را مینویسد برای اینکه انها را پنهان کند. ریموند خطر را هر جهیی میبیند. هر تغییری او را میترساند. این دلیلیست که او هر روز هر چیزی را به یک شکل انجام میدهد.
 نظورتان چیست؟ ریموند همیشه یک چیز میخورد یه جور میخوهند یه جور حرف میزند اما یک چیزی است او برادر توست. بعضی اوقات یک انسان با هوش و با استعداد. دکتر برونر برای یکی دو دقیقه به چارلی نگاه کرد سپس ادامه داد. ریموند نمیتواند با دیگران ارتباط بر قرار کند و نمیتواند ارتباط بین چیزها را ببیند. با تو حرف میزند ولی همیشه با ماشین و تلویزیون حرف میزند. همه چیز برای او یکسان است. دکترها اینجور افراد را اوتیست میگویند.
 ارلی بهش نگاه کرد. برایش درکش سخت بود. مهمترین چیز اینکه ریموند نمیتوانست احساس کند. او نمیتواند شاد یا ناراحت باشد به صورتی که ما شاد یا ناراحت هستیم. دکتر برونر ساکت شد و به چارلی نگاه کرد. چارلی داشت لبش را گاز میگرفت و به برادرش نگاه میکرد. دکتر برونر به ارامی گفت امروز ریموند با تو چه کار کرد. خیلی خوب بود خیلی خوب برای یک غریبه.
 ارلی سرش را تکان دادو خندیدو گفت دنیا عجیب است . سه میلیون دلار. چطوری میخواهد خرجش کند؟
 واخر عصر بود چارلی داشت با ریموند حرف میزد. سوزانا تو ماشین منتظر بود. فکر میکرد که چارلی دارد با برادر جدیدش خداحافظی میکند. جارلی به سرعت به طرف ماشین حرکت کرد. ریموند کنار او حرکت میکرد. ریموند گفت این ماشین پدر است. سفید بود اما حالا ماشین ابی است. چارلی سوار ماشین شد و به ریموند گفت سوار ماشین شو.
 وزانا گفت چارلی یک دقیقه صبر کن. کجا داریم میبریمش؟ چارلی گفت به تعطیلات. ماشین را روشن کرد وراه افتادند. ریموند به عقب به خانه ای که داشتند ترکش میکردند نگاه کرد. هیچ حالتی تو چهره اش نبود. اما خیلی واضح بود که عصبی است.
سوزانا بهش گفت نگران نباش ریموند. بر خواهی گشت. چارلی گفت هیچی.

فصل پنجم تلویزیون و پیتزا

 نها به سینسیناتی برگشتند. ریموند عقب بیوک نشست و به جاده نگاه میکرد. با چارلی و سوزانا هیچی نمیگفت اما همه چیز برایش عجیب بود. به هتل رفتند و دو تا اتاق گرفتند. چارلی به ریموند اتاقش را نشان داد.
 فت ریموند این اتاق توست. ان یک اشتباه بزرگ بود . ریموند به اتاق نگاه میکرد. این اتاق من نیست. حالت عجیبی تو صورتش بود. این اتاق من نیست . چارلی گفت فقط برای امشب. سوزانا گفت تا وقتی تو را به خانه ببریم. اما ریموند خیلی عصبی بود. او سرش را به این طرف و ان طرف تکان میداد و با خودش میگفت من برای مدت زیادی اینجا میمانم. خیلی طولانی. البته انها مرا ترک میکنند. چارلی گفت متاسفم ریموند. تو تخت خواب زیر پنجره را دوست داری . شروع کرد به حول دادن تخت به زیر پنجره. ولی ریموند همچنان ناراحت بود. تنها کتاب درون اتاق کتاب تلفن سین سیناتی بود.
 وزانا گفت چارلی بیا او را ببریم خانه. او ریموند را دوست داشت و نمیخواست او را عصبی ببیند. چارلی گفت او حاتش خوب است .
 ری تو پیتزا دوست داری؟ پیتزا دوست داری چارلی ببیت؟ ریموند کلمه پیتزا را میدانست چون پیتزا یک کلمه وال بروک بود. این یک مقدار او را ارام کرد. چارلی گفت از هتل میخواهم که به اتاقت یک پیتزا بفرستند. ما پیتزا دوست داریم مگه نه ری ؟ ما برادریم . سوزانا گفت او همچنان خوشحال نیست . نمیفهمم جرا او را اینجا اوردی. فکر میکنم او میخواهد به وال بروک برگردد. چارلی گفت ری خوبه تنها چیزی که او لازم دارد یک تلویزیون و پیتزا است . تو تلویزیون چیه ری؟
ریموند به ساعتش نگاه کرد و به ساعت گفت چرخهای خوش شانس پول. خوبه بنشین میتونی تماشایش کنی. چارلی تلویزیون را چرخاند. چرخهای خوش شانس پول شروع شد. چارلی گفت تلویزیونت را گرفتی
 یتزا هم دارد میاید. همه چیز خوبه ری؟
چارلی به ریموند نگاه کرد و ریموند به چارلی ولی هیچ چیزی تو چهره اش نبود. ریموند نشست روی تختش وبه تلویزیونش نگاه کرد. چارلی هم با یک پیتزا وارد شد. ری به پیتزا نگاه کرد و سرش را تکان داد. چارلی پزسید موضوع چیه ری ؟ ریموند میخواست پیتزا را به روشی که در وال بروک میخورد بخورد. چارلی پیتزا را به قطعات کوچک برای ریموند برید و هر تکه را بر روی یک خلال دندان فرار داد. چارلی و سوزانا به اتاقشان رفتند. ریموند یک فیلم تماشا کرد. مردی در فیلم به پسرش گفت تلویزیون را خاموش کن ریموند بلند شد و رفت تلیویزیون خودش را خاموش کرد. ریموند همچنان به تماشای تلویزیون ادامه داد اما دیگر هیچی برای تماشا نبود. صدای تلویزیون دیگری را از اتاق چارلی و سوزانا شنید. ریموند بلند شد وبه اتاق انها رفت چارلی وسوزانا تو تخت خواب بودند. انها ریموند را ندیدند که به اتاق وارد شد. ریموند پایین تخت نشست و تلویزیون تماشا کرد
 ول سوزانا او را دید و با صدای ارام به چارلی گفت ریموند پایین تخت نشسته است. چارتی بلند شد نشست و ریموند را دید که دارد تلویزیون تماشا میکند و پیتزا میخورد. بلند فریاد زد ریموند اینجا چکار میکنی؟ برو بیرون. ریموند بلند شد و به اتاق خودش رفت. سوزانا با حالت عصبانی به چارلی نگاه کرد. سوزانا گفت برو و با او صحبت کن. چارلی پرسید برای جه؟
 وزانا گفت برای اینکه او ترسیده است او هیچ وقت از وال بروک دور نبوده است. تو او را عصبی کرده ای.
 ارلی عصبی شد. گفت ریموند به وال بروک برنخواهد گشت. او باید یادبگیرد چطور در دنیای واقعی زندگی کند. سوزانا تعجب کرد منظورت از اینکه او به وال بروک بر نمیگردد چیست؟ چارلی به او نگاه کرد و لبش را گاز گرفت. به ارامی گفت من ریموند را میبرم و تا وقتی پولم را بگیرم او را نگاه میدارم.
 
 شمان سوزانا گشاد شد. سوال کرد چه پولی؟
 در برای ریموند پول گذاشته پول خیلی زیاد. پول؟ سوزانا حالا داشت میفهمید.
 وزانا با عصبانیت سوال کرد پدرت چقدر پول برای ریموند گذاشته است؟چارلی دوباره به او نگاه کرد. پدر برای او خانه اش و تمام پولهایش را گذاشته است سه میلیون دلار. سوزانا کلماتی را با عصبانیت به زبان ایتالیایی بیان کرد و از جایش پرید. سپس چمدانهایش را برداشت وپرت کرد.
 ارلی پرسید چکار داری میکنی سوزانا؟ سوزانا بی نهایت عصبانی بود . دارم تو را ترک میکنم چارلی. چارلی پرسید چرا؟ چارلی متعجب شد. سوزانا وسایلش را درون چمدان گذاشت. سوزانا فریاد زد برای اینکه تو برادرت را برای پول ربوده ای.
من اونو ندزدیده ام . من فقط پولم را میخواهم کجای این اشتباه است. سوزانا فریاد زد همه چیزش. برای دقایقی به چارلی نگاه کرد. با ناراحتی گفت من واقعئا عاشق تو بودم چارلی اما تو ان مردی که من فکر میکردم نیستی.

فصل ششم خلال دندان

 بح روز بعد چارلی ریموند را برای خوردن صبحانه در یک رستوران ارزان نزدیک هتلشان برد. یک پیشخدمت زیبا به طرف میزشان امد و به انها صبح بخیر گفت. ریموند اسمش را از روی پیراهنش خواند. ناگهان گفت سالی بایبنر 460192. سالی متعجب شد و پرسید شما چطور شماره تلفن منو میدانید؟ چارلی هم متعجب شد او به سالی و سپس به ریموند نگاه کرد. چارلی پرسید تو چطور شماره او را میدانستی ریموند؟
 یموند گفت کتاب تلفن. تو هتل . کتاب تلفن.
 ارلی گفت تو کتاب تلفن را خواندی. او به طرف پیشخدمت برگشت و خندید. گفت او چیزها را به خاطر میاورد. سپس از ریموند پرسید برای صبحانه جه میخواهد. ریموند گفت امروز سه شنبه است . صبحانه قهوه و کیک است . چارلی به پیشخدمت گفت . خوبه ما کیک و قهوه میخوریم.
 یشخدمت رفت تا غذا را بیاورد ناگهان یک حالت نگرانی به صورت ریموند امد پرسید خلال دندانها کجا هستند؟ خلال دندانها کجا هستند؟ چارلی چشمانش را بست و تا ده شمرد. بسیار خوب ریموند من برایت چند تا خلال دندان میگیرم اما الان باید بروم یک تلفن بزنم ازت میخواهم اینجا منتظرم بمانی.
 کتر برونر چارلی ببیت پشت خط است . من چارلی ببیت هستم. دکتر برونر برای لحطه ای ساکت شد سپس پرسید تو کجایی پسر؟ چارلی گفت این مهم نیست چیزی که مهم است اینه که من با کی هستم. دکتر گفت شما باید ریموند را برگردانید اقای ببیت. چارلی گفت بله این کار را خواهم کرد وقتی که 1.5 میلیون دلار پولم را بگیرم اقا . تمام جیزی که من میخواهم نیمی از پول است. من این کار را نمیتوانم انجام دهم اقای ببیت شما میدانید که من نمیتوانم. چارلی برگشت که ریموند را تماشا کند اما او سر جایش نبود. بعد او را دید که داشت اطراف رستوران را نگاه میکرد. او هنوز خلال دندانهایش را نداشت. دکتر برونر تکرار کرد او را برگردانید اقای ببیت. او را الان برگردانید. چارلی گفت من او را ندزدیده ام. این چیزی بود که او را نگران میکرد. سوزانا درسته؟ دکتر برونر گفت میدانم او را ندزدیده ای . ریموند ر وال بروک زندانی نیست . او ازاد است که با ما انجا زندگی کند. چارلی به اسانی نفس کشید. دکتر ادامه داد اما ما مدانیم چطور از ریموند اینجا مراقبت کنیم. ما میدانیم که او جه جیزی نیاز دارد. شما هیج جیز در مورد ریموند نمیدانید اقای ببیت. ریموند همجنان داشت اطراف رستوران دنبال خلال دندان میگشت. چارلی با نگرانی او را تماشا میکرد.
 چارلی پشت تلفن گفت وکیل من گفته که میتوانم قیم او باشم . اگر شما میخواهی ریموند برگردد پول مرا بدهید. این پول شما نیست اقای ببیت. اینها را دکتر در حالی میگفت که چارلی گوش نمیداد. او برای پیشخدمت دست تکان میداد. خلال دندان او فریاد میزد وبه ریموند اشاره میکرد. او خلال دنان میخواهد. دکتر برونر ادامه داد من ان چیزی را که شما میخواهید نمیتوانم بهتون بدهم . در اخر سالی یک جعبه کامل خلال دندان به ریموند داد. خلال دندان او فریاد میزد و به چارلی اشاره میکرد. ریموند جعبه خلال دندانها را براشت و به سر میزشان رفت. چارلی داشت عصبانی میشد . دکتر برونر شما اشتباه بزرکی کرده اید. او تلفن را گذاشت وبه جایی که ریموند نشسته بود رفت. ما باید برویم ریموند . ریموند به سرعت بلند شدو خلال دندانها را باز گذاشت روی میز . جعبه خلال دندانها افتاد روی زمین ودرش باز شد. خلال ندانها پاشیده شد همه جا . چارلی داد زد اه ریموند. اما ریموند داشت به خلال دندانهای روی زمین نگاه میکرد. او گفت 82 82 82 82 خلال دندان. چارلی سزش را تکان داد ری بیشتر از 82 خلال دندان روی زمین است . حالت ریموند تغییری نکرد. 82 82 82 82 البته که 246 خلال دندان است.
 ارلی برگشت طرف سالی دیبز وگفت جند تا خلال دندان توی جعبه است؟ خانم جعبه را برداشت و تعدادش را از رویش خواند. 250 . چارلی به برارش لبخند زد و گفت ریموند خیلی نزدیک بود. زو باش بیا برویم. ما میرویم فرودگاه من باید به لوس انجلس برگردم . به محض اینکه انها رفتند به طرف در سالی انها را صدا زد. ایشان درست میگفتند دویست و چهل و شش خلال دندان روی زمین بود چهار تای دیگش توی جعبه هستند.
 و فرودگاه چارلی به دفترش تلفن زد . خبرهای خوبی نبود . مشتری و بانک هر دو ناراحت بوند. لازم خیلی زود چارلی به لوس انجلس برگردد. چارلی کیفش را برداشت . گفت بسیار خوب ریموند ما باید سریع حرکت کنیم . هواپیمای ما شش دقیقه ی دیگر حرکت میکند. نگاه کن انجا ان بیرون است. چارلی به هواپیمای بیرون از پنجره اشاره کرد. ریموند ناگهان عصبی شد. زمزمه کرد سقوط . ان هواپیما د ر 16 اگوست 1987 سقوط کرد. صدو پنجاه وشش نفر همگی
چارلی گفت ریموند اون یک هواپیمای دیگر بود . این یک هواپیمای امن زیباست. ریموند زمزمه کرد سقوط سقوط و اتش سوزی. چارلی نمیدانست چکار کند . انها فقط جهار دقیقه وقت داشتند تا به هواپیما برسند. ما باید با هواپیما برویم خانه ری. این خیلی مهم است . فکر میکنی ما برای چه کاری اینجاییم؟ اینجا فرودگاه است . اینجا جاییست که هواپیماها را نگه میدارند. زود باش . چارلی دستش را به بازوی ریموند گذاشت . ریموند دستش را به دهانش گذاشت و گاز گرفت. برای دقایقی چارلی فقط با حالتی عصبی برادرش را نگاه کرد. سپس متوجه شد که باید ریموند را ارام کند. باشه ریموند باشه . ما با ماشین میرویم به لوس انجلس . سه روز طول خواهد کشید اما ما میتوانیم رانندگی کنیم. بون هواپیما. ترس ریموند تمام شد و اضطراب چهره اش به ارامی تمام شد. چارلی به ادامی گفت متاسفم ریموند. متاسفم ناراحتت کردم. چارلی برگشت و از فرودگاه بیرون رفت . یک دقیقه بعد ریموند دنبال او راه افتاد.

فصل هفتم رین من
 ارلی تمام شب را رانندگی کرد احساس خستگی و ناراحتی میکرد. او باید خیلی سریع به لوس انجلس بر میگشت و تجارتش را نجات میدا. او اشت زمانش را از ست میداد. عصر فردا در یک هتل توقف کردند. اتاقشان حمام کوجکی داشت چارلی رفت که وش بگیرد. ریموند داشت دندانهایش را تمیز میکرد و دهانش پر از خمیردندان بود. چارلی گفت اینقدر خمیردندان استفاده نکن ری. اما ریموند به تمیز کرن دندانهایش ادامه داد. خمیر نانها از دهانش بیرون ریخت روی لباسش چارلی گفت میشه تمامش کنی ری . ریموند بس نکرد. زمزمه کرد تو اینو دوست داری چارلی ببیت . چارلی سرش را تکان داد نه من هین را دوست ندارم . تو میگویی فانی رین من فانی دندان .
 اگهان چارلی فریاد زدن را تمام کرد. فانی رین من رین من . این اسم دوست مرموزش بود وقتی که بجه بود. چارلی پرسید تو چه گفتی؟ برادرش گفت نمیتوانی بگویی ریموند. تو بچه ای . تو میگی رین من . فانی رین من . چارلی در حمام روی زمین نشست . نمیدانست به چه فکر کند. نفس کشیدن برایش سخت شد. تو تو رین من هستی؟
 یموند دستانش را در جیبش کرد و یک پاکت نامه در اورد. پاکت نامه را با دقت باز کرد و یک عکس بیرون اورد. چارلی عکس را گرفت و ان را نگاه کرد . مرد جوانی حدودا هجده ساله درحالی که به دوربین نگاه میکردبدون لبخند. کودکی را در اغوش داشت . کودک جارلی ببیت بود و مرد جوان ریموند ببیت . ریموند گفت بابا این عکس را گرفت . چارلی به مدت طولانی عکس را نگاه کرد او تعجب کرده بود. او و ریموند . چارلی و ریموند . چارلی و رین من وتو ان موقع با ما زندگی میکردی؟ کی مارا ترک کردی؟ ریموند گفت پنج شنبه بود.
کدام پنج شنبه ری ؟ بیرون داشت برف میامد. ماریا پیش تو بود وقتی بابا داشت مرا به خانه ام میبرد بیستو یکم زانویه 1965 روز پنج شنبه . درست موقعی که مادرمان مرد. چارلی به ارامی نفس میکشید. درست بعد از سال نو و تو کتت را داشتی و از پشت پنجره برای من دست تکان میدای. رین من خداحافظ رین من یه روز پنج شنبه . ناگهان چارلی عمیقا گذشته را به خاطر اورد. او برف را به خاطر اورد و دست تکان دادن برای رین من و بعدش گریه و گریه کردن برای رین من . او رین من را میخواست اما ریموند بر نمیگشت. او دیگر بازنگشت. من با کت نشستم . حالا او جهره برادر هجده ساله اش را بخاطر اورد و اینکه تو برای من اواز میخواندی. برای دقیقه ای ریموند فقط به برادرش نگاه کرد سپس خیلی ارام شروع کرد به خواندن اوازی از بیتلزها .
 قتی ریموند اوازش تمام شد چارلی به او نزدیکتر شد . یادم میاید وقتی میخواندی من ان را دوست داشتم. اما ریموند داشت دوباره دندانهایش را تمیز میکرد. چارلی عکس را بر داشت و یه چیزهایی که ان زمان خیلی خوب بود را زمزمه میکرد. سپس ان را درطرف دیگر حمام گذاشت و دوباره برگشت زیر اب. ناگهان ریموند شروع به ترسیدن کرد نه نه نه نه . چارلی به او نگاه کرد و حالت وحشتناکی را در صورت برادرش دید. ریموند داشت پایین به اب نگاه میکرد. داره میسوزونش. او ترسید.
 ریع چارلی شیر اب را بست . او یادش امد برادرش پسر بچه دو ساله را به حمام که خیلی داغ بود. سنفورد ببیت؟ ترسید او دارد چارلی را میسوزاند. دارد او را میکشد. این بود دلیل اینکه پدرش ریموند را به وات بروک فرستاد. این بود پایان رابطه دوستانه چارلی و رین من . و ریموند بیچاره تمام ان را به خاطر اورد. چارلی به ارامی به برادرش گفت باشه ری همه چیز خوبه مرد. من نسوختم من خوبم . دیر وقت بود ریموند روی یکی از دو تخت در هتل خواب بود . چارلی روی تخت دیگر دراز کشید و سیگار میکشید. احساس خستگی و بدی داشت . او نیاز داشت کسی را وست اشته باشد و کسی او را دوست داشته باشد. او به سوزانا نیاز داشت چارلی تلفن را به طرفش کشید. هلو ؟ هلو منم چارلی . هیچ پاسخی نشنید . من من فقط میخواستم بشنوم که رابطه ما چارلی منتظر بود سوزانا چیزی بگوید. وقتی او همچنان ساکت بود چارلی گفت من میترسم همه چیز بین ما تمام شده باشد. سوزانا بلاخره صحبت کرد . امروز از من سوال نکن چارلی . از جواب من خوشت نمیاید. به من یه کم فرصت بده. من میخواهم سرپرستی ری را قبول کنم. با وکیلم صحبت کرده ام او گفته این امکان پذیره.
 ول باید ری را پیش یک پزشک متخصص در لوس انجلس ببرم. سوزانا گفت چارلی انها سرپرستی ری را به تو نخواهند داد. دکتر برونر بیش از بیست ساله که از او مراقبت میکند . تو او را فقط چهار روزه که میشناسی . او نمیفهمد هیچ کس رابطه او را با ریموند نمیفهمید. میتوانم بعد از اینکه به لوس انجلس برگشتم بهت تلفن کنم ؟ سوزانا نه بله گفت و نه نه .
فصل هشتم لاس وگاس

 بح روز بعد خبرهای بد بیشتری را از دفترش شنید. انها لامبورگینی ها را پس گرفتند و برای برای چارلی پول کمی باقی ماند. او برای هر چیزی با کارت اکسپرس امریکاییش پرداخت میکرد. چارلی و ری کنار هم در رستوران هتل نشستند . در میز کناری چیزی حدود بیست تاجر نشسته بودند. انها داشتند غذایشان را تمام میکردند واز پیشخدمت صورت حساب را خواستند. ریموند به میزشان نگاه کرد پر بود از بشقابهای پر از غذا ونوشیدنیهای فراوان . ریموند گفت البته که صورتحساب نود و سه دلارو چهل سنت میشود.
 ارلی خندید تو از کجا می دانی ری؟ ریموند تکرار کرد نود و سه دلار و چهل سنت. پیش خدمت با صورت حساب برگشت چارلی از پشت سرش آن را خواند. صورت حساب نود و سه دلار و چهل سنت بود. چارلی پرسید چطور این کار را کردی ری؟ تو می توانی تمام شماره تلفنهای کتاب تلفن را بخاطر آوری. تو می توانی دویست عدد خلال دندان را زیر ثانیه بشماری تو مثل یک کامپیوتر هستی. ریموند گفت: امروز پنج شنبه است. پنج شنبه ها روز قهوه و کیک . مثل سه شنبه ها چارلی به برادرش نگاه کرد ناگهان یه فکری به ذهنش رسید. یک فکر خیلی خوب برای پایان تمام مشکلات مالیش. از برادرش پرسید ریموند تا حالا ورق بازی کرده ای؟
 وز بعد آنها به لاس وگاس رسیدند. چارلی برای ریموند و خودش لباس جدیدی خرید. او همچنین برای ریموند یک تلویزیون به اندازه کوچک خرید. سپس به برادرش نشان داد که چگونه ورق بازی کند. ریموند فهمیدی حالا چطور باید بازی کنی؟ ریموند گفت: من کارتها را می شمارم. بله اما نباید هیچ وقت آن را بگویی. آنها ساعت 4 بعد از ظهر به گلدن کازینو رفتند. آنها پشت یکی از میزهای ورق نشستند پنج دقیقه بعد آنها از پشت میز بلند شدند. چارلی خیلی خیلی خسته شده بود اما خیلی خوشحال. او به برادرش ریموند لبخند زد. تو ما را نود هزا دلار برتده کردی. ریموند سرش را از تلویزیونی که اینک هر جا با خودش در دستانش حمل می کرد بلند نکرد. هشتادو نه هزار و هفتصدو پنجاه و شش دلار. و این فقط برای ملاقات اول بود. چارلی گفت تو می توانی ما را ثروتمند کنی ری. ریموند از تلویزیونش به ساعتش نگاه کرد. گفت هشت دقیقه تا وقت خواب. هشت دقیقه. چارلی لبخندی زد. ریموند هنوز ریموند بود. چارلی گفت: ری ما به بهترین اتاق این هتل می رویم. فردا می رویم پایین و به خودمان خوش می گذرانیم. شاید برای تو یک عشق پیدا کنیم. ریموند داشت تلویزیونش را دوباره تماشا می کرد. یک دفتر او تکرار کرد. بله چرا که نه؟ اما چارلی اول به یک حمام داغ و یک خواب خوب نیلز دارد. و او دوباره باید با سوزانا صحبت کند. در قفل بود چارلی آن را باز کرد . سوزانا. چارلی دستش را دور دختر حلقه زد و او را بوسید. ری سوزانا اینجاست. چارلی ازش پرسید: تو از کجا می دانستی ما اینجاییم؟ سوزانا به آرامی صحبت کرد. آنها تو دفتر به من گفتند. متاسفم ماشینها را برگرداندند. آه چارلی با خوشحالی گفت نگران آن نباش. ما خبرهای زیادی برایت داریم. ری به سوزانا بگو ما چه کاری انجام داده ایم. ریموند گفت ما ورق بازی کردیم. من کارتها را شمردم و ما پولها رابردیم. سوزانا پرسیدچی؟ چارلی گفت ای داستان طولانی است. سوزانا را به اتاق خواب برد. در موردش بعدا صحبت می کنیم.
 یموند در اتاق خواب را زد. چارلی گفت بیایید داخل. ریموند در را باز کرد و با تلویزیون کوچکی که در دستانش بود جلوی در ایستاد. ریموند گفت: شش دقیقه طول کشید تا یک دختر را برای رقص پیدا کنم. گفتی ده ساعت. سوزانا پرسید: یک دختر؟ چارلی داشت از تخت خواب بلند می شد. من به او رقصیدن را یاد دادم. حالا می خواهیم یک دختر را برای رقصیدن با او پیدا کنیم. و ریموند گفت پنج دقیقه. آنها حدود یک ساعت اطراف گلدن کازینو راه رفتند. پیدا کردن دختری که با ریموند برقصد خیلی مشکل بود. ریموند برای دیگران خیلی عجیب و غریب به نظر می رسید.
چارلی به یکی از میزها اشاره کرد. گفت اینجا است جایی که ما ورق بازی کردیم. ناگهان دستی را روی شانه اش احساس کرد. برگشت و دو مرد قوی و بزرگ را دید. آقای ببیت؟بله؟ یکی از مردان گفت. رییس می خواهد شما را ببیند لطفا. لبخند نمیزد و چارلی فهمید که مشکل پیش آمده. چارلی به سمت سوزانا برگشت می توانی ریموند را به هتلمان برگردانی؟ سوزانا گفت البته. سوزانا و ریموند با آسانسور به اتاقهایشان بازگشتند. ریموند داشت فیلمی از فرد استر و جنیفر راجرز را در تلویزیون کوچکش تماشا می کرد. تو آسانسور سو زانا به ریموند نگاه کرد. و برایش ناراحت شد. سوزانا پرسید ریموند تا حالا با هیچ دختری رقصیده ای؟ ریموند گفت: با چارلی ببیت رقصیده ام. یک بار با چارلی ببیت. سرش را از روی تلویزیونش بالا نمی آورد.
 صدای موزیک رقص از پایین تو آسانسور می آمد. سو زانا به آرامی گفت من این موسیقی را دوست دارم. ریموند دوست داری با من برقصی؟ سوزانا آسانسور را بین دو طبقه نگاه داشت او به ریموند نزدیک تر شد. و دستانش را در دستان خودش گرفت. انها تو آسانسور شروع به رقصیدن کردند. ریموند از پشت شانه های سوزانا به تلویزیونش نگاه می کرد. آهنگ داشت تمام می شد. سوزانا آسانسور را دوباره زد. سوزانا گفت دختران دیگر رقص زیبایی را از دست دادند. بعدا چارلی آمد به اتاق . خسته به نظر می رسید چارلی گفت فردا باید اینجا را ترک کنیم . آنها دیگه به ما اجازه ورق بازی را اینجا نمی دهند. سوزانا پرسید چرا نه؟ چارلی گفت برای اینکه ما برنده می شدیم و آنها نمی خواهند مردم ببرند. حدس می زنم ریموند برای آنها خیلی خوب بود.

 صل نهم: یک راننده خیلی خوب
 نها لاس وگاس را صبح روز بعد ترک کردند و به لوس آنجلس برگشتند. سوزانا جلوی بیوک نزد چارلی نشست. ریموند عقب نشست و داشت یک فیلم دیگر را در تلویزیونش تماشا می کرد. بعضی وقتها بیابانهای اطراف را که داشتند ازش می گذشتند را نگاه می کرد. یک دفعه هم برای دقایق کمی ریموند رانندگی کرد. جاده خلوت بود و هیچ خطری هم وجود نداشت. ریموند گفت من یک راننده خیلی خوب هستم.
 وزانا جلوی آپارتمانش در سانتا مونیکا پیاده شد. چارلی و ریموند هم به سمت خانه چارلی در لوس آنجلس رفتند. یک نامه برای چارلی آمده بود. از طرف دکتر برونر بود در نامه نوشته شده بود. من اینجا در ل.س آنجلس در هتل کالیفورنیا هستم. لطفا بیایید و مرا ببینید. لازم است که با هم صحبت کنیم. همان شب چارلی برای دیدن دکتر برونر به هتلش رفت. دکتر برونر گفت:آقای ببیت میخواهم این بازی را تمام کنم. وکیل من در حال گفتگو با وکیل شمااست. ایشان دارند به وکیل شما حقایق را توضیح می دهند. ریموند دکتر ویژه ای را روز جمعه خواهند دید. این دکتر تصمیم خواهند گرفت که چه کسی سرپرستی ریموند را خواهد گرفت. و شما بازنده خواهید بود.
 ارلی گفت: فکر می کنم که این وظیفه کتر است که تصمیم بگیرد اما من به ریموند در این یک هفته بیشتر از بیست سالی که با شما بود کمک کرده ام. دکتر برونر گفت شما فکر می کنید که به ریموند کمک کرده اید اما ریموند هنوز هم اوتیست است. و اوتیست هم خواهد ماند برای همیشه.نه شماو نه من نمی توانیم این حقیقت را عوض کنیم. چارلی برگشت که برود. شما را روز جمعه خواهم دید دکتر برونر. دکتر برونر صدا زد من به شما دویست و پنجاه هزار دلار برای برگرداندن ریموند پرداخت میکنم. چارلی ایستاد و برگشت تا دکتر را ببیند. سرش را تکان داد و گفت من پول شما را نمیخواهم فقط برادرم را میخواهم. روز جمعه رسید. دکتر مارستون پشت میزش نشست. کنارش دکتر برونر بود. در جلویش چارلی و ریموند بودند. هر دو برادر یک جور پیراهن پوشیده بودند. دکتر مارستون شروع کرد به گفتن اقای ببیت گفتنش اسان نیست لازم نبود که ادامه دهد چارلی همه چیز را فهمید . دکتر گفت شما باید ریموند را به وال بروک برگردانید.
دکتر مارستون گفت انها میتوانید از برادر شما انجا مراقبت کنند. انها مشکلات ریموند را درک میکنند. چارلی با عصبانیت گفت اما ریموند تغییر کرده او فقط هفت روز با من بوده و در این مدت بهتر شده و شما این را دوست ندارید. دکتر مارستون و دکتر برونر برای لحضاتی ارام نشستند بعد دکتر برونر به طرف ریموند برگشت تعطیلات چطور بود ریموند؟ بگو چکار کردی ؟ ریموند تلویزیون کوچکش را به سمت قلبش برد وگفت من با چارلی ببیت ورق بازی کردم و ماشین بابا را راندم. دکتر برونر خندید تو رانندگی کردی ریموند؟ چارلی گفت جاده خلوت بود. ریموند گفت من با سوزانا رقصیدم حتی چارلی هم از شنیدن ان تعجب کرد. دکتر برونر خودکارش را از جیبش در اورد ویک چیزی را یادداشت کرد سپس برگشت سمت ریموند و پرسید ریموند تو دوست داری با چارلی بمانی؟ ریموند گفت من میخواهم با چارلی بمانم . چارلی گفت دیدید ریموند میخواهد با من بماند. اما دکتر برونر به چارلی نگاه نکرد. به ریموند نگاه کرد و پرسید تو میخواهی به وال بروک برگردی؟ من میخواهم به وال بروک برگردم.
 دکتر برونر دوباره چیزهایی را در دفترچه یادداشتش نوشت. دکتر مارستون نیز چیزهایی را یادداشت کرد. دکتر برونر دوباره پرسید. اما چه کار می خواهی انجام بدهی ریموند؟ می خواهی با چارلی بمانی؟ یا می خواهی برگردی به وال بروک. اینک ریموند نفس خیلی عمیقی کشید. سرش را تکان داد و به سختی روی صندلیش جابجا شد. وال بروک ....چارلی ببیت...وال بروک....چارلی ببیت....چارلی از روی صندلیش پرید بالا و فریاد زد این سوالات را تمام کنید. دارید اونو نگران می کنید اینک دکتر برونر به چارلی نگاه کرد. چارلی من دارم بهت نشان می دهم که ریموند هنوز هم یک اوتیست است. چارلی نشست روی صندلی و سرش را در دستانش گرفت. چارلی فهمید که آنهاسرپرستی ریموند را به او نخواهند داد. شاید هم آنها درست می گفتند. شاید آنها نمی دانستند که با ریموند در وال بروک چطوری رفتار کنند. اما چارلی به ریموند چیزهایی داد که آنها در وال بروک نمی توانستند بدهند. چارلی به ریموند عشق داد و ریموند هم به روش خودش به چارلی عشق داد. تمام چیزی که چارلی می خواست بهترین چیزها برای ریموند بود. چارلی بازنده نبود ریموند برنده بود. چارلی آهسته به برادرش گفت ری آنها می خواهند تو را به وال بروک برگردانند. چارلی سرش را بالا آورد و به دو دکتر نگاه کرد. می خواهم او را ملاقات کنم؟ دکتر مارستون برای پاسخ دادن به سمت دکتر برونر برگشت. دکتر برونر جواب داد: البته ما خوشحال می شویم ریموند عکسش را از جیبش در آورد. این دوست داشتنی عکس از ریموند هجده ساله و چارلی دوساله بود. برادران رین من و چارلی. چارلی شروع به گریه کردن کرد. دکتر برونر پرسید: حالت خوبه پسر؟ چارلی بالا را نگاه کرد و لبخند زد سپس به طرف برادرش برگشت و گفت: من برای دیدن تو خواهم آمد ری. و وقتی برای دیدنت اومدم می تونی با ماشین بابا رانندگی کنی. ریموند گفت: من راننده خوبی هستم.

نويسنده : فاطمه نوایی لواسانی

این کاربر 2 مطلب منتشر شده دارد.