cat in the rain

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط سمیرا مقامی دانا

بازدید: 645

The Cat in the Rain

Ernest Hemingway

 

There were only two Americans stopping at the hotel. They did not know any of the people they passed on the stairs on their way to and from their room. Their room was on the second floor facing the sea. It also faced the public garden and the war monument. There were big palms and green benches in the public garden. In the good weather there was always an artist with his easel. Artists liked the way the palms grew and the bright colors of the hotels facing the gardens and the sea.

Italians came from a long way off to look up at the war monument. It was made of bronze and glistened in the rain. It was raining. The rain dripped from the palm trees. Water stood in pools on the gravel paths. The sea broke in a long line in the rain and slipped back down the beach to come up and break again in a long line in the rain. The motor cars were gone from the square by the war monument. Across the square in the doorway of the café a waiter stood looking out at the empty square. The American wife stood at the window looking out.

Outside right under their window a cat was crouched under one of the dripping green tables. The cat was trying to make herself so compact that she would not be dripped on.

‘I’m going down and get that kitty,’ the American wife said.

‘I’ll do it,’ her husband offered from the bed.

‘No, I’ll get it. The poor kitty out trying to keep dry under a table.’

The husband went on reading, lying propped up with the two pillows at the foot of the bed.

‘Don’t get wet,’ he said.

The wife went downstairs and the hotel owner stood up and bowed to her as she passed the office. His desk was at the far end of the office. He was an old man and very tall.

‘Il piove, ’the wife said. She liked the hotel-keeper.

‘Si, Si, Signora, brutto tempo. It is very bad weather.’ He stood behind his desk in the far end of the dim room. The wife liked him. She liked the deadly serious way he received any complaints. She liked his dignity. She liked the way he wanted to serve her. She liked the way he felt about being a hotel-keeper. She liked his old, heavy face and big hands.

Liking him she opened the door and looked out. It was raining harder. A man in a rubber cape was crossing the empty square to the café. The cat would be around to the right. Perhaps she could go along under the eaves. As she stood in the doorway an umbrella opened behind her. It was the maid who looked after their room.

‘You must not get wet,’ she smiled, speaking Italian.

Of course, the hotel-keeper had sent her. With the maid holding the umbrella over her, she walked along the gravel path until she was under their window. The table was there, washed bright green in the rain, but the cat was gone. She was suddenly disappointed. The maid looked up at her.

‘Ha perduto qualque cosa, Signora?’

‘There was a cat,’ said the American girl.

‘A cat?’

‘Si, il gatto.’

‘A cat?’ the maid laughed. ‘A cat in the rain?’

‘Yes, –’ she said, ‘under the table.’ Then, ‘Oh, I wanted it so much. I wanted a kitty.’

When she talked English the maid’s face tightened.

‘Come, Signora,’ she said. ‘We must get back inside. You will be wet.’

‘I suppose so,’ said the American girl.

They went back along the gravel path and passed in the door. The maid stayed outside to close the umbrella. As the American girl passed the office, the padrone bowed from his desk. Something felt very small and tight inside the girl. The padrone made her feel very small and at the same time really important. She had a momentary feeling of being of supreme importance. She went on up the stairs. She opened the door of the room. George was on the bed, reading.

‘Did you get the cat?’ he asked, putting the book down.

‘It was gone.’

‘Wonder where it went to,’ he said, resting his eyes from reading.

She sat down on the bed.

‘I wanted it so much,’ she said. ‘I don’t know why I wanted it so much. I wanted that poor kitty. It isn’t any fun to be a poor kitty out in the rain.’

‘It’s raining.’

‘Yes, yes, Madam, awful weather’

‘Have you lost something, Madam?’

George was reading again. She went over and sat in front of the mirror of the

dressing table looking at herself with the hand glass. She studied her profile, first one side and then the other. Then she studied the back of her head and her neck. ‘Don’t you think it would be a good idea if I let my hair grow out?’ she asked, looking at her profile again.

George looked up and saw the back of her neck, clipped close like a boy’s.

‘I like it the way it is.’

‘I get so tired of it,’ she said. ‘I get so tired of looking like a boy.’

George shifted his position in the bed. He hadn’t looked away from her since she started to speak.

‘You look pretty darn nice,’ he said.

She laid the mirror down on the dresser and went over to the window and looked out. It was getting dark.

‘I want to pull my hair back tight and smooth and make a big knot at the back that I can feel,’ she said. ‘I want to have a kitty to sit on my lap and purr when I

stroke her.’

‘Yeah?’ George said from the bed.

‘And I want to eat at a table with my own silver and I want candles. And I want it to be spring and I want to brush my hair out in front of a mirror and I want a kitty and I want some new clothes.’

‘Oh, shut up and get something to read,’ George said. He was reading again.

His wife was looking out of the window. It was quite dark now and still raining in the palm trees.

‘Anyway, I want a cat,’ she said, ‘I want a cat. I want a cat now. If I can’t have long hair or any fun, I can have a cat.’

George was not listening. He was reading his book. His wife looked out of the window where the light had come on in the square. Someone knocked at the door. ‘Avanti,’ George said. He looked up from his book. In the doorway stood the maid. She held a big tortoise- shell cat pressed tight against her and swung down against her body.

‘Excuse me,’ she said, ‘the padrone asked me to bring this for the Signora”

********************************

 

"گربه در باران"

 

 

 

تنها دو آمريکايي در هتل اقامت داشتند. آنها هیچ یک از افرادی که از راه پله ها به سمت اتاقشان رفت و آمد می کردند را نمی شناختند. اتاق‌شان در طبقۀ دوم رو به دريا بود. همچنین اتاقشان رو بروی باغ ملي و بناي یاد بود جنگ بود. در باغ ملي درختهای نخل‌ بلند و نيمکت‌هاي سبز وجود داشت. در هوای خوب، هميشه نقاشی با سه‌پايه ‌نقاشی اش در آنجا بود. نقاش‌ها از نحوه قد کشیدن نخل‌ها و رنگ‌هاي درخشان هتل‌هاي رو به دریا و باغها خوش‌شان مي‌آمد.

 

ايتاليايي‌ها برای دیدن بناي یادبود جنگ از راه دور آمده بودند . از برنز ساخته شده بود ودر باران برق مي‌زد. باران مي‌باريد. باران ازدرختان نخل‌ می چکید. آب توي چاله‌هاي مسیر های سنگ فرش شده جمع شده بود. دريا زير باران به صورت خطي طويل به ساحل مي‌خورد و مي‌شکست و روی ساحل به عقب می لغزید تا باز به صورت خطی طویل بشکند. ماشینها از ميدان کنار بناي یادبود جنگ، رفته بودند. در امتداد ميدان، در ورودی رستوران، پيشخدمتي ايستاده بود و به بیرون ميدان خالي نگاه مي‌کرد. زن امريکايي کنار پنجره ايستاده و بيرون را نگاه مي‌کرد.

 

بيرون، درست زير پنجره شان، گربه‌اي زير يکي از ميز‌هاي سبز رنگ که باران از آن چکه می کرد قوز کرده بود. گربه سعي مي‌کرد خود را آنقدر جمع کندکه آب رويش نچکد.

 

زن امريکايي گفت: «مي‌رم پايين تا آن بچه گربه رو بيارم.»

 

شوهرش، از روي تخت، به تعارف گفت: «من میرم.»

 

«نه، من مي‌آرمش. بچه گربۀ بيچاره داره سعي مي‌کنه خودش رو زیر ميز خشک نگه داره.»

 

شوهرش در حالی که داشت روی دو بالش پایه تختی لم می داد به خواندن ادامه داد.

 

اوگفت:«خيس نشی.»

 

زن از راه پله پایین رفت و صاحب هتل بلند شد و ايستاد و جلو زن که از دفتر بيرون مي‌رفت تعظيم کرد. ميزش در انتهاي دفتر قرار داشت. مردی جاافتاده و خیلی قد بلند بود.

 

زن گفت: "ایل پیو،*" او از صاحب هتل خوشش می آمد.

 

«سی، سی، سیونرا. بروتو تمپو*. هوای خیلی ناجوریه.» او پشت ميزش در ته اتاق که کم‌نور بود ايستاد. زن او را دوست داشت. او از رفتار بسیار جدی او در مقابل هر شکایتی خوشش مي‌آمد. وقارش را دوست داشت. از شيوه‌اي که به او خدمت می شد خوشش مي‌آمد. از احساسي که او در مقام صاحب هتل بودن داشت خوشش مي‌آمد. از چهرۀ جاافتاده و سنگین او و دست‌هاي بزرگش را دوست داشت.

 

با احساس علاقه در را بازکرد و به بیرون نگاه کرد. باران شدیدتر می بارید. مردی با شنل چرمی در حال عبور از میدان خلوت به سمت رستوران بود. گربه می بایست همین اطراف سمت راست باشد. شاید زیر لب بام رفته باشد. در حالی که جلو در ایستاده بود چتری از پشت برایش باز شد. خدمتکاری بود که اتاق هایشان را تمیز می کرد.

 

لبخند زد و به ایتالیایی گفت: " شما نباید خیس بشی،"

 

البته او را هتلدار فرستاده بود. با چتری که پیش خدمت روی سرش نگه داشته بود، در مسیر سنگ فرش قدم زد تا زیر پنجره اتاقشان رسید. میز آنجا بود، سبز روشن که باران آن را شسته بود، اما گربه رفته بود. او ناگهان مایوس شد. پیش خدمت به او نگاه کرد.

 

"ها پردوتا کلکو کاسا، سیونرا؟*"

 

زن امریکایی گفت: " یک گربه"

 

"گربه؟"

 

"سی، ایل گاتو*"

 

پیشخدمت خندید "یه گربه؟""یه گربه در باران؟"

 

او گفت: "بلی، زیر میز." سپس"آخ که چقدر من اون رو می خواستم. دلم یه بچه گربه می خواست."

 

هنگامی که او انگلیسی صحبت می کرد چهره پیش خدمت درهم رفت.

 

او گفت: "بیا، سیونرا، ما باید به داخل برگردیم. شما خیس خواهید شد."

 

زن امریکایی پاسخ داد: "موافقم،"

 

از راه سنگ فرش برگشتند و از در عبور کردند. پیش خدمت برای بستن چتر بیرون ماند. همانطور که زن امریکایی از جلو دفتر عبور کرد، مدیر از پشت میزش تعظیم کرد. یه چیز خیلی کوچک احساس کرد و درونش را گرفت. صاحب هتل باعث این حس خیلی کوچک بود که در عین حال واقعا مهم بود. زن در لحظه ای احساس اهمیت بسیار کرد. او از پله ها بالا رفت. در اتاق را باز کرد. جورج بر روی تخت در حال مطالعه بود.

 

کتاب را پایین آورد و پرسید:

 

"گربه را آوردی؟"

 

"رفته بود"

 

درحالی که چشمانش را برای استراحت از خواندن برداشت، گفت: "عجب کجا رفته،"

 

زن روی تخت نشست.

 

او گفت: "من چقدر اون رو می خواستم، نمی دونم چرا. من اون گربه بیچاره رو می خواستم. اصلا جالب نیست که بچه گربه ای بیچاره بیرون زیر بارون باشه."

 

" باران می آد."

 

"بلی، بلی مادام، هوای وحشتناکیه."

 

"مادام، شما چیزی گم کرده اید؟"

 

جورج شروع به خواندن کرد. زن آنطرف رفت و جلوی میز آرایش در مقابل آینه نشست و به خودش در آینه دستی نگاه کرد. او به نیمی از صورتش نگاه کرد، اول یک طرف و بعد طرف دیگر. سپس پشت سر و گردنش را نگاه کرد. او در حالی که دوباره به نیمرخش نگاه می کرد پرسید: " آیا فکر نمی کنی که این ایده جالبی باشد اگر بگذارم که موهام بلند بشه؟"

 

جورج از بالا نگاه کرد و پشت گردنش را درست شبیه پسرها زده بود، دید.

 

"من همین جور که هست دوست دارم."

 

او گفت: " خسته شدم از این مدل. از اینکه همش شبیه پسرها باشم. "

 

جورج در تخت جابجا شد. از زمانی که زن شروع به صحبت کرد مرد به او نگاهی نکرده بود.

 

او گفت: " تو اینجوری زیباتر به نظر می آیی،"

 

او آینه را روی میز آرایش گذاشت و آن طرف به سمت پنجره رفت و بیرون را نگاه کرد. هوا داشت تاریک می شد.

 

او گفت: "من می خواهم موهایم را سفت و محکم بر روی پشتم ببافم و بتونم احساسش کنم. من می خواهم یه بچه گربه داشته باشم روی دامنم بشونم و با نوازشم ناز کنه."

 

جورج روی تخت گفت: " آره؟"

 

"و من می خوام دور میز با ظروف نقره خودم و با نور شمع غذا بخورم. می خوام بهار باشه موهام رو جلوی آینه شانه کنم، بچه گربه داشته باشم و چندتا لباس نو. "

 

جورج گفت: " ساکت شو، یه چیزی بردار بخون." او دوباره شروع به خواندن کرد.

 

همسرش از پنجره بیرون را نگاه می کرد. حال دیگه هوا کاملا تاریک بود و هنوز باران به روی درختان نخل می بارید.

 

او گفت: " به هر حال من یه گربه می خوام. گربه می خوام. حالا گربه می خوام. اگر من نمی تونم موهای بلند و یا هیچ سرگرمی داشته باشم یه گربه که می تونم داشته باشم."

 

جورج گوش نمی کرد. او کتابش را می خواند. همسرش بیرون پنچره را جایی که نور به روی میدان افتاده بود، نگاه می کرد. یکی در زد. جورج گفت: " آوانتی" از بالای کتابش نگاه کرد. جلوی در پیشخدمت ایستاد. او یه گربه دو رنگ بزرگ که محکم پیچیده بود را در دستانش نگه داشت. بدن گربه سمت پایین آویزان بود.

 

پیش خدمت گفت: " ببخشید، مدیر هتل از من خواست این را برای خانم بیاورم."

 

. باران می آید.

 

بلی، بلی، خانم محترم. هواي بديه

 

"چیزی گم کرده این خانم؟"

 

"بله گربه در باران"