کاربینی ترجمه داستان کوتاه

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط حمید ابراهیمی

بازدید: 1528

Dr .Zhivago

The small,sad group walked behind the horse and carriage which carried the coffin of Maria Nikolyevna.

As they walked ,they sang ‘Eternal Memory’.

People along the way stared and made the sign of the cross.

Some asked who was in the coffin.

‘Zhivago’,they were told,’but not the great man himself ,it’shis wife’.

The coffin was closed and put into the ground.

Earth was thrown on top of it, and suddenly, a ten-year-old boy threw himself on top the earth.

Like a wild animal, wich has lost its mother, the small boy covered his face with his hands and burst into tears.

Finally, his uncle , the dead woman’s brother, led him away.

The boy, YuryAndreyevichZhivago , was now and orphan, even though his father was still alive.

He had left Yury and his mother a long time ago and had gone to Siberia.

Since then he had spent the family’s millions on bad business plans, woman and alcohol.

Yury didn’t know his father, but he could remember something about his own past.

Many things used to carry his name.

There were Zhivago factories, a Zhivago bank, Zhivago building, even a Zhivago cake.

When he was younger ,Yury had lived in a wonderful house in a beautiful park .He had enjoyed the best of everything.

The one day it all disappeared, and he and his mother became poor.

Now his mother was dead and and he was living Moscow with her brother ,NikolayNicolayevichVedenyapin-his Uncle Kolya.

Uncle Koyla was a serious, religious man.

He was concerned with the political ideas of his time and was looking for a new path that would change the world.

In the future, he would write several important books that guided the thinking of many people during Russia’s coming revolutionary years.

Yury loved and admired his uncle who was now mother and father to him.

The young boy listened to his Christian philosophy and accepted it as his own.

Chapter2

Yuryspend spend several happy years with Uncle Koyla, often traveling with him , and always listening to his ideas about Russia and about the role of the individual in society.

On one of their trips they went to Doplyanka.

They were going to a beautiful , large estate which reminded Yury of his mother.

She had been fond of nature and had often taken him on long walks in the countryside.

At the farm, Uncle Koyla spent the time discussing changes in the agricultural system with a fellow author, and Yury wandered around, listening to the birds and praying for his mother: ’Angel of God , Lead me in the way of truth and tell Mama that I’m all right. She must not worry.

If there is life after death, O Lord, Please receive me.

And please protect and keep dear Mama’

At this point Yury was suddenly overtaken with emotion and was not conscious of where he was for several minutes.

When he shook himself awake, Yury thought of his fther.

He had forgotten to pray for him. ‘He can wait,’ he almost thought.

It was difficult for the boy to pray for a father he did not remember at all.

While this was going on at the farm, a train as coming towards Duplyanka.

One of the people on the train was Misha Gordon, an eleven-year-old boy was traveling to Moscow with his father, a lawyer from Orenburg.

One day in the near future, Yury and Misha would become friends, but on this day, they were still unknown to each other.

On this same train, there was another well-known lawyer and his client.

The lawyer was Victor IppolitovichKomarovsky and his client was the famous Zhivago, Yury’s father.

Zhivago had been in the Gordon’s railway carriage for much of the journey.

He had talked for hours to Misha’s father about his financial matters.

From time to time, the lawyer, Komarovsky , would find Zhivago and take him back to the bar for more drinks.

It was easy to see that Zhivago’s worries and his nervous condition were in some way to Komarovsky advantage.

After one of these trips to the bar, Zhivago rushed into their car, grabbed Mr Gordon by the hand and then ran to the door and leapt from the train.

He died at the exact moment that Yury forgot to pray for him.

The train stopped in the valley near Duplyanka, but it was many years before Yury knew the whole story of his father’s suicide.

Soon after his trip, Uncle Koyla sent Yuru to Moscow to live with some distant relations, the Gromeko family.

Yory was very happy in the Gromeko house.

Both of parents were kind and well educated, and their daughter, Tonya, became Yory’scloset friend almost immediately.

With the Gromikos, Yury enjoyed the kind of life that society believed was proper for a Zhivago.

chapter 3

In the another part of Moscow, another young person was living a very different style of life from Yury’s.

Larissa FyodorovnaGuishar and her brother lived in three small rooms at the back of their mother’s shop.

Te workers in the shop made dresses for the rich ladies of Moscow.

Amalia, larissa’smother , was a widow with a small amount of money.

She was a frightened , weak woman who relied on an old friend of her husband’s for advice.

The friend was the handsome, confident lawyer who had been Zhivao’sadvisor:VictorIppolitovichKomarovsky.

Komarovskymrched through the shop quite frequently with his fashionable beard and expensive clothes.

He looked down his fine nose at the poor workers, and they whispered behind is back:’Here comes Amalia’s Don Juan.’ ‘ The old devile.’ ‘ The King of hears.’

They Knew he was not good for Amalia, but their opinions did not matter.

Larissa, or Lara as se was usually called, was a natural beauty.

She worked very hard at school and helped her mother as much as she could.

It was easy to love her because she was the purest, Kindest girl in the world.

At sixteen, she understood her mother’s fears about becoming poor, but she was strong and naturally optimistic.

She had no worries about the future.

Sadly, Komarovsky was to change her picture of her future.

One evening, Lara’s mother ,Amalia , had an appointment to go to a fashionable party with Komarovsky , but she felt ill and unable to go.

Instead, she encouraged Komarovsky to take Lara.

Komarovsky introduced Lara as his niece, but after several elegant evenings in the finest

Restaurants and clubs of the city, the ladies and gentleman of Moscow society Knew that Lara was something very different from a niece.

Lara could not control the events in her life.

At first he went to places with Komarovsky because he was kind to her mother, and every evening with him was exciting full of luxury and temptation.

She floated along in a dream and did what Komarovsky wanted her to do.

But when she was at home again and looked at herself in the mirror, Lara hated the woman that she saw.

She knew that Komarovsky was evil and that he had made her evil, too.

She wanted to be innocent again, but she could not break away from Komarovsky’s power. Lara’s shame was her secret.

Her mother must never know the awful truth about her and Komarovsky, and her friend at school would not understand or accept her double life.

Her best friend was a boy named PavelPavlovichAntipov, known to everyone as Pasha.

His father wasarailwayworker who was in jail because of his part in a railway strike and his mother was very ill in hospital.

Pasha was now living with some ofLara’sneighbours.

He was a charming young man- intelligent, funny, kind and , because of his father, he was involved with the politics of the day.

Like many student of that time, he wanted change in Russia, and he was willing to work to make things better.

But the center of Pasha’s life was Lara.

He loved her with his whole heart and would do anything for her. Secretly, he had promised his life to her.

During this revolutionary time in Russia , many groups of workers in Moscow, such as the railwaymen, wnt on strike.

Workers and students marched in the streets, hoping to change conditions for everyone, but especially for the workers and the farmers.

Then on October 17^th , there was good news: the Tsar, Nicholas II , had signed an agreement which would give land to the peasants and would make everyone in Russia equal.

Unfortunately, the agreement was not worth the paper it was written on.

Conditions for workers and farmers grew worse and worse.

Student, politicians and churchmen wondered what would happen to their country.

Some thought a lot about the situation and discussed it for hours and hours,while others looked for more direct ways to change their history.

Pashaand his friend were among the groups of students and workers who were willing to fight on the streets for a new Russia.

One day ,AmaliaGuishar’s workers surprised her when they stopped working and walked out of the shop.

Amalia did not understand that strike was not against her, but against a whole unfair system.

She was depressed and worried and felt that she coul not make sense of the world.

Fortunately, she had a friend and neighbor who she could talk to.

He was Tishkevich, a violinist, and he listened patiently to Amalia’s concerns about her finance and her worries about Komarovsky.

 

 

 

دکتر ژیواگو اثر بوریس پاسترناک

 

گروه کوچک سوگوار بدنبال اسب و کالاسکه ای که تابوت ماریا نیکلیونا را حمل میکرد گام برمی داشت.

 

همچنان که می رفتند سرود یادبود سرمدی را می خواندند.مردم میان راه نظاره می کردندو بر سینه علامت صلیب را می کشیدند.

 

برخی می پرسیدندکه چه کسی درون تابوت است.پاسخ می شنیدند: ژیواگو،ولی نه خود آن مرد بزرگوار،این همسر اوست.

 

تابوت بسته و درون زمین گذاشته شد.بر روی آن خاک ریخته شد،و ناگاه یک پسر ده ساله خود را بر روی آن خاک انداخت.پسرک مانند جانوری وحشی که مادرش را از دست داده ،صورت خود را با دست پوشانیدو اشک از چشمانش چکید.بالاخره دایی اش ،برادر متوفی او را به دور از مزار هدایت کرد.

 

پسرک یوری آندریویچ ژیواگو اینک یک یتیم بود، هر چند پدرش هنوز زنده بود . او خیلی وقت پیش یوری و مادرش را ترک کرده و به سیبری رفته بود.از آن زمان ،او میلیون ها ثروت خانوادگی را در راه نقشه های ناموفق تجاری ،زنان و الکل هدر داده بود.

 

یوری پدرش را نمی شناخت، ولی می توانست چیزی را درباره گذشته خویش به یاد بیاورد.چیزهای زیادی نام او را داشتند.کارخانجات ژیواگو،یک بانک ژیواگو،ساختمانهای ژیواگو و حتی کیکی به نام ژیواگو وجود داشت.

 

یوری هنگامی که کوچکتر بود،در خانه ای شگفت انگیز درون پارکی زیبا زندگی می کرد.او از بهترین همه چیزها برخوردار بود.سپس یک روز همه چیز ناپدید شد،و او و مادرش فقیر شدند.

 

اینک مادرش در گذشته بود، و او در آستانه ترک مسکو با برادر وی نیکلایویچ ودنیاپین (دایی کلیا)یش بود.دایی کلیا مرد جدی و مذهبی بود.او درگیر عقاید سیاسی زمان خود بود و به دنبال راه تازه ای می گشت که جهان را دگرگون می کرد.

 

در آینده او، چندین کتاب مهم می نوشت که اندیشه بسیاری از مردم را در سالهای انقلابی آینده روسیه رهبری می کرد.

 

یوری دایی اش را، که اکنون برایش مادر و پدر بود ، دوست می داشت و می ستود.پسر جوان به فلسفه مسیحی او گوش فرا می داد و آن را به عنوان فلسفه خود می پذیرفت.

 

فصل دوم:

 

یوری سالهای شاد بسیاری را با دایی کلیا گذراند، اغلب با او در سفر بود، و همیشه به اندیشه های وی در مورد روسیه و در مورد نقش فرد در جامعه گوش می کرد.

 

آنان در یکی از سفرهایشان به دوپلیانکا رفتند.آنان به املاک زیبا و بزرگی می رفتند که یوری را بیاد مادرش می انداخت.

 

مادرش طبیعت را دوست داشت و اغلب او را به پیاده روی های طولانی در ییلاقات می برد.

 

در مزرعه، دایی کلیا وقت را به گفتگو با یک نویسنده دیگر در مورد تغییرات در سیستم کشاورزی گذراند،و یوری به گشت در اطراف مشغول شد، در حالی که به آوای پرندگان گوش می سپردو برای مادرش دعا میکرد:فرشته ی خدا، مرا در مسیر حقیقت راهنمایی کن و به ماما بگو من خوبم.او نباید نگران باشد.اگر در پس مرگ زندگی هست ، ای پروردگار ، مرا بپذیر. و لطف کن و مامای عزیز را حفظ و نگهداری فرما.

 

در اینجا یوری ناگاه از عاطفه لبریز شد و تا چندین دقیقه از مکانی که در آن قرارداشت آگاه نبود. هنگامی که یوری با حرکتی خود را از آن خلسه بیرون آورد، به پدرش اندیشید . فراموش کرده بود برای او دعا کند.

 

تقریبا در دل گفت:او می تواند صبر کند.برای پسرک مشکل بود برای پدری دعا کند که اصلا به یاد نمی آورد.

 

در حالی که این وقایع در مزرعه می گذشت، قطاری یه سوی دوپلیانکا می آمد.یکی از مسافران قطار "میشا گوردون" بود. پسری یازده ساله که با پدرش وکیلی از "ارنبرگ" سفر می کرد.

 

روزی در آینده ای نزدیک ، یوری و میشا با هم دوست می شدند، ولی در این روز، آنها هنوز برای یکدیگر ناشناس بودند.

 

در همین قطار ،یک وکیل سرشناس دیگر هم با موکلش بود. وکیل نامش "ویکتور ایپلیتوویچ کماروفسکی" بود و موکلش ژیواگوی معروف ، پدر یوری.

 

ژیواگو بیشتر سفر را در واگن گوردون ها بود.او ساعت ها با پدر میشا در مورد امور مالی اش صحبت کرده بود.

 

هر از گاهی، وکیل کماروفسکی ژیواگو را می یافت و برای نوشیدنی به بوفه می برد.به آسانی می شد دریافت که نگرانی های ژیواگو و حالت عصبی اش به نحوی به سود کماروفسکی بود.

 

در یکی از این سرزدن ها به بوفه، ژیواگو شتابان به واگنشان رفت، دست آقای گوردون را گرفت و سپس به سوی در دوید و از قطار پرید.او درست در همان لحظه که یوری فراموش کرده بود برایش دعا کند، مرد.

 

قطار در دره ای نزدیک دوپلیانکا توقف کرد، ولی سالها پیش از آن بود که یوری تمامی ماجرای خودکشی پدرش را دریابد.

 

چندی پس از این سفر،دایی کلیا یوری را به مسکو فرستاد تا با یک خویشاوند دور زندگی کند،خانواده "گرومیکو".

 

یوری در خانه ی گرومیکو شاد بود. هر دوی والدین مهربان و تحصیل کرده بودند، و دخترشان ،"تونیا"، تقریبا بلافاصله نزدیک ترین دوست او شد.

 

با گرومیکوها، یوری از زندگی ای یرخوردار شد که جامعه عقیده داشت برای یک ژیواگو شایسته است.

 

فصل سوم:

 

در بخش دیگری از مسکو ، جوان دیگری زندگی ای کاملا متفاوت با طرز زندگی یوری را می گذراند.

 

"لاریسا دورونا گیشار"و برادرش در سه اتاق کوچک پشت کارگاه مادرشان زندگی می کردند. کارکنان در کارگاه برای خانم های پولدار مسکو لباس می دوختند.

 

"آمالیا"، مادر لاریسا ،بیوه ای بود دارای مبلغ کمی پول. او زنی ترسو و ضعیف بود که به مشورت های یکی از دوستان قدیمی شوهرش اتکا داشت.این دوست همان وکیل خوش قیافه و مطمئن مشاور ژیواگو بود:ویکتور ایپلیتوویچ کماروفسکی.

 

کماروفسکی، با ریش مد روز و لباس گرانبهایش ،زود به زود درون کارگاه رژه می رفت. او با نخوت با کارگران بیچاره رفتار می کرد،و آنها پشت سرش نجوا می کردند:"دون ژوان آمالیا آمد.""شیطان پیر""سلطان قلبها".

 

آنان می دانستند که او برای آمالیا مناسب نیست،ولی نظرشان اهمیتی نداشت.

 

لاریسا ، یا آن گونه که معمولا او را می نامیدند"لارا"،دختری با زیبایی ذاتی بود.او در مدرسه سخت کار می کرد و تا می توانست به مادرش کمک می کرد.

 

دوست داشتنش آسان بود چرا که او ناب ترین و مهربانترین دختر جهان بود. در شانزده سالگی، او ترس مادر را در مورد فقیر شدن درک می کرد، ولی قوی و طبیعتا خوش بین بود . او درباره آینده نگرانی نداشت. متاسفانه ، کماروفسکی چندی بعد تصویر او از خود و آینده اش را تغییر می داد.

 

یک روز عصر مادر لارا ، آمالیا، قراری داشت که با کماروفسکی به یک مهمانی مجلل برود ، ولی احساس کسالت می کردو نمی توانست برود.

 

در عوض ، کماروفسکی را تشویق کرد که لارا را ببرد.کماروفسکی لارا را به عنوان خواهر زاده اش معرفی کرد، ولی پس از چند شامگاه دلپذیر در بهترین رستوران ها و باشگاه های شهر، خانم ها و آقایان جامعه ی مسکو دانستند که لارا چیزی بسیار متفاوت با یک خواهر زاده است.

 

لارا نمی توانست رویدادهای زندگی اش را کنترل کند.اوایل با کماروفسکی به جاهای مختلف می رفت چون او با مادرش مهربان بود، و هر شامگاه با او هیجان انگیز بود_سرشار از تجملات و وسوسه. او در رویایی شناور می شد و هر چه کماروفسکی می خواست انجام می داد.

 

اما وقتی بار دیگر در خانه بود و در آیینه به خود می نگریست، از زنی که می دید بدش می آمد.او می دانست که کماروفسکس بد طینت است و او را هم آلوده کرده است.دلش می خواست بار دیگر معصوم باشد ، ولی نمی توانست از نیروی کماروفسکی رها شود. شرم لارا راز او بود

 

.مادرش هرگز نمی بایست حقیقت وحشتناک را درباره او و کماروفسکی را بفهمد، و دوستانش در مدرسه هرگز زندگی دوگانه ی او را درک یا قبول نمی کردند. بهترین دوستش پسری بود به نام "پاول پاولوویچ آنتیپف"، که همه تو را به نام "پاشا" می شناختند.

 

پدرش کارگر راه آهن بود که بدلیل شرکتش در یک اعتصاب راه آهن در زندان به سر می برد و مادرش بسیار بیمار و در بیمارستان بود.اینک پاشا با برخی از همسایگان لارا زندگی می کرد. او مرد جوان خوشایندی بود-باهوش،خوش مشرب،مهربان و به خاطر پدرش ، درگیر مسائل سیاسی روز.مانند بسیاری از محصلین آن زمان، خواستار تغییر در روسیه بود ،و حاضر بود کا رکند تا اوضاع را بهتر سازد.

 

ولی مرکز زندگی پاشا لارا بود. او را با تمام قلبش دوست داشت و هر کاری برایش می کرد،او در خفا به لارا قول ازدواج داده بود .

 

در آن سالهای انقلاب در روسیه ، بسیاری از گروه های کارگری در مسکو، مانند راه آهنی ها ، دست به اعتصاب زدند.کارگران و دانشجویان در خیابان ها راه پیمائی می کردند، به این امید که شرایط را برای همه تغییردهند ، به ویژه برای کارگران و کشاورزان. بعد در 17 اکتبر خبر خوشی رسید:تزار"نیکلای دوم" موافقتنامه ای را امضاء کرده بود که به دهقانان زمین می داد و همه را در روسیه برابر می کرد.بدبختانه ،موافقتنامه به اندازه ی کاغذی که رویش نوشته شد بود ارزش نداشت.

 

شرایط برای کارگران و کشاورزان بدتر و بدتر می شد.دانشجویان ، سیاستمداران و مردان کلیسا حیران بودند که بر سر کشورشان چه پیش می آید.

 

برخی در مورد شرایط خیلی می اندیشیدند و ساعت ها و ساعت ها آن را به بحث می گذاشتند ، در حالی که دیگران به دنبال راه های مستقیم تر برای تغییر تاریخ بودند.

 

پاشا و دوستانش در میان گروه هایی از دانشجویان و کارگران بودند که آماده نبرد در خیابان ها برای یک روسیه جدید بودند. یک روز ، کارگران آمالیا گیشار با توقف کار و بیرون رفتن از کارگاه او را شگفت زده کردند.

 

آمالیا درک نمی کردکه اعتصاب بر علیه او نیست ،بلکه بر علیه تمامی یک نظام ستمگر است. او افسرده و نگران شد و احساس می کرد از دنیا چیزی نمی فهمد.

 

خوشبختانه او دوست و همسایه ا ی داشت که می توانست با او حرف بزند.او "تیشکویچ" بود ،یک ویالونیست،که بردبارانه به دلواپسی های آمالیا در مورد مسائل مالی و نگرانی هایش در مورد کماروفسکی گوش می کرد.