Lady in Black.Reza Beyraghdar

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در پنج شنبه, 02 خرداد 1392 16:22

نوشته شده توسط رضا بیرق دار

بازدید: 949

 

 

 

 

The Lady in Black

 

(By Eleanor H. Porter)

 

Translator:Reza Beyraghdar

 

Teacher:Miss Shahbazi

Poodman 1-Karshenasi

1392

 

 

 

         The house was very still.  In the little room over the porch, the Lady in Black sat alone.  Near her, a child's white dress lay across a chair.  On the floor at her feet lay a tiny pair of shoes.  A doll hung over a chair . The Lady in Black looked at clock.  She remembered the wave of anger that had come over her when she had reached out her hand . that night three months before.

             It had been silent ever since and it should remain silent, too.   As if anything mattered, with little Kathleen lying out there white and still under the black earth!

The Lady in Black moved restlessly and looked toward the closed door.  Behind it, she knew, was a little boy with wide blue eyes who wanted her.  But she wished he would not call her by that name.  It only reminded her of those other little lips--silent now.

The voice was more demanding.

The Lady in Black did not answer. He might go away, she thought, if she did not answer.

There was a short silence, and then the door opened slowly.

It was a cry of joyful discovery, but it was followed almost immediately by silence.  The unsmiling woman did not invite him to come near.  The boy was unsteady at his first step.  He paused, then spoke carefully, "I's--here."

It was maybe the worst thing he could have said.  To the Lady in Black it was a yet more painful reminder of that other one who was not there. She covered her face with her hands.

"Bobby, Bobby" she cried out, in a release of unreasoning sadness.  "Go away!  Go away!  I want to be alone--alone!"

All the brightness fled from the boy's face.  His eyes showed a feeling of deep hurt.  He waited, but she did not move.  Then, with a half-quieted cry, he left the room.

Long minutes afterward, the Lady in Black raised her head and saw him through the window.  He was in the yard with his father, playing under the apple tree.

Playing!

The Lady in Black looked at them with serious eyes, and her mouth hardened at the corners.

Bobby had someone to play with him, someone to love him and care for him, while out there on the hillside Kathleen was alone.

With a little cry the Lady in Black sprang to her feet and hurried into her own room. Her hands shook as she pinned on her hat and covered herself with her black veil. The man under the apple tree rose hurriedly and came forward.

"Helen, dearest,--not again, today!" he begged.  "Darling, it can't do any good!"

"But she's alone.  You don't seem to think!  No one thinks--no one knows how I feel.  You don't understand.  If you did, you'd come with me.  You wouldn't ask me to stay--here!" choked the woman.

"I have been with you, dear," said the man gently.  "I've been with you today, and every day, almost, since--since she left us.  But it can't do any good--this continuous mourning over her grave.  It only makes more sadness for you, for me, and for Bobby.  Bobby is--here, you know, dear!"

"No, no, don't say it," cried the woman wildly.  "You don't understand!  You don't understand!" And she turned and hurried away, followed by the worried eyes of the man, and the sad eyes of the boy.

It was not a long walk to the burial place.  The Lady in Black knew the way.  Yet, she stumbled and reached out blindly.  She fell before a little stone marked "Kathleen."  Near her a gray-haired woman, with her hands full of pink and white roses, watched her sympathetically.

 The gray-haired woman paused and opened her lips as if she would speak.  Then she turned slowly and began to arrange her flowers on a grave nearby.

The Lady in Black raised her head.  For a time she watched in silence.  Then she threw back her veil and spoke.

"You care, too," she said softly.  "You understand.  I've seen you here before, I'm sure.  And was yours--a little girl?"

The gray-haired woman shook her head.

No, dearie, it's a little boy--or he was a little boy forty years ago."

"Forty years--so long!  How could you have lived forty years--without him?"

Again the little woman shook her head.

this little boy wasn't mine.

"But you care.  You understand.  I've seen you here so often before."

"Yes.  You see, there's no one else to care. I'm caring now, for her sake.""For her?" "His mother."

"Oh-h!"  It was a tender little cry, full of quick sympathy.  The eyes of the Lady in Black were on the stone marked "Kathleen."

"It ain't as if I didn't know how she'd feel," said the gray-haired woman.  "You see, I was nurse to the boy when it happened, and for years afterward I worked in the family. 

So I know.  I saw the whole thing from the beginning, from the very day when the little boy here met with the accident."

"Accident!"  It was a cry of concern and sympathy from Kathleen's mother.

"Yes.  It was a runaway and he didn't live two days.""I know!  I know!" choked the Lady in Black.  Yet she was not thinking of the boy and the runaway horse accident.

"Things stopped then for my mistress," continued the little gray-haired woman, "and that was the beginning of the end.  She had a husband and a daughter, but they didn't seem to be important--not either of 'he.

 Nothing' seemed important except this little grave out here.

  She came and spent hours over it, bringing' flowers and talking' to it."The Lady in Black raised her head suddenly and quickly looked into the woman's face.  The woman went on speaking.

"The house got sadder and sadder, but she didn't seem to mind. She seemed to want it so.  She shut out the sunshine and put away many of the pictures.

She sat only in the boy's room.  And there, everything was just as it was when he left it.  She wouldn't let a thing be touched.   The voice shook.

The Lady in Black sat very still. Even the birds seemed to have stopped their singing.  Then the gray-haired woman spoke:

"So, you see, that's why I come and put flowers here.  It's for her.  ."But you haven't told yet--what happened," said the Lady in Black, softly.

"I don't know myself really.  I know the man went away.  He got something' to do traveling' so he wasn't home much.  When he did come he looked sick and bad.  He come less and less, and he died.  But that was after she died.  He's buried over there beside her and the boy.  

The girl--well, nobody knows where the girl is.  Girls like flowers and sunshine and laughter and young people, you know, and she didn't get any of them at home.

  "There, and if I haven't gone and tired you all out with my talking!"  said the little gray-haired woman regretfully."No, no.  I was glad to hear it," said the Lady in Black, rising her head to her feet.

Her face had grown white, and her eyes showed a sudden fear.  "But I must go now. Thank you."  And she turned and hurried away.

The house was very still when the Lady in Black reached home.  She shivered at its silence.  She hurried up the stairs, almost with guilt.

 In her own room she pulled at the dark veil that covered her face.  She was crying now, a choking little cry with broken words running through it.  She was still crying as she removed her black dress.

Long minutes later, the Lady--in black moved slowly down the stairway.  Her eyes showed traces of tears, but her lips were bravely curved in a smile.

 She wore a white dress and a single white rose in her hair.  Behind her, in the little room over the porch, a tiny clock ticked loudly on its shelf near the end of the bed.

There came a sound of running feet in the hall below, then:

"Mom!--it's Mom come back!" shouted a happy voice.

And with a little sobbing cry Bobby's mother opened her arms to her son.

Reza Beyraghdar

خونه خیلی ساکن بود.در یکی از اطاقهای کوچک پیش ایوان خانم سیاه پوشی تنها نشسته بود.نزدیک او،بچه ای با لباس سفید از این طرف به آن طرف صندلی می رفت.روی زمین ،نزدیک پاهای او یک جفت کفش کوچولو گذاشته شده بود.یک عروسک اون طرف به صندلی آویزان شده بود.زن سیاه پوش مشغول تماشای ساعت بود.او به یاد می آورد خروشانی موجهایی که به سمت او می آمد وقتی مجبور بود دست اورا بگیره.اون شب سه ماه پیش بود.

او می بایست هر لحظه ساکت باشه واو هم می بایست ساکت می موند.که اگر چیزی اتفاق می افتادکاتلین کوچولوی سفیدو ساکت می رفت زیر زمین سیاه.

زن سیاه پوش از روی بی تابی تکان خورد ،نگاهی کرد به سمت در بسته.میدونست که پشت اون در ، یک پسربچه با چشمهای

درشت آبی بود که اورا می خواست .اما او آرزو داشت که اورا با این نام صدا نکنه.او تنها لبهای کوچولوی اونو به یاد می آورد که الان ساکت شده بود.

شنیدن صدای اون بیشتر یک در خواست بود.

زن سیاه پوش جواب ندادواو باید می رفت.او فکر می کرد اگه جواب نده ،او یکم ساکت تر می شه و بعد از آن در به آرامی باز شد.

ازخوشحالی اکتشافی کرده بود داشت اشک می ریخت.ولی دنباله آن فورا ساکت شد.زنی که نمی خندید اونو دعوت نکرد که بیاد نزدیک.اون پسر مردد روی پله اول ایستاده بود..او ثابت ایستاده بود ،بعدازآن بادقت گفت :"او ---اینجاست"

اون می تونست درست ترین چیزی باشه که می تونست بگه به زن سیاه پوش ،که هنوز داشت خاطرات عذاب آور را یاد آوری می کرد که وقتی او نبود.او صورتشو با دستاش پوشاند.

"بابی،بابی"او گریه کرد بدون داشتن دلیلی برای ناراحتیش بدون گرفتن اجازه."برو بیرون!برو بیرون!"من می خوام تنها باشم- تنها !"

با همه زرنگی که داشت نتونست فرار کنه از دیدن صورت پسرک.چشمانش نشون می داد حس عمیق آسیب رو.او منتظر ماند،اما زن تکان نخورد.با گریه اطاق رو ترک کرد.

چنددقیقه بعدازاون، زن سیاه پوش سرش را بالا آورد وپسر را از میان پنجره دید.او داشت ز یر درخت سیب بازی می کرد.

بازی می کرد!

زن سیاه پوش نگاهی به آنها کرد با چشمان جدی و دهانش به سختی تکان خورد.

بابی مجبور بود کسی رو داشته باشه که باهاش بازی کنه.کسی که دوستش داشته باشه و مراقبش باشه.زمانی که تنها بیرون بود ،روی تپه های کاتلین.

با گریه ای اندک زن سیاه پوش پاهاشو تکان داد و با عجله به اطاقش رفت.دستهایش خشک شده بود. داشت سوزن کلاهشو می بست وبا نقاب سیاهی خودشو می پو شوند.مرد زیر درخت سیب رنگش سرخ شده بود و به سرعت به سمت او می امد.

"هلن عزیزم.دوباره امروز نه!"او ازش خواست."عزیزم اون نمی تونه خوب بشه!"

"اما اون تنهاست .به نظر نمیاد تو فکر بکنی!

هیچ کس نمی دونه من چه حسی دارم.توهم متوجه نمیشی.اگه تومنوجه میشدی همراه من می شدی.تو ازمن می خوای اینجا بمونم!"زن خشکش زده بود.

"عزیزم من با تو خواهم ماند"مردبا ملایمت گفت"من امروز با تو هستم وهرروز وهمیشه تا تو ترک کنی مارا"اما چون اون نمی تونه خوب بشه این سوگواری مداوم از سر قبر اون رفتن تمامش کن.این بیش از حدبرای تو ناراحت کننده است.برای من هم و بابی."بابی –اینجاست.میدونی که عزیزم؟"

نه .نه نگو اینو!زن بطور شدیدی زدزیر گریه.تو متوجه نمی شی!تو متوجه نمی شی!زن چرخید و با عجله رفت.در انتدادچشمان مردو چشمان نگران پسربچه.

زمان زیادی نبود برای قدم زدن تا محل دفن.زن سیاه پوش راه را بلد بود.هنوز او کورکورانه راهش را پیدا کرد.او به زمین افتاد درکنار تیکه سنگی که رویش نوشته شده بود کاتلین.در نزدیکی او زن مسنی بود با یک بغل پراز گل صورتی و رز سفید،که تماشا می کرد غصه دار بودنش را.

زن مسن در جا ایستاد و لبانش را باز کرد طوری که می توانست صحبت کند.بعد او چرخید و شروع کرد به مرتب کردن گلهای پیش قبر.

زن سیاه پوش سرش را بالا آورد برای مدت زمانی که در سکوت در حال تماشای او بود .سپس نقابش را برداشت و شروع به صحبت کرد.

"با توام !" به آرامی گفت.تو متوجه میشی!"من تا حالا تورو اینجا ندیدم"و دختر کوچولوی تو بود؟"

زن مسن سرش را تکان داد.

نه عزیزم.اون یه پسر کوچولو یا یک پسری که چهل سال پیش بوده است.

"چهل سال "خیلی---طولانیه.!چگونه تونستی زندگی کنی این چهل سال و ----بدون او؟"

دوباره زن بیچاره سرش را تکان داد.

این پسرک مال من نبود.

"اما تو توجه کن . تو متوجه شو من تا حالا تورا این طرفا ندیدم قبل ازاین؟"

"بلی .تو می بینی.هیچ کس دیگه توجه نمی کنه؟من مواظبش هستم به خاطر"او""مادرش"

"اوه"اون همراه گریه ای با او همدردی کرد.چشمان زن سیاه پوش به سنگی بود که کاتلین روی آن حک شده بود.ای کاش من میدونستم چجوری می تونه اون احساس بکنه.زن مسن گفت.تو می بسنی من پرستار این پسر بودم که این اتفاق افتاد.و برای سالها بعداز این من کارکردمدر این خانواده.بنابراین من می دونم!من دیدم همه چیزهایی رو که در حال شروع شدن بود از همه روزهایی ملاقات می کردم اونو اینجا با این حادثه.

"حادثه!"اون اشکهای مادر کاتلین بود از روی همدردی .

بله اون رفت و زندگی نکرد دوروز."من می دونم.من میدونم"خشکش زده بود زن سیاه پوش.هنوز اون تو فکر پسر بچه بود که دچار حادثه فرار اسب شده بود.

"همه چیز متوقف شد برای خانم ما.زن مسن ادامه داد"و اون شروعی بود از پایان .او یک همسر داشت و یک دختر.اما آنها به نظر نمی آمد مهم باشند.بجز او.هیچ چیز به نظر مهم نمی رسیدبجز این قبر سیاه اینجا.

او می اومد و ساعتها اینجا وقت می گذروند.گل می اورد و صحبت میکرد.

زن سیاه پوش سرشو ناگهان بالا آورد و به سرعت نگاه کرد به صورت زن مسن .زن رفت که صحبت کنه."خانه غمگین و غمگین شد.ولی به نظر او نمی اومد.زن اونو خیلی می خواست.او تمام روزنه های نور خورشیدو بست و خیلی از عکسها رو برداشت.

او نشست تنها در اطاق پسر و آنجا همه چیز بود جز او که رفته بود.او اجازه نمی داد کسی به چیزی دست بزنه.صداها متوقف شده بود.

زن سیاه پوش ساکت نشسته بود.طوری که به نظر می امد صدای آواز پرنده ها متوقف شده بود.زن مسن می گفت.

پس تو متوجه می شی که چرا من اومدم وگل گذاشتم اینجا.برای اونه."ولی تو هنوز نگفتی.چه اتفاقی—افتاده!"

زن سیاه پوش به آرامی گفت.

"من خودم واقعا نمی دونم.من می دونم که مرد رفت.اغو چیزهایی برای مسافرت گرفت.در ضمن او زیاد خونه نبود.وقتی آمد مریض و پریشان احوال به نظر می آمد."اما این بعد از مرگ اون بود.اورا به خاک سپردند.نزدیک او و پسر بجه."دختره ---خوبه!"هیچکس نمی دونه دختره کجاست.دختره مثل گل و پرتو خورشید بود و خنده هاش ومردم جوان.تو می دونی و و به هیچکدام از اینها در خانه نرسید.

این و اگر حرفام داره خسته ات می کنه.زن مسن با تاسف گفت.نه نه من خوشحالم که اینا رو شنیدم.زن سیاه پوش سرش رو از روی پاهایش بلند کرد.

صورتش سفید شده بود و چشمانش ترس نا گهانی نشان می داد."اما من باید برم متشکرم.او برگشت و سریع رفت

خانه خیلی ساکت بود وقتی زن سیاه پوش به خانه رسید.او از سکوت خانه ترسید.او با عجله از پله ها بالا رفت.او از پله ها بالا رفت همراه حس گناهش.

در اطاقش ماسک تیره ای که صورتش را پوشانده بود برداشت.او شروع به گریه کردن کرد.او با کلمات بریده یریده صحبت می کرد.او در حال گریه کردن بود که لباسهای مشکی اش را در آورد.

بعد از دقایقی آرام از پله ها پایین آمد.چشمانش نشان می داد که اشک ریخته .اما لبانش با شجاعت پز شده بود از خنده.

او یک لباس سفید پوشیده بود . و یک شاخه گل رز سفید در موهایش.پشت سر او در اطاق نزدیک راهرو یک ساعت کوچک نزدیک تخت خوابش بود.اونجا صدای دویدن داخل هال می آمد."مادر.مادر برگشته"با شادی فریاد می زد.

وهمراه پسر گریه کنان مادر آغوش را برای پسرش باز کرد.