هنگامي كه انسان پا به عرصه هستي گذاشت، شناخت خود و جهان را وجهه همت
خود قرار داد. تاريخ بحث شناخت و معرفت به بلنداي عمر انسان است. انسان ها
همواره با اين سؤالات مواجه بوده اند: آيا اصولاً واقعيت و حقيقتي در عالم وجود دارد؟
اگر چنين واقعيتي وجود دارد، آيا قابل شناخت است؟ انسان چه ابزارهايي براي
شناخت خود و جهان دارد؟ اگر شناخت عالم ممكن است، چگونه مي توان،
شناخت هاي نادرست را از درست تشخيص داد؟ منشأ پيدايش معرفت ما چيست؟ آيا
همه آنها از طريق حواس وارد ذهن ما شده اند يا به صورت فطري در ذهن ما قرار
دارند؟
علم معرفت شناسي، شرح پر رمز و راز مسايل مربوط به معرفت و شناخت است. البته
معرفت شناسي به عنوان يك علم، سابقه چندان طولاني ندارد، بلكه از بعد از رنسانس
با توجه به تمركز بحث هاي فلسفي بر معرفت شناسي، عمدتاً بعد از رنه دكارت و جان
لاك شكل گرفت. علم معرفت شناسي، شاخه اي از فلسفه است كه به بحث هايي نظير
كسب معرفت و قلمرو و ابزارهاي كسب آن، ملا كهايي كه با آنها مي توان با اطمينان
درباره حقيقت يا خطاي علم و شناخت داوري نمود، بحث و بررسي مي كند. اينك به
برخي از تعريف هاي معرفت شناسي اشاره كرده تا موضوع و غايت و روش آن مشخص
گردد.