بیت اول:
لحظه نخستین خلقت که فرشته ها به روی زمین آمدند،و گل وجود انسان را در قالب ریختند.
بیت دوم:
فرشته های پاکدامن ملکوت،با منه مسافر هم صحبت شدند.
بیت سوم:
اشاره دارد به آیه ی 72 سوره احزاب،ما بر آسمان ها و زمین و کوه های عالم عرض امانت کردیم،همه از تحمل آن امتناع ورزیده و اندیشه کردند تا انسان بار امانت را پذیرفت.به راستی که بسیار جاهل و ستم کش بود.
بیت چهارم:
این همه اختلاف مذاهب و ادیان را بپذیر،چرا که آنها راه رسیدن به خداوند را که عشق است را نیافتند و به بیراهه رفتند.
بیت پنجم:
حافظ خدا را شکر می کند که بین او و خدا ارتباط برقرار شده،و به شکرانه ی این ارتباط صوفیان به سماء مشغولند(رقص صوفیانه)
بیت ششم:
آتش واقعی شعله شمع نیست که تو میبینی پروانه را می سوزاند،آتش واقعی آتش عشق است که در وجود پروانه است که باعث می شود پروانه به شمع نزدیک شود و بسوزد.
بیت هفتم:
از زمانی که شعر و شاعری اغاز شده،هیچ کس نتوانسته مثل حافظ خوب شعر بگوید.