والرشتاین معتقد است که جهانی شدن، حلقه ای اجتناب ناپذیر از فرایند سرمایه داری است. با این توجیه که سرمایه داری برای گریز از فروپاشی ناگریز است بحران ناشی از سرمایه و نیز بحران مشروعیت را در جهان پخش کند تا لایه های نامکشوف جهان را به انحصار خویش درآورد.( صباغ پور، 1380)
والرشتاین نیروی محرکه ی اصلی جهانی شدن را "اقتصاد جهانی سرمایه داری" می داند. مفهوم محوری نظریه ی والرشتاین درباره ی "جهانی شدن نظام اجتماعی" است. آنچه به یک نظام اجتماعی شکل و ماهیت می بخشد وجود یک تقسیم کار در درون آن است. این تقسیم کار هم تداوم حیات نظام را تضمین می کند و هم وابستگی متقابل اجزای تشکیل دهنده ی آن را سبب می شود. به بیان دیگر تقسیم کار درون نظام اجتماعی به گونه ای است که بخش ها و حوزه های گوناگون درون آن برای تامین تدریجی و پایداری نیازهای خود ناگریز از تعادل اقتصادی با یکدیگر هستند. (گل محمدی،1381). از دیدگاه وی، اقتصادهای جهانی، نوعی از نظام های اجتماعی هستند که در چارچوب آنها چندین دولت سیاسی دارای فرهنگ های متمایز (دولت – ملت)، به واسطه ی یک نظام اقتصادی مشترک ادغام می شوند. نظام اجتماعی است که گستره ی جهانی پیدا می کند. منطق حاکم بر این نظام به تدریج سرتاسر جهان را به مکانی برای انباشت بی پایان سرمایه تبدیل می کند و نوعی تقسیم کار جهانی پدید می آورد، ولی جهانی شدن سرمایه داری با نوعی نابرابری جهانی همراه است. نظام جهانی مدرن از منطقه ی مرکز، پیرامون و شبه پیرامون تشکیل می شود. در این ساختار، کشورهای نیمه پیرامونی همواره به صورت واسطه و تعادل بخش میان پیرامون و مرکز عمل می کنند. به هرحال از دیدگاه والرشتاین اقتصاد جهانی سرمایه داری اکنون بستر اجتماعی جهانی است که همه ی دیگر جنبه های زندگی، از جمله سیاست و فرهنگ را تعیین می کند. امروزه با این که جهان به ده ها واحد سیاسی متمایز تقسیم شده است، می توان از یک نظام اجتماعی سخن گفت؛ چرا که عنصر سازنده ی یک نظام اجتماعی مبادله ی کالایی است و این مبادله به واسطه ی تقسیم کار بین المللی، جهانی شده است. (همان)