شاید بتوان ویژگی‌ نمادین رسانه ها را در چند جمله خلاصه كرد، یكی‌ از مسائلی‌ كه رسانه ها به عنوان ابزار سرمایه داری‌ نوین به آن می‌پردازند، نوعی‌ جایگزینی‌ در نفوذ و قدرت با مغزشویی‌ توده ی‌ مردم است. بدین ترتیب هزینه های‌ نظامی‌ كاهش‌ پیدا كرده، می‌توان با اغوا، ترغیب، تشویق، تبلیغ‌ و یا حتی‌ ارعاب، مردم را واداشت كه به اسطوره، مذهب و یا ایدئولوژی‌ كه هدف صاحبان رسانه است، اعتقاد پیدا كنند و به قول الوین تافلر متقاعد شوند كه نظام قدرت موجود نه تنها اجتناب ناپذیر و دائمی‌ است، بلكه از نظر اخلاقی‌ و معنوی‌ نیز اگر واقعاً الهی‌ نیست امّا درست و شایسته است! در چنین فضایی‌، نظام رسانه ای‌ سه ابزار كنترل اجتماعی‌ را توأمان توجیه و تبلیغ‌ می‌كند: دانایی‌، ثروت و خشونت بالقوه (قدرت ). رسانه ها دانایی‌ را با علم گرایی‌ شدید و محض‌ ـ بدون میل به حكمت ـ ترویج‌ و تبلیغ‌ می‌كنند. در چنین فرایندی‌، دكترپروری‌ مد روز می‌شود و حكیم پروری‌ به كناری‌ گذاشته می‌شود. هر چند حكمت همواره كوشش‌ برای‌ رازگشایی‌ هستی‌ بوده است.
نماد یا نمونه ی‌ چنین رسانه ای‌ تلویزیون است.