منابع حقوق اساسی
منابع حقوق اساسي را در يك تقسيم‌بندي كلّي مي‌توان بر سه بخش اساسي تقسيم كرد:
الف) منابع نوشته شده
از منابع نوشته براساس اعتبار و اهميّت آن‌ها به قرار ذيل مي‌توان نام برد:
1- قانون اساسي.
2- قوانين ساختاري كه تكميل‌كنندۀ متن قانون اساسي به شمار
مي‌آيند.
3- قوانين عادي مصوّب دستگاه‌هاي قانون‌گذار به ويژه آن دسته از قوانيني كه براي بهتر فهميدن اصول قانون اساسي لازم است.
4- اعمال قوّه مجريّه نظير تصويب نامه‌ها و تقسيمات هيأت دولت و مسئولان سياسي كشور.
5- آراء دستگاه‌هاي كنترل‌كننده مانند شوراي قانون اساسي در فرانسه و شوراي نگهبان در ايران.
6- مذاكرات مجالس قانون‌گذار نظير سؤال‌ها و استيضاح‌ها.
7- ساير اسناد و مدارك همانند آثار علماي حقوق اساسي، اساس
نامه‌ها و مرام¬نامه‌هاي احزاب.
ب) منابع عرفي
مقصود از عرف در حقوق اساسي رفتارهای واقعي است كه تكرار گرديده، عادت شده و ترك آن‌ها به آشفتگي اجتماعي یا اعتراض مي‌انجامد. هم¬چنا‌ن ‌كه كنوانيسون‌هاي حقوق اساسي انگلستان محصول نقش آفريني مجدّانۀ عُرف آن جامعه است كه بخش اعظم منابع حقوق اين كشور را تشكيل مي‌دهند.
ج) ساير علوم اجتماعي
استفاده از شيوه‌هاي علوم اجتماعي مانند علوم آماري، نظرسنجي‌هاي عمومي، جمعيّت‌شناسي، جامعه‌شناسي و غيره حقوق¬دان آگاه را به واقعيت‌هاي حقوقي آشناتر مي‌كند، به شرط آن كه از مرزهاي كاري خود خارج نشده و از رشتۀ خود منحرف نشود.