مقدمه :
مهمترين وظيفه روابط عمومي برقرار ارتباط در داخل و خارج از سازمان با مخاطبـان انبـوه و متفـاوت است ؛ در اجراي اين وظيفه واحدهاي روابط عمومي با استفاده از ابزارهاي مختلف اقـدام بـه برقـراري ارتباط مي كنند، ليكن اگر اين عملكرد به نحو علمي و كارشناسي ارزيابي شود ؛ اثربخشـي همـه ايـن فعاليت ها با ترديد مواجه است . چرا كه به عناصر ارتباطي در فراگرد انتقال پيـام توجـه كـافي نشـده است.
ارتباط به هر شكلي كه برقرار شود ، حـداقل 3 عنصـر را در خـود دارد . فرسـتنده ( منبـع ) ، پيـام ، گيرنده (مخاطب). هر سه عنصر ويژگي هايي دارد كه اگر مورد توجه قرار نگيرد به عنوان موانع ارتباط از اثربخشي آن مي كاهد به نحوي كه در بسياري موارد ، اثر بخشي يك پيام به صفر مي رسد . در اين فرصت ويژگي هاي يكي از سه عنصر ياد شده يعني « مخاطب » به طور خلاصه تشريح مي شود