این ضرورت ها به شرح زیر می باشد:

1ـ اوقات فراغت موجب اصلاح رفتار و تعالي شخصيت مي شود. كثرت و استمرار فعاليتهاي ذهني و عملي در زندگي روزمره موجب شده تا فرصت كافي براي بازنگري در عملكرد زندگي روزانه وجود نداشته باشد و نهايتاً عدم بازنگري ممكن است موجب به وجود آمدن بعضي از رفتارهاي نامطلوب در انسان شود.

2ـ اوقات فراغت و بهداشت رواني: فعاليتهاي ممتد روزانه (ذهني و جسمي) موجب خستگي مي شود و فرد به تدريج شادابي و نشاط خود را از دست مي دهد و شرايط براي بيماريهايي نظير اضطراب، افسردگي و نارساييهاي جسمي فراهم مي شود. در اينجا نقش اوليا و مربيان در ياري دادن به فرد براي گذراندن اوقات فراغت بسيار مهم و ضروري است.

3ـ اوقات فراغت و توسعه مهارتهاي شناختي: زماني كه فرزندان فارغ از فعاليتهاي درسي (رسمي) موظف مي شوند با ميل و انگيزه خود به طرف هر گونه فعاليتهاي آموزشي بروند موجب يادگيري پايدار آنان مي شود.

4ـ اوقات فراغت موجب تقويت مهارتهاي حسي، حركتي نظير ورزش، كامپيوتر و ... مي شود.

5ـ اوقات فراغت و خلاقيت: اوقات فراغت بستر مناسب براي خلاقيتهاست زيرا دو شرط انگيزه و انتخاب در آن تأثير بسزايي گذاشته و موجب مي شود انديشه هاي آزاد شكل بگيرند.

6ـ اوقات فراغت و آسيب پذيري اجتماعي: اوقات فراغت با انحرافات اخلاقي و آسيب پذيريهاي اجتماعي همبستگي نزديكي دارد و اين همبستگي در زمان تعطيلات مدارس بيشتر ديده مي شود. وظايف مسئولين برانگيختن انگيزه در حسن استفاده از اوقات فراغت مي باشد.