یکی از مهم ترین حوزه های امنیت انسان امنیت خلوت انسان و امنیت هر آن چیزی است که ضمن تعلق
به هر فرد، انسان در دسترسی دیگران به آن، قایل به نوعی محدودیت و حرمت با محوریت مسایل
اختصاصی خود می شود .
حریمی است که افراد، دسترسی یکدیگر را به آن با طبقه بندی و ،» حریم خصوصی « به بیان دقیق تر
ممنوعیت )نسبی یا مطلق( مبتنی بر نظریه امنیت خلوت، یا نظریه مصونیت )حق انسان نسبت به امور
شخصی( یا نظریه مالکیت مواجه می سازند

حريم خصوصي مفهومي است كه تعريف آن به شرايط محيطي بستگي دارد. در واقع، حريم خصوصي خط قرمزي براي حدود حضور جامعه در زندگي شخصي افراد محسوب مي شود. بنابراين، مي توان گفت حريم خصوصي تمايل اشخاص است به اينكه آزادانه تصميم بگيرند كه تحت چه شرايطي و تا چه ميزاني خود، وضعيت و رفتارشان را براي ديگران فاش كنند.از نگاه كلي، حريم خصوصي همه افراد محترم است. با اين وجود، شهرونداني كه از شهرت اجتماعي برخوردارند بيش از يك شهروند عادي مورد توجه قرار مي گيرند. از يكسو مسووليت اجتماعي كه بر عهده گرفته اند آنان را در قبال جامعه پاسخگو مي كند و از سوي ديگر وجه اجتماعي آنان بخشي از زندگي خصوصي آنان را نيز تحت تاثير قرار مي دهد. اين درحالي است كه شهروندان عادي جامعه اين گونه افراد را الگو قرار مي دهند. بنابراين، حريم خصوصي شهروندان عادي جامعه كه مسووليت اجتماعي خاصي بر عهده ندارند، اهميت كمتري مي يابد، به جز در مواردي كه عنصر خبري مهم ديگري رفتار اجتماعي فرد را شايان اهميت و خبرساز كند.افرادي كه از شهرت اجتماعي برخوردارند بيشتر مورد توجه قرار دارند و به بيان ديگر، مردم عادي جامعه از آنها به نوعي الگوبرداري مي كنند. دو عامل بر حدود حريم شخصي اين افراد تاثير مي گذارد: از يكسو، در كليه جوامع بشري مفهوم اخلاق اجتماعي حاكم است. به بيان ديگر، يكسري قوانين، آداب و رسوم اجتماعي وجود دارد كه هنجارهاي عمومي حاكم بر آن جامعه را تشكيل مي دهد. بنابراين، افراد داراي شهرت اجتماعي در زمينه مراعات هنجارهاي عمومي حاكم بر جامعه بيش از افراد معمولي مورد توجه قرار مي گيرند. از سوي ديگر، برخي از اين افراد به دليل خط مشي هاي متمايزي كه نسبت به هنجارهاي مقبول اجتماعي يا رفتارهايي كه به عنوان هنجار اجتماعي معرفي مي شوند، اتخاذ كرده اند، با توجه خاصي از سوي جامعه مواجه مي شوند. بنابراين، آن بخش از زندگي خصوصي آنان كه ناظر بر ادعاي آنها است، به طور ويژه مورد اهتمام و توجه مردم آن جامعه و حتي جهانيان قرار مي گيرد. بنابراين از هر دو منظر، حريم خصوصي شهروندي كه از شهرت اجتماعي برخوردار است تنگ تر از حريم خصوصي يك شهروند عادي جامعه است. به ديگر سخن، حريم خصوصي اين افراد با نقش و مسووليت اجتماعي كه بر عهده دارند، پيوند مي خورد.اما همواره اين سوال مطرح است كه رسانه ها تا چه اندازه حق دارند به حريم خصوصي افراد داراي شخصيت مشهور اجتماعي وارد شوند. مطابق ماده 19 اعلاميه جهاني حقوق بشر، افراد جامعه بشري از دو حق برخوردارند: نخست حق دريافت اخبار و اطلاعات، دوم حق پخش يا ارسال اطلاعات و اخبار به ديگران.بر اين اساس، در صورتي كه شهروندان به اطلاعات كافي براي تصميم گيري درست دسترسي نداشته باشند، قادر نخواهند بود در فرآيند دموكراسي در جامعه مشاركت كنند. از آنجا كه مطبوعات ركن چهارم دموكراسي محسوب مي شوند، بنابراين حق دستيابي به اطلاعات به عنوان يكي از اركان اساسي از آزادي مطبوعات است، «در صورتي كه در هاي خبري به روي مطبوعات بسته شود، آزادي مطبوعات هيچ ارزشي ندارد.»همان طور كه پيشتر اشاره شد، با توجه به اينكه حريم خصوصي شهروندي كه از شهرت اجتماعي برخوردار است تنگ تر از حريم خصوصي يك شهروند عادي جامعه است و حريم خصوصي اين افراد با نقش و مسووليت اجتماعي كه برعهده دارند، پيوند مي خورد، لذا رسانه ها مي توانند به آن بخش از حريم خصوصي شخصيت هاي اجتماعي كه با منافع عمومي جامعه يا با خط مشي آنان در تناقض است، وارد شوند.از سوي ديگر، در تنظيم پيام هاي خبري رسانه يي عنصر شهرت از اهميت ويژه يي برخوردار است. در واقع افرادي كه از شهرت و وجه اجتماعي برخوردارند براي مخاطبان رسانه ها اهميت و جذابيت بيشتري دارند. به ديگر سخن، مردم به سرك كشيدن در زندگي افرادي كه از شهرت اجتماعي برخوردارند علاقه مندند. بنابراين دست اندركاران رسانه ها بايد به اصول و معيارهاي عمومي اخلاق حرفه يي رسانه ها متعهد و پايبند باشند. اصحاب رسانه ها نبايد از شهرت شخصيت هاي اجتماعي براي تهيه و توليد محتواهاي زرد رسانه يي با هدف سرگرم كردن يا جذب مخاطب بيشتر سوءاستفاده و حريم خصوصي آنان را نقض كنند.به اين ترتيب، آن بخش از محدوده حريم خصوصي فرد كه با مسووليت هاي اجتماعي و

خط مشي وي مرتبط نيست و در واقع تاثيري بر نفع عمومي جامعه ندارد در حريم خصوصي افراد قرار مي گيرد و احترام به آن از سوي رسانه ها پايبندي به معيارهاي اخلاق حرفه يي روزنامه نگاري محسوب مي شود اما شخصي نيز كه در معرض اتهام قرار گرفته است بايد بتواند پاسخ خود را از طريق همان رسانه مطرح كند و اين جامعه و افكار عمومي است كه بايد قضاوت كند.در سوي ديگر اين فرآيند ارتباط جمعي، مخاطبان قرار دارند: مخاطباني كه از سطح سواد رسانه يي بالايي برخوردارند و به علت آشنايي با انواع تكنولوژي هاي رسانه يي و ارتباطي و پيام رسانه يي، فرهنگ كاربري بالايي نيز دارا هستند. در چنين چرخه ارتباط رسانه يي، شهروندان حريم خصوصي يكديگر را محترم مي شمارند و به خود اجازه نمي دهند در حريم خصوصي افراد سرك بكشند. به تبع آن، رسانه ها نيز از توجه بيش از اندازه به حريم خصوصي شهروندان اجتناب مي ورزند و در واقع در حريم خصوصي افراد فضولي نمي كنند.در اين فضاي سالم ارتباطي است كه شهروندان در حريم خصوصي خود نه تنها احساس امنيت و آرامش مي كنند بلكه احساس مسووليت اجتماعي حتي در حريم خصوصي نيز متبلور مي شود. بنابراين، مخاطب زردي وجود ندارد و رسانه ها نيز محتواي زرد توليد نمي كنند.