در طول تاریخ بشر علم و دانش را بیشتر از طریق بیان شفاهی و سپس نوشته‌های دست نویس در دنیا منتشر کرده است. بیش از پنج هزار سال پیش سومریان مطالب درسی مدنظر خود را بر روی لوح‌های گلی می‌نوشتند و تا سال 3000 قبل از میلاد، مصری‌ها پیام‌های خود را روی سنگ می‌نگاشتند. در کتابخانه سومریان در «تلو» بیش از 30هزار لوحه نگاهداری می‌شد و در رم در قرن چهارم حدود 30 کتابخانه وجود داشت که در آنها لوح‌ها و دست نوشته‌ها به میزها زنجیز بودند تا کسی نتواند آنها را از کتابخانه بیرون ببرد. سرانجام کاغذ پاپیروس شناخته شد و مورد استفاده قرار گرفت. یوناني‌‌ها کاغذهای پوستی را ترجیح می‌دادند و براین اساس آنان این پوست‌ها را به هم متصل و سپس لوله می‌کردند یا برگه‌های کتاب را به هم می‌چسباندند.

پاپیروس که برای نخستین بار در سال 3500 قبل از میلاد مورد استفاده قرار گرفت به عنوان یک وسیله نوشتن در اروپا تا قرن 12 به کار می‌رفت. «پارچمنت» که از پوست حیوانات درست می‌شود دگر ماده مهمی بود که در اروپا دو قرن قبل از میلاد به کار گرفته می‌شد.

«چای لیون» چینی یک قرن پس از میلاد کاغذی از پوست درخت «پارمن» کهنه و تور ماهیگری درست کرد که ژاپنی‌ها در قرن هفتم به آن دست یافتند و در سال 770 میلادی اولین انتشار جمعی را که کاغذ دعای بودایی بود تولید کردند؛ تخمین زده می‌شود که یک میلیون نسخه از آن چاپ شده باشد. پس از آن اروپاییان با استفاده از کتان، کنف و آب به پیشرفت مهم تولید عمومی کاغذ در کارخانه‌ها دست یافتند. اولین کاغذهای اروپایی در قرن 12 در اسپانیا تولید شد.

قرن هجدهم در فرانسه ماشینی ساخته شد که از آن بتوان رل پیوسته کاغذ درست کرد و در قرن 19 سازندگان دریافتند که چوب می‌تواند ماده اولیه خوبی برای کاغذ باشد و به دنبال این پیشرفت قیمت کاغذ کاهش یافت. با اختراع چاپ و ایجاد اولین دستگاه چاپ با حروف متحرک زمینه نشر کتب فراهم شد و امروزه با فناوری نشر رومیزی تولید کتاب‌ها آسان شده است.