'Mad Face', Fajr phenomenon
'Mad Face' was the most surprising film at the 33rd Fajr International Film Festival which shone after earning five Crystal Simorgh statuettes (the festival's trophy).
This is the 11th work by middle-aged director Abolhassan Davoudi who made the only appealing youth film — which does not believe in preaching — of this year's festival.
This first collaboration of screenwriter Mohammad Reza Gohari with Davoudi — both of whom are from North Khorasan province — led to the production of a narrative which touched the audience, amused them and made them laugh and ponder.
'Mad Face' is the story of six confused, distressed youngsters who are gathered for a Facebook rendezvous, and endanger themselves on a bet.
The story narrates, in six sections, how each of them handles the problems after the bet. It is not clear why all sections are narrated by one person; however the film can finely present a pathology of shallow virtual relationships and rendezvous which deepen suddenly. The only common point among the six youngsters is that they are all deprived of parents, and are pursuing their own benefits.
The addicted character, smoothly performed by Tannaz Tabatabaei, is the only one who is a little bighearted, and shoulders all responsibilities in some sequences. She has a kind of bigheartedness that is not left unanswered, and attracts the character of the narrator who is from the lower class!
'Mad Face' has succeeded to a large extent to free itself from the cliché of poor-rich contrast, and instead finely portrays the impact of the comprehensive modern technology on making the youth become similar.
Davoudi has picked out two lower class youngsters (Saed Soheili and Amir Jadidi) who despite having cliché characters of such people — loyalty, honesty and sense of humor — portray believable characters thanks to the influential performance of the cast.
There are also two middle class youngsters (Nazanin Bayati and Saber Abar) who are intending to immigrate, and play an almost neutral role in the film. The only feature of these two roles is bridging the gap between the poor and the rich, an objective which is accomplished given the perfect performance of the actors.
Finally, there are the upper class (Tannaz Tabatabei and Sahar Hashemi) who form the beginning and end of the story with their conflicts with representatives of the lower class.
It should be mentioned that Davoudi's art in removing economical boundaries among the low, middle and upper class youths, was warmly received by the audience at Fajr. The youth share commonalities in not having robust families these days.



رخ دیوانه پدیده ی جشنواره فجر
رخ دیوانه شگفت آورترین فیلم در 33 مین دوره جشنواره بین المللی فجر بود که با دریافت 5 سیمرغ بلورین درخشید. این فیلم یازدهمین اثر آقای ابولحسن داودی کارگردان میانسال است که تنها فیلم جذاب برای جوانان در جشنواره امسال به دور از هرگونه موعظه ساخته است. این اولین همکاری محمدرضا گوهری فیلم نامه نویس با داوودی است که هر دوی آنها اهل خراسان شمالی هستند و منجر به ساخت قصه ای شد که مخاطبان را تحت تأثیر قرار داد، سرگرم کرد، خنداند و به فکر واداشت.
رخ دیوانه داستان شش جوان سردرگم و پریشان است که در یک قرار فیس بوکی گرد هم آمده اند و خودشان را با یک شرط بندی به خطر می اندازند.
این داستان در 6 فصل تعریف می کند که هر کدام از آنها بعد از شرط بندی چطور از عهده مشکلاتش برمی آید. به هر حال فیلم به خوبی می تواند آسیب شناسی از روابط مجازی سطحی و قرارهایی را که ناگهان عمیق می شود، نشان دهد. تنها نکته مشترک بین این شش جوان این است که همه ی آنها از داشتن والدین محروم هستند و فقط به دنبال منافع خودشان هستند.
شخصیت معتاد که آن را طناز طباطبایی روان اجرا کرده، تنها کسی است که کمی مهربان است و تمام مسئولیت ها را در برخی از سکانس ها به دوش می گیرد. مهربانی او طوری است که بی پاسخ نمی ماند و شخصیت راوی داستان را که از طبقه پائین است، مجذوب می کند.
رخ دیوانه تا حدود زیادی موفق شده است که خود را از تقابل کلیشه ای فقیر و غنی رها کند و در عوض با ظرافت تأثیر همه جانبه ی تکنولوژی مدرن را در همسان سازی جوانان به نمایش می گذارد.
داوودی دو جوان از طبقه پائین، سعید سهیلی و امید جدیدی را انتخاب کرده است که علیرغم شخصیت کلیشه ای این قبیل افراد یعنی، وفاداری، صداقت، و حس شوخ طبعی شخصیتهای باورپذیری را به نمایش می گذارند که مدیون اجرای تأثیرگذار این بازیگران می باشد.
در این فیلم دو جوان از طبقه ی متوسط، نازنین بیاتی و برابر هستند که قصد مهاجرت دارند و نقش تقریباً خنثایی را در این فیلم بازی می کنند. تنها ویژگی این دو نقش پر کردن شکاف بین فقیر و غنی می باشد، هدفی که با اجرای بی نقص این بازیگران صورت گرفته است.
سرانجام دو نفر از طبقه مرفه جامعه با بازی طناز طباطبایی و سحر هاشمی قرار دارند که آغاز و پایان داستان، درگیری هایشان با نمایندگان طبقه ی اجتماعی پائین شکل می دهد.
باید خاطرنشان کرد که هنر داوودی در برداشتن(حذف) مرزهای طبقه اقتصادی میان طبقات فرودست، متوسطه و مرفه جوانان به گرمی از طرف مخاطبین جشنواره فجر مورد استقبال قرار گرفت. امروزه نقطه مشترک بین این جوانان نداشتن خانواده مستحکم است.