آزادی اطلاعات» و مؤلفه اصلی آن یعنی «حق دسترسی به اطلاعات»،‌ از بنیان‌های اصلی دموکراسی است.
آزادی اطلاعات یعنی «توانایی شهروندان در دسترسی به اطلاعاتی که در اختیار حکومت است». در واقع هر قدر دموکراسی‌ها فراگیرتر و مشارکتی‌تر می‌شوند، به همان میزان بر کمیت و کیفیت اطلاعات در دسترس شهروندان افزوده می‌شود و بالعکس. برخی صاحبنظران نقش اطلاعات در زندگی دموکراتیک را مانند کارکرد پول میدانند. به عبارتی در عصری که اطلاعات مبنای قدرت است هر کس اطلاعات داشته باشد قدرت هم دارد و می تواند درباره زندگی سیاسی خود، دست به گزینش‌ها و انتخاب‌های بهتری بزند.
واقعیت این است که اگر قرار باشد افراد جامعه نقش فعالانه‌تر و مسؤولیت‌های بزرگ‌تری را در سازماندهی جامعه برعهده بگیرند، باید بتوانند بر پایه اطلاعات قابل اتکاء و جامع، آزادانه بیاندیشند و به تبیین و تدوین نظرات خود بپردازند. این رویکرد مستلزم تغییراتی در نقش تاریخی دولت است. پیش از این دولت‌ها به طور انحصاری و صرفاً بنا بر هدف‌های خود به تجزیه و تحلیل داده‌ها می‌پرداختند، در حالی که اکنون باید دانش خود را با عموم به اشتراک بگذارند.