قانون اساسی مشروطه

قانون اساسی مشروطه اولین قانون اساسی ایران بود که در هشتم دی ماه 1285 خورشیدی به امضای مظفرالدین شاه رسید .
این قانون 51 ماده داشت که عموما مربوط به طرز کار مجلس شورای ملی و مجلس سنا بود به همین دلیل در آغاز به نظامنامه مشهور بود.
این قانون بعد از موفقیت مشروطه خواهان در گرفتن فرمان مشروطه و با عجله تهیه شده بود و به همین دلیل در آن ذکری از حقوق ملت و سایر ترتیبات مربوط به رابطه اختیارات حکومت و حقوق ملت نبود بنابراین متمم قانون اساسی تهیه شد و به تصویب مجلس رسید و محمد علی شاه نیز آن را در 14 مهر 1286 خورشیدی امضا شد.
این قانون و متمم آن تا سال 1357 که حکومت پادشاهی در ایران برافتاد قانون اساسی ایران بود.

قانون اساسی جمهوری اسلامی

قانون اساسی جمهوری اسلامی بعد از پیروزی انقلاب در سال 57 تهیه و سرانجام قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران در يك مقدمه، چهارده فصل، يكصد و هفتاد و پنج اصل و يك خاتمه تدوين يافت و به تصويب بيش از دو سوم نمايندگان مجلس خبرگان قانون اساسي وملت رسيد. پس از دریافت رای اکثریت مردم در همه پرسی روزهای 10 و 11 فروردین 1358 خورشیدی به رسمیت رسید
گفتني است قانون اساسي پس از 10 سال كه انقلاب اسلامي گذشت و با كسب تجربياتي احتياج به بازنگري و تكميل داشت اين مهم طي حكمي در تايخ 4/12/1368 از سوي امام خميني(ره)‌ خطاب به رئيس جمهور وقت آيت الله خامنه اي ابلاغ گرديد تا 20 تن از خبرگان كشور و 5 نفر ازنمايندگان مجلس در خصوص موضوعات رهبري، تمركز در مديريت قواي مجريه و قضائيه و صداو سيما، ‌تعداد نمايندگان مجلس، مجمع تشخيص مصلحت نظام، نحوه بازنگري در قانون اساسي و تغيير نام مجلس شوراي ملي به مجلس شوراي اسلامي طي دو ماه به شور و مشورت پرداخته و نتايج ومصوبات آن در همه پرسي به تأييد ملت برسد

باتشکر جواد معینیان