ارتباط اتصال‌گرا نوعی ارتباط شبکه‌ای در ارتباطات راه دور و شبکه‌های کامپیوتری است که جلسهٔ ارتباط یا اتصال نیمه دائم قبل ازهرگونه انتقال مفید داده‌ها ایجاد می‌شود و جریانی از داده را به همان ترتیبی که فرستاده شده بود تحویل داده می‌شود. جایگزینی انتقال اتصال گرا با ارتباط غیر اتصال‌گرا است برای نمونه ارتباط حالت datagram (پیام‌های لایهٔ شبکه)، که توسط پروتکل‌های IPو UDP استفاده شده‌است و داده ممکن است بدون ترتیب (بی نظم) تحویل داده شود چون بسته‌های مختلف به طور مستقل شکسته می‌شوند و ممکن است از مسیرهای مختلف تحویل داده شوند.

ارتباطات اتصال گرا ممکن است یک ارتباط مدارگزینی یا یک ارتباط مدار مجازی حالت بسته‌بندی (packet mode) باشند. در مورد اخیر، ممکن است هریک از این دو باشد:

1-پروتکل مدار مجازی لایهٔ انتقال : مانند پروتکل TCPکه اجازه می‌دهد که داده‌ها به ترتیب تحویل داده شوند با اینکه گزینش لایه‌های پایین‌تر غیر اتصال گرا می‌باشند

2-حالت گزینش لایهٔ شبکه یا لایه ی پیوند داده : جا یی که همهٔ بسته‌های داده که متعلق به مسیر ترافیک مشابهی می‌باشند در طول مسیر مشابهی تحویل داده می‌شوند.این روش اجازه می‌دهد گزینش مبتنی برسخت افزار سریع تر باشد.

خدمات پروتکل اتصال گرا، اغلب ونه همیشه ازخدمات قابل اطمینان شبکه می‌باشند که تصدیق را بعد از دریافت موفقیت آمیز فراهم می‌کنند. توابع درخواست تکراری خودکار در مورد داده‌های گم شده و یا تشخیص بیت خطا است. نمونه‌هایی از ارتباط اتصال گرا وغیرقابل اطمینان ATM, FRAME RELAY , MPLSمی‌باشند.

محتویات [نهفتن]
۱ مدارگزینی
۲ مدارگزینی مجازی
۲.۱ ارتباط حالت اتصال لایهٔ انتقال
۲.۲ مدارگزینی مجازی لایهٔ شبکه و لایه پیوند داده
۳ منابع
مدارگزینی[ویرایش]
ارتباط مدارگزینی (سوئیچینگ مدار) به عنوان مثال شبکهٔ تلفن عمومی، ISDN، SONET/SDH و شبکهٔ مش نوری ذاتاً سیستم‌های ارتباطی اتصال گرا می‌باشند. ارتباط حالت مدار(circuit mode) تضمین می‌کند که داده‌ها با پهنای باند و تاخیر ثابت خواهند رسید وتحویل منظم جریان بیت هایا بایت‌ها فراهم می‌شود. سوئیچ‌ها در طول مرحلهٔ اسقرار پیکر بندی شده‌اند.

مدارگزینی مجازی[ویرایش]
ارتباط حالت بسته بندی(packet mode) نیز ممکن است اتصال گرا باشد، که ارتباط حالت مدار مجازی نامیده می‌شود،ممکن است ارتباط از تاخیر بارکردن ترافیک‌های مختلف وصف بندی بسته، به دلیل گزینش بسته( packet switching) زیان ببیند. ارتباط اتصال گرا لزوماً پروتکل‌های قابل اطمینان نیستند. پروتکل‌های اتصال گرا گاهی اوقات به عنوان stateful توصیف می‌شوند زیرا آن‌ها می‌توانند مسیر گفتگو را در خود نگه دارند.

ارتباط حالت اتصال لایهٔ انتقال[ویرایش]
پروتکل‌های اتصال گرای لایهٔ انتقال، ارتباط‌های اتصال گرا در سیستم‌های غیر اتصال گرا را فراهم می‌کنند. یک پروتکل اتصال گرای لایهٔ انتقال (مثلاًTCP)ممکن است براساس یک پروتکل غیراتصال گرای لایهٔ شبکه (مثلاً IP) باشد، اما هنوز جریان منظمی از بایت‌ها را دریافت می‌کند، به وسیلهٔ توالی شمارهٔ segment (پیام‌های لایهٔ انتقال) در سمت فرستنده، بافر بسته‌ها و مرتب‌سازی مجدد آن‌ها درسمت گیرنده. توالی شماره‌ها نیازمند هماهنگ سازی دوطرفه شمارندهٔ segmantها درطول ایجاد یک گام از ارتباط سه مرحله‌ای می‌باشد.

مدارگزینی مجازی لایهٔ شبکه و لایه پیوند داده[ویرایش]
درگزینش بسته(packet switching) ارتباط اتصال گرای پروتکل لایهٔ شبکه یا لایهٔ پیوند داده همهٔ داده‌ها از یک مسیر یکسان ودر طول یک جلسهٔ ارتباط فرستاده می‌شوند. پروتکل، جریان ترافیک را تنها توسط تعداد جریان کانال/داده تشخیص می‌دهد، اغلب شناسه مدارمجازی(VCI) شناخته می‌شود، به جای اطلاعات کامل مسیر یابی برای هربسته (آدرس منبع ومقصد) که در گزینش datagramهای غیرمتصل مانند ipقراردادی روترها استفاده می‌شود. در ارتباط اتصال گرا، اطلاعات مسیریابی ممکن است گره‌های شبکه را در طول مرحلهٔ ایجاد ارتباط فراهم کنند. جایی که VCIدر جدول‌های هرگره تعریف شده‌است. بنابراین، گزینش بستهٔ واقعی و انتقال داده رامی توان با سخت افزارسریع در مقابل نرم‌افزار کند براساس مسیریابی مراقبت کرد. به طور معمول، شناسهٔ این ارتباط یک عدد صحیح کوچک (به عنوان مثال ۱۰ بیت برای FRAME RELAYو۲۴ بیت برای ATM)می‌باشد.

این باعث می‌شود که گزینش شبکه به طور قابل توجهی سریع تر شود (جداول مسیریابی فقط نگاه کردن جداول راساده می‌سازدو درپیاده سازی سخت‌افزار بدیهی می‌باشند.) تاثیر خیلی زیاد است، درواقع، حتی پروتکل‌های مشخص غیراتصال گرا، مانند ترافیک IP، با پیشوند هدر اتصال گرا برچسب می‌خورند (به عنوان مثال: در MPLSیا IPV۶ نسخهٔ شش پروتکل آی پی)

برای نمونه ATM و FRAME RELAY(قاب رله)، هر دو نمونه‌هایی از پروتکل‌های اتصال گرا، غیر قابل اطمینان لایهٔ پیوند داده می‌باشند همچنین پروتکل‌های غیر اتصال گرا و قابل اطمینان هم وجود دارند هم چون AX.۲۵، پروتکل لایهٔ شبکه، وقتی که داده‌ها را از قاب Iمی گذراند. اما این ترکیب کمیاب است و غیراتصال گرا- قابل اطمینان در شبکه‌های مدرن غیر معمول می‌باشد.

پروتکل‌های اتصال گرا زمان واقعی ترافیک را به طور قابل توجهی موثرتر از پروتکل‌های غیر اتصال گرا کنترل می‌کنند، به خصوص با بسته‌های طول کوتاه وثابت، که به همین دلیل ATMتا به حال برای حمل زمان واقعی جایگزین اترنت شده‌است. جریان ترافیک همزمان، به خصوص در شبکه‌های به شدت متراکم مااند BACKBONES، که در آن شعار «پهنای باند ارزان است» نتواند به وعده اش عمل کند. تجربه همچنین نشان داده‌است شرط پهنای باند تمامی مشکلات کیفیت سرویس را حل نمی‌کند. از این رو انتظار نمی‌رود که اترنت ۱۰ گیگابایت در این زمان چایگزین ATMشود. تعدادی از پروتکل‌های اتصال گرا طراحی یا تغییر داده شده‌اند تا با هردو داده‌های اتصال گرا و داده‌های غیر اتصال گرا مطابقت کنند.