توجه شركتها و سازمانها در سالهاي اخير نسبت به برنامه ريزي جامع يا استراتژيك بسيار افزايش يافته است. بطوريكه تنها راه اثر بخشي و كار آمدي مديران، در بهره گيري از اين برنامه ريزي جستجو مي شود. برنامه ريزي استراتژيك قبل از آن كه يك تكنيك و يا فن باشد يك نحوه تلقي و باور است. كه مديران را به تفكر دراز مدت و آينده نگري و پيش بيني افقهاي دور ترغيب مي كند. در سازماني كه اين باور و اعتقاد وجود نداشته باشد بستر مناسبي براي رشد و ايجاد برنامه ريزي استراتژيك نخواهد داشت