سابقه آموزش و پرورش به شيوه ي جديد آن در ايران به تأسيس دارالفنون باز مي گردد . و اگر تدوين اولين قانون آموزش و پرورش ايران , بنام ” قانون اساسي معارف “ را نخستين گام در جهت برنامه ريزي عمومي براي نظام دادن و توسعه ي آموزش و پرورش رسمي و تحت نظارت دولت در ايران بشناسيم , سابقه ي برنامه ريزي آموزش و پرورش به سال 1290 هجري شمسي كه قانون مزبور به تصويب مجلس شوراي ملي رسيد , باز مي گردد . اما چون فرايند برنامه ريزي در تدوين و تصويب يك قانون خلاصه نمي شود , لذا نمي توان عمل قانون گذاري مورد بحث و مورد مشابه آن را كه در سال 1322 شمسي براي” اجباري كردن آموزش ابتدايي صورت پذيرفته “ به عنوان برنامه ريزي آموزش و پرورش به شمار آورد . بااين شرح , سابقه برنامه ريزي توسعه ي آموزش و پرورش رسمي و ملي ايران به سالهاي 1327 و 1328 يهني مقارن با تدوين , تصويب و انجام مطالعات تفصيلي بخشهاي مختلف برنامه هفت ساله عمراني اول كشور باز مي گردد .