آسیب‌های‌ اوقات فراغت ناسالم
بسیار پیش آمده گاه و بیگاه از خود می‌پرسیم: «حالا چه كنم»؟!اوقاتی كه كاری برای انجام دادن نداریم و به دنبال پر‌كردن ساعات بیكاری‌مان هستیم كه ما آن را با عنوان اوقات فراغت می‌شناسیم. عده‌ای آن را فرصت طلایی می‌دانند كه می‌تواند زمینه‌ای مناسب را برای رشد و بالندگی افراد مهیا كند و از لحاظ كاری و اقتصادی بازده بیشتری داشته باشد. عده‌ای معتقدند اوقات فراغت مدت زمانی است كه پس از انجام كار یا انجام وظایف و مسئولیت‌ها باقی می‌ماند و این عده اوقات فراغت خود را صرف تماشای تلویزیون، فعالیت‌های ورزشی، سفر و تفریحات دیگر می‌كنند.

در عصر حاضر با توجه به جهانی شدن و مشكلات زندگی شهری موضوع و اهمیت اوقات فراغت و شیوه‌های گذراندن آن با گذشته بسیار تغییر كرده است، دولتمردان و سیاستمداران زمان‌های بسیاری را صرف برنامه‌ریزی برای اوقات فراغت افراد جامعه به ویژه جوانان و نوجوانان می‌كنند، چرا كه تجربه نشان داده در صورت عدم ارائه برنامه‌های سالم و مفرح، تفریحات ناسالم اوقات فراغت افراد را پر‌می‌كند و بالطبع آفتی را برای جامعه به بار خواهد آورد.

پیامبر اسلام‌(ص) می‌فرماید: «دو نعمت است كه بسیاری از مردم با آن آزموده می‌شوند، فراغت و تندرستی»، از این‌رو می‌توان به اهمیت فراغت و تفریحات سالم در اسلام پی برد.
ضمن آن‌كه توجه داشته باشیم اوقات فراغت در هر سن و گروهی متفاوت است، یك نوجوان دانش‌آموز كه 3 ماه تابستان تعطیل است و یك دانشجو كه در حین تعطیلات میان‌ترم مشغولیتی ندارد و كارمندانی كه روزهای آخر هفته از كار و فعالیت دور هستند، اوقات فراغتی متفاوت دارند.

اما مسأله توجه به برنامه‌ریزی برای اوقات فراغت نوجوانان و جوانان از حساسیت بیشتری برخوردار است، افرادی كه آینده‌ساز اجتماع و كشور هستند. از این‌رو تعمق و تأمل جدی دولتمردان و برنامه‌ریزان فرهنگی و اجتماعی كشور را می‌طلبد تا با درایت و هوشمندی از آن برای شكوفایی استعدادهای عاطفی، ذهنی و روانی این نسل از جامعه و بازسازی اندیشه و اعتلای شخصیت آنان به نحو مطلوب استفاده نمایند، فعالیت‌های اجتماعی، درسی وكاری تنها بخش محدودی از زندگی نسل جوان را پوشش می‌دهد و ناگزیر بخش وسیعی از وقت آزاد و فراغت آنان در خانواده، محل، خوابگاه و عرصه‌های اجتماعی می‌گذرد كه از حوزه نفوذ مستقیم و برنامه‌های هدایتی دولت خارج است. در حال حاضر برای بسیاری از مردم و حتی مسئولان به جای آن‌كه اوقات فراغت ارزش و اعتبار فرهنگی پیدا كند، وسیله‌ای برای لذت‌جویی و در نهایت عامل غفلت و فراموشی جوانان شده است، اما آنچه نگران‌كننده است، غفلت از مسیر نادرست است كه ممكن است جوانان در آن قرار گیرند.