چگونه خداوند را عبادت کنیم؟
آدمی برای ربوبیت خود و دیگری چگونه عبادت کند؛ زیرا شخص می بایست در همه زندگی خویش (خواب و خوراک و آیین و رسم و رسوم و...) به گونه ای عمل کند که قوای سرشته خویش را به فعلیت رساند و به کمال اسمایی دست یابد.
برای رسیدن به این هدف و مقصود، خداوند مجموعه ای از آموزه ها را در اختیار بشر قرار داده که از آن به دین یاد می شود. بنابراین بر هر کسی است که در مسیر دین حرکت کرده و در مسیر کمالی صراط مستقیم گام بردارد.
اگر به آیات قرآنی به شکل کلی نگریسته شود به روشنی می توان این مطلب را اثبات کرد که هدف از عبادت همان ربوبیت و پروردگاری خویش و دیگری است. البته قرآن برای این که این مطلب برای همگان جا بیافتد و هر کسی بر اساس عقول خویش مفهوم عبادت را در مراتب متعدد آن درک کند به بیان مصادیقی از ربوبیت در مقام عبودیت اشاره می کند.
به عنوان نمونه دریافت یاری خداوند (اعراف آیه 191 و 192) و امنیت (بقره آیه 125 و 126 و نور آیه 55 و قریش آیه 3 و 4) تأمین نیازها (مریم آیه 42 و 43) تقرب به پیشگاه خداوندی (نساء آیه 172 و اعراف آیه 206 و انبیاء آیه 19) و رفاه و آسایش (حج آیه 11) از جمله آثار عبادت دانسته شده که این امور خود ارتباط تنگاتنگی با مسیله کمال یابی انسان دارد.
در آیاتی دیگر به مسیله شناخت و ارزش آن در گرایش آدمی به عبادت اشاره شده که خود بیانگر این نکته است که شناخت خداوند به عنوان خالق (بقره آیه 21 و انعام آیه 102 و یس آیه 22) و توجه به رازقیت او (عنکبوت آیه 17 و غافر آیات 13 و 14 و قریش آیه 3 و 4) و اسمای الهی (اعراف آیه 180) و ربوبیت خداوند (حمد آیه 2 و 5 و بقره آیه 21 و مایده آیه 117 و ده ها آیه دیگر) و علم (مریم آیه 64 و 65) و رحمت خداوندی (حمد آیات 3 و 5 و طر و آیه 28) عامل اصلی گرایش آدمی به عبودیت واقعی است.
هرگاه آدمی شناخت درستی از وضعیت خود و جایگاه خدا در هستی و نقش خویش در این هستی به دست آورد در مسیر کمالی حرکت می کند و می کوشد تا با آزادسازی قوا و فعلیت بخشی به آن خود را بپروراند و با بهره گیری از آموزه های دستوری قرآن به خودسازی بپردازد و پس از دست یابی به هر کمال اسمایی و فعلیت بخشی به آن، دیگران را نیز ربوبیت کرده و آنان را به کمال برساند. از این رو عمل صالح و دستگیری از خلق به عنوان عبادت در کنار روزه و نماز مطرح می شود.
به سخن دیگر آدمی برای پرورش خویش نیازمند خودسازی از راه نماز و انفاق و امور دیگر است و برای دیگرسازی می بایست دستگیر خلق خدا شود و هرچه شناخت آدمی نسبت به خود و دیگری افزایش یابد رفتار وی نیز بهتر می شود و عبادت معنا و مفهوم بهتری می گیرد و جنبه وجه اللهی در آن تقویت می شود.
به هر حال عبادت به مفهوم ربوبیت انسانی تلاشی است که انسان برای پرورش خویش از راه خودسازی و دیگری از راه کمک و یاری انجام می دهد. این همان مفهوم والا و اساسی است که آیات قرآن و روایات تفسیری بدان اهتمام داشته و از مردم این گونه عبادتی را خواستار شده اند.
روش عبادت را بايد از قرآن و عترت آموخت. آيات قرآن و احاديث معصومين ،بهترين عبادت را کدام مي دانند و چه اوصافي براي آن مي شمارند ؟ جواب را بايد از قرآن و عترت دريافت . پس مروري به کلمات اولياء دين مي کنيم:
1. آگاهانه
در حديث است: دو رکعت نماز عالم ،بهتر از هفتاد رکعت نماز جاهل است. ورسول خدا (ص) فرموده است : از نماز ،آن قسمتي مورد قبول است که انسان بر اساس تعقل و آگاهي بخواند. عابدي که از روي فهم و درک عبادت نکند ،همچون الاغ آسياب حرکت مي کند ولي در جا مي زند و پيش نمي رود.
قرآن مي فرمايد (( لا تقربوا الصلوةو انتم سکري حتي تعلموا ما تقولون)) سوره نساء آيه 43
در حالي مستي سراغ نماز نرويد،تا بدانيد که چه مي گوييد.
امام صادق (ع) مي فرمايد:
هر که دو رکعت نماز بخواند و بداند، با که سخن مي گويد، گناهانش بخشيده مي شود.
پيامبر اکرم(ص) فرمود:
دو رکعت نماز با توجه ،از شب زنده داري غافلانه بهتر است.
2. عاشقانه
آنگونه که بيمار ،از غذاي لذيذ ،لذت نمي برد ،عبادت کنندگان بي شوق هم،لذتي از پرستش نمي برند . عبادت بايد همراه محبت و عشق و نشاط و لذت باشد ،نه همراه کسا لت و بيحالي و افسرده دلي. نشاط در عبادت ،امتيازي است که انسانهاي شيفته دل از آن برخودارند. زمينه آن را هم بايد با معرفت و توجه بد ست آورد. عبادت زوري و تحميلي بي نتيجه است.
امام صادق (ع) فرمود:
عبادت را به خودتان تحميل نکنيد. آن گونه که براي ديدار يک شخصيت محبوب و بزرگ ،نشاط و شوق مي يابيم ،براي ديدار با خدا و پرستش در آستان او هم بايد قلبي مشتاق وبا نشاط بيابيم . اوليا ء دين و معصومين (ع)چنان شيفته لحظه ديدار با خدا بودند و چنان عاشقانه نماز و عبادت داشتند که شگفت آوراست .
3. خالصانه
گوهر خلوص ،به عبادت ها ارزش و اعتبار مي بخشدو عبادتي که خالص براي خدا نباشد و ريا ،نقاق و شهرت طلبي و عوام فريبي باشد،فاقد ارزش است ونزد خداوند هم پذيرفته نيست.
قرآن مي فرمايد:
((و لايشرک بعبادةربه أحدا)) سوره کهف آيه 110
(هر که به خدا و قيامت ايمان دارد )کسي را در عبادت ،شريک خدانسازد.
امام رضا (ع) فرمود:
هر کس با طرح عبادت خويش در جامعه ،خود را مشهور مي کند ،نسبت به دين او بدبين باشيد. چنين کساني از دين ،دامي براي فريب مردم مي سازند . عبادت بي اخلاص همچون جسم بي جان و پيکر بي روح است. وبه تعبير قرآن ،مردم فرمان نيافته اند مگر آنکه با ديني خالص خدا را بپرستند: سوره بينه آيه 5
4. خاشعانه
خشوع ، آن توجه قلبي به پرودگار و داشتن حالتي است که مناسب با عظمت خدا و کوچکي و نياز در مقابل او باشد .
پرستش خدا بايد همراه با قلبي سرشار از احسا س عظمت خدا و کوچکي و نياز در مقابل او باشد. قرآن ، در وصف مومنان رستگار ،((خشوع در نماز ))را بيان مي کند.
((الذين هم في صلاتهم خشعون)) سوره مومنون آيه 3
در حديث است :خدا را چنان عبادت کن که گويا اورا مي بيني
5. مخفيانه
انسان، مصون از دام هاي شيطان نيست و عبادت هاي عابد ،چه بسا با عجب و ريا و خود نمايي تباه مي شود .
راه غلبه براين آفت ،عبادت هاي پنهاني است.
رسول خدا (ص) مي فرمايد:
پاداش عبادتي بيشتر است که مخفي تر است.

با سلام موضوع شما نیز جالب بود مطالعه شد