در سال هاي اخير گردشگري به عنوان صنعت بدون دود، منبع درآمد سرشار در تجارت جهاني و عنصر مهمي در بهبود و تنظيم موازنه بازرگاني و تراز پرداخت هاي بسياري از کشورها شده است، اين صنعت يک صنعت منحصر به فرد اقتصادي تلقي شده و طرفداران بسياري دارد.رشد قابل توجه و چشمگير گردشگري در پنجاه سال اخير نشان دهنده اهميت فراوان اقتصادي و اجتماعي اين پديده است.گردشگري در توليد ناخالص ملي نقش مهمي ايفا مي کند، «تراز پرداخت ها، که نشان دهنده معاملات بين المللي هر کشور است،را متوازن مي سازد. لوئيس ترنر (Terner) گردشگري را اميدبخش ترين و پيچيده ترينصنعتي مي داند که جهان سوم با آن روبرو است و معتقد است گردشگري بيشترين قابليت را براي جانشيني ديگر صنايع درآمدزا دارد.» (لي، ۱۳۷۸: ۱)توسعه گردشگري موجب رونق اقتصادي و کاهش فقر مي شود همچنين تأثير به سزايي در افزايش درآمد و کاهش بيکاري و در نتيجه بهبود کيفيت زندگي مردم و افزايش رفاه اجتماعي دارد. علاوه بر آن گردشگري عاملي است براي گفتگوي بين فرهنگ ها و تمدن ها و از نظر سياسي نيز، روابط بين ملل و دول را متعادل تر و نزديک ترمي سازد.از لحاظ مذهبي نيز بسياري از اديان تأکيد ويژه اي بر سير و سفر در نقاط مختلف جهان به منظور کسب علم و دانش داشته اند.
گردشگري در سطوح بالاي اقتصادي واجتماعي باعث شکوفايي استعدادها و ارتقاي آموزشي در همه زمينه ها مي شود.
کشورهايي که در صنعت گردشگري فعال مي شوند ميليون ها گردشگر را جذب مي نمايند، در کنار توليدات انبوه صنعتي کم ارزش، در زمينه توليدات هنري با کيفيت عالي به مقدار کم ولي با ارزش زياد نيز موفق مي گردند.
از سوي ديگر به دليل زيرساخت هاي تکنولوژيکي – فرهنگي، سياسي، اجتماعي و اقتصادي ايجاد شده در قرن بيست و يکم پديده گردشگري يک واقعيت اجتناب ناپذيردررفتاروعمل انسان براي ارضاي روح کنجکاو اوخواهد بود. گردشگري به دليل ماهيت و توانايي در جهت اقتصاد عصر پساساختاري، موجب تسريع در شکل گيري دهکده جهاني خواهد شد. گردشگري در روند رو به رشد خود حتي حکومت هاي غيردموکراتيک، سنتّي و درونگرا را نيز مجبور خواهد کرد تسهيلاتي در کليه زمينه ها براي توسعه آن ايجاد کنند.