با عرض ادب

تفاوت فرهنگ سازمانی و جو سازمانی
مفهوم فرهنگ سازمانی از جو (اتمسفر) سازمانی (علی‌رغم وجود برخی اشتراكات)، متفاوت است. رابطه جوّ سازمانی و فرهنگ سازمانی (به‌ترتیب)، مانند رابطه هوای روزانه و فصلها است. جوّ به‌علت تحوّلات سازمانی می­تواند در كوتاه‌مدت تغییر كند. در صورتی­كه فرهنگ سازمانی در طول زمان (بلندمدت) تغییر می­كند.هردو، الزاما به‌صورت جمعی مطرح می‌شوند. جوّ سازمانی از سطح فرد آغاز می‌شود و به‌سوی جمع، پیش می‌رود و به تمام محیط داخل سازمان اشاره دارد؛ ولی فرهنگ سازمانی وابسته به جمع است و بر فرد تأثیر می­گذارد.

مؤلفه­های فرهنگ سازمانی
در صورتی‌كه فرهنگ سازمانی را سیستمی از استنباط مشترك اعضا نسبت به یك سازمان بدانیم، این سیستم، از مجموعه‌ای از ویژگی‌ها (مؤلفه­های) اصلی تشكیل شده، كه سازمان به آنها ارج می‌نهد، یا برای آن‌ها ارزش قائل است. این ویژگی­ها، عبارتند از:
1. نوآوری فردی؛ میزان مسئولیت، آزادی عمل و استقلالی كه افراد درون یك سازمان دارند.
2. ریسك‌پذیری؛ میزانی كه افراد تشویق می‌شوند تا ابتكار عمل به خرج دهند، دست به كارهای مخاطره‌آمیز بزنند و بلند پروازی كنند.
3. جهت­دهی (یارهبری)؛ میزانی كه سازمان هدفها و عملكردهایی را كه انتظار می‌رود انجام شود ؛ مشخص می‌نماید.
4. یكپارچگی و وحدت؛ میزان یا درجه‌ای كه واحدهای درون سازمان، تمایل دارند به روش هماهنگ عمل می‌كنند.
5. روابط (حمایت) مدیریت؛ میزان یا درجه‌ای كه مدیران با زیردستان خود ارتباط برقرار می‌كنند، آن‌ها را یاری می‌دهند و یا از آنها حمایت می‌كنند.
6. كنترل؛ میزان استفاده از قوانین و مقررات و توسل به نظارت و سرپرستی مستقیم از طرف مدیران جهت كنترل رفتاركاركنان.
7. هویت؛ میزان یا درجه‌ای كه افراد، خود را با كل سازمان (و نه گروه خاص یا رشته‌ای كه فرد در آن تخصص دارد)، یكی دانسته و از آن كسب هویت می‌كنند.
8. سیستم پاداش؛ میزان یا درجه‌ای كه شیوه تخصیص پاداش (یعنی افزایش حقوق و ارتقای مقام) براساس شاخص‌های عملكرد كاركنان قرار دارد (نه بر اساس عوامل دیگر).
9. الگوی ارتباطی؛ میزان یا درجه‌ای كه ارتباطات سازمانی به سلسله مراتب فرماندهی سطح بالای سازمان مرتبط می‌شود.
10. تحمل تعارض؛ میزان یا درجه‌ای كه افراد تشویق می‌شوند با تعارض بسازند و پذیرای انتقادهای آشكار باشند.
11. توجه به جزئیات؛ میزانی که انتظار می‌رود، کارکنان بتوانند مسائل را تجزیه و تحلیل کنند و به‌صورتی دقیق، به امور بپردازند.
12. نتیجه‌محوری؛ میزانی که مدیریت به نتیجه‌ها یا ره‌آوردها توجه می‌کند، نه به روش‌ها و فرایندهایی که باید برای دستیابی به این نتیجه به‌کار برد.
13. توجه به افراد؛ میزانی که مدیریت به کارکنان اجازه می‌دهد، در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت کنند و میزانی که مدیریت، درباره اثرات نتیجه‌های تصمیم‌گیری بر افراد توجّه می‌کند.
14. تیم‌گرایی؛ میزانی که مدیریت، کارها را به‌گونه‌ای تنظیم می‌کند که به‌وسیله تیم (و نه به‌وسیله افراد) انجام شود.
15. جسارت و شجاعت؛ میزانی که افراد دارای روح پرخاش‌گری، تحوّل یا جسارت هستند (و نه افراد ساده‌اندیش و احتمالا بی‌تفاوت).
16. ثبات یا پایداری؛ میزانی که سازمان در فعالیت‌های خود به حفظ وضع موجود (و نه رشد و پیشرفت) تأکید و توجه می‌کند.

باسلام خوب بود