وظايف‏ و اختيارات‏ رهبر؛ مورد اشاره در اصل 110 قانون اساسي:
1. تعيين‏ سياست‌هاي كلي‏ نظام‏ جمهوري‏ اسلامي‏ ايران‏ پس‏ از مشورت‏ با مجمع تشخيص‏ مصلحت‏ نظام‏.
2. نظارت‏ بر حسن‏ اجراي‏ سياست‌هاي‏ كلي‏ نظام‏.
3. فرمان‏ همه‏ پرسي‏.
4. فرماندهي‏ كل‏ نيروهاي‏ مسلح‏.
5. اعلان جنگ‏ و صلح‏ و بسيج‏ نيروها‏.
6. نصب‏ و عزل‏ و قبول‏ استعفاء‏:
الف: فقهاي‏ شوراي‏ نگهبان‏.
ب: عالي‌ترين‏ مقام‏ قوه‌ي‏ قضاييه‏.
ج: رييس‏ سازمان‏ صدا و سيماي‏ جمهوري‏ اسلامي‏ ايران‏.
د: رييس‏ ستاد مشترك‏.
ه: فرمانده‌ي‏ كل‏ سپاه‏ پاسداران‏ انقلاب‏ اسلامي‏.
و: فرماندهان‏ عالي‏ نيروهاي‏ نظامي‏ و انتظامي‏.
7. حل‏ اختلاف‏ و تنظيم‏ روابط قواي‏ سه‏‌گانه‏.
8. حل‏ معضلات‏ نظام‏ كه‏ از طرق‏ عادي‏ قابل‏ حل‏ نيست‏، از طريق‏ مجمع تشخيص‏ مصلحت‏ نظام‏.
9. امضا حكم‏ رياست‏ جمهوري‏ پس‏ از انتخاب‏ مردم‏ صلاحيت‏ داوطلبان‏ رياست‏ جمهوري‏ از جهت‏ دارا بودن‏ شرايطي‏ كه‏ در اين‏ قانون‏ مي‌آيد، بايد قبل‏ از انتخابات‏ به‏ تاييد شوراي‏ نگهبان‏ و در دوره‏ اول‏ به‏ تاييد رهبري‏ برسد.
10. عزل‏ رييس‏ جمهور با در نظر گرفتن‏ مصالح‏ كشور پس‏ از حكم‏ ديوان‏ عالي‏ كشور به‏ تخلف‏ وي‏ از وظايف‏ قانوني‏، يا راي‏ مجلس‏ شوراي‏ اسلامي‏ به‏ عدم‏ كفايت‏ وي‏
11. عفو يا تخفيف‏ مجازات‏ محكومين‏ در حدود موازين‏ اسلامي‏ پس‏ از پيشنهاد رييس‏ قوه‌ي‏ قضاييه‏.
رهبر مي‏تواند بعضي‏ از وظايف‏ و اختيارات‏ خود را به‏ شخص‏ ديگري‏ تفويض‏ كند.