تعريف ارتباط سياسي:
ارتباط سياسي انتقال عمدي يك پيام سياسي از فرستنده به گيرنده با هدف ايجاد تغيير در رفتار، گفتار و پندار مخاطب است آنگونه كه فرستنده مي‌خواهد. ارتباطات مايه اصلي زندگي سياسي است و بدون بهره‌گيري از مسائل ارتباطي، نظامهاي سياسي نمي‌توانند به تفكر سياسي مردم تأثيرگذار باشند.

از نظر گابريل آلموند گرايش‌هاي تأثيرگذار در فرهنگ سياسي كدامند؟
1 – گرايش شناختي: مجموعة آگاهي‌هايي است كه افراد نسبت به نظام سياسي حاكم دارند.
2 – گرايش احساسي: تمايلات احساسي است كه افراد نسبت به نظام حاكم دارند.
3 – گرايش ارزيابي: نحوه قضاوت افراد در خصوص مسايل سياسي مي‌باشد.

فرهنگ سياسي از ديدگاه گابريل آلموند
وي فرهنگ سياسي را به سه گونه تقسيم مي‌كند:
1 – فرهنگ قبيله‌اي يا محلي، شناخت نسبت به مسايل نداشته و بيشتر بصورت احساسي و ارزيابي عمل مي‌كنند.
2 – فرهنگ اطاعتي، زماني است كه شهروندان نسبت به كل نظام سياسي و زيرمجموعه‌هاي آن حالت انفعالي دارند، رابطه صرفاً از نوع فرماندهي و فرمانبري است.
3 – فرهنگ مشاركتي، زماني كه گرايشها نسبت به همة عوامل سياسي مثبت باشد، فرهنگ سياسي از گونه مشاركتي است.

ساختار سياسي و ارتباطات:
ميان ارتباطات سياسي و جامعه مدني پيوند‌هاي معناداري وجود دارد. در جامعه‌اي كه قدرت سياسي از نظام توزيع شده و قانونمندي برخوردار است و نهادهاي مدني حيات واقعي دارند ارتباطات نيز صورت كارآمدتري دارد. در مقابل وقتي نظام سياسي بسوي خودكامگي ميل مي‌كند مدنيت در جامعه تضعيف شده و يا از بين مي‌رود.
ارتباطات بيشتر نقش نمايشي ايفا مي‌كند. نظام ارتباطي توسعه‌يافته عمدتاً خصلت جمع‌گرايانه دارد و گفتگو از راه بهره‌مندي از ارتباطات و حل مناقشه‌ها بدون توسل به خشونت شكل مي‌گيرد.
اساس آن فرهنگ و هويت است و بيشتر به نهادهاي مدني وابسته است. در دوره‌هاي مختلف رشد نهادهاي مدني به همراه تقسيم قدرت و مشاركت بخشهاي اجتماعي در تصميم‌گيريها دقيقاً با تعدد مطبوعات آزاد و مستقل همراه بوده و برعكس هر زماني كه قدرت سياسي قصد تعطيل، سركوب و تضعيف نهادهاي مدني را داشته‌اند در نخستين گامها به توقيف و سركوب مطبوعات پرداخته‌اند.

انواع مدلهاي ارتباطي در ارتباطات سياسي:
1 – مدل ارسطويي: اين مدل شامل سه عنصر اصلي است: پيام دهنده يا گوينده – گفتار و شنونده است. نقش پيام‌دهنده را رهبران سياسي ايفا مي‌كنند. پيام همان پيام سياسي است و پيام‌گيرنده مخاطب سياسي محسوب مي‌شود. اين مدل نشان‌دهنده جامعه‌اي است كه در آن روابط يكسويه در حوزه سياسي حاكم است. در اين جريان ساده ارتباطي عنصر پيام مستقيماً بين دو طرف مبادله مي‌شود و به وسايل انتقال نيازي نيست.
2 – مدل لاسول: جامعه‌شناس آمريكايي، الگويي را براي پاسخ دادن به پرسشهاي زير طراحي كرده است: چه كسي پيام مي‌دهد؟ چه مي‌گويد؟ به چه كسي مي‌گويد؟ با چه تأثيري مي‌گويد؟ و با چه وسيله‌اي مي‌گويد؟
نقد: برخلاف لاسول، در سالهاي اخير حساب كردن روي نظر بيننده و ارتباط با تماشاچيان اهميت يافته و از «الگوي لاسول» فاصله گرفته است.
3 – مدل پير شفه: در اين مدل ارتباطي، ارتباطات در جامعه به يك ذوزنقه‌اي كه در هر بخش آن گروههاي مختلف اجتماعي قرار دارد تشبيه شده است. در يك سمت آن قدرت است كه سعي دارد خود تصميمات را بگيرد و در ديگر سوي مردمي كه سعي دارند دخالت بيشتري در تصميمات داشته باشند. رسانه‌ها در اين ميان واسطه‌اند و نقش جلوگيري از فشار طرفين را دارند.