شعری از سعید بیابانکی در قالب چهارپاره تقدیم به استاد عزیزم .

سیاه و سفید

بیست و یک سال مثل برق گذشت بیست و یک سال از نیامدنت
کوچه مشتاق گامهایت ماند خانه چشم انتظار در زدنت
مثل اینکه همین پریشب بود آمدی با پسر عموهایت
خنده هایت درست یادم هست بس که آشفته بود موهایت
رو به من، رو به دوربین با شوق ایستادید سر به زیر و نجیب
آخرین عکس یادگاری تان بین این قاب ها چقدر غریب ...
هیچ عکاس عاقلی جز من دل به این عکس ها نمی بندد
تازه آن هم به عکس ساده تو که سیاه و سفید، می خندد
دور تا دور این مغازه پر است از هزاران هزار عکس جدید
تو کجایی کجا ؟ نمی دانم ! آه ای خنده ی سیاه و سفید
تو از این قاب ها رها شده ای دوستانت اسیر تر شده اند
تو جوان مانده ای، رفیقانت بیست و یک سال پیر تر شده اند
صبح شنبه، چه صبح تلخی بود از خودم پاک نا امید شدم
قاب عکس تو بر زمین افتاد به همین سادگی شهید شدم ...

حرفهای ما هنوز نا تمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می شود
آی...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!


روان شاد: امین پور