نمایشهای آیینی وسنتی به مثابه میراث معنوی
از جمله میراث معنوی کشورمان ، میتوان به نمایشهای آیینی و سنتی اشاره کرد . برخی نمایش ها ،نمایش های شادی آور و نشاط بخش هستند که در جشن های مربوط به زندگی شبانی و کشاورزی ، از دیر باز تا کنون برگزار می شدند و می شوند و برخی نیز نمایشهایی هستند که در حالت غم و اندوه و سوگواری به اجرا در می آمدند و کماکان نیز اجرا می شوند . در هر صورت ،در هر یک از این نمایشها ، نشانه هایی از اعتقادات و باور های مردم ، اسطوره ها و آیین های مربوط به دفع شر و بلا و بیماری و اهدای فدیه و قربانی دیده می شود که ما امروز از آنها به عنوان میراث معنوی و میراث شفاهی فرهنگ ایرانی نام می بریم .از نمایش های نشاط آور می توان به تخت حوضی و سیاه بازی و بقال بازی و کچلک بازی اشاره کرد .آیین های نمایشی مربوط نوروز هم در این زمره اند . از نقالی می توان به عنوان نمایش های رزمی و حماسی نام برد. تعزیه یکی دیگر از نمایش هاست که در گروه نمایش های مذهبی جای می گیرد و مربوط به زمان سوگواری وخود به تنهایی از عناصز نمایشی فراوانی برخوردار است.
در رابطه با نمایش های عروسکی هم سخن بسیار است . قبل از هر چیز بد نیست بدانیم کشور ژاپن سه میراث معنوی جهانی در فهرست یونسکو به ثبت رسانده که مربوط به تئاتر و یکی از آنها تئاتر عروسکی است . ایتالیا هم تئاتر عروسکی (سیسیلی) خود را به عنوان میراث معنوی جهانی به ثبت رسانده است . از طرفی نمایش های عروسکی در ایران دارای پیشینه قابل توجهی هستند . چنان که بهرام بیضایی در کتاب (نمایش در ایران ) می نویسد: از قدیم برای نمایش های عروسکی در زبان فارسی چند اصطلاح وجود داشته که << خیال >>و <<خیال بازی >>و <<شب بازی >> و <<پرده بازی>> و << لعبت بازی >> از آن دسته می باشند.به طور مثال ، نمایش سالونک (ذاماد کوچک )و بارونک ( عروس کوچک ) یکی از نمایش های عروسکی است که در منطقه سراوان سیستان و بلوچستان اجرا می شود . کودکان سراوانی می دانند که آیین عروسی مقررات خاص خودش را دارد ، بنا براین عروسکهای عروس و داماد را با پارچه و پنبه می سازند و همچنین با ساختن خانه های کوچکیاز خشت و چوب به باز آفرینی این سنت می پردازند و برای روزی که خود عروس وداماد می شوند ، تمرین می کنند.

خيلي خلاصه است.