What is culture
Culture, a word about the way people live, meaning the way people do things. Different groups of people may have different cultures. Culture, by training, is transferred to the next generation while genetics are passed on by heredity. Each region of the country where the culture can be different from other parts of the country, Edward Taylor (1917-1832), a complex set of cultural knowledge, beliefs, arts, law, morals, habits, and as a person as a member of the Society of It is their community, defines
فرهنگ چيست؟
فرهنگ، واژه اي است درباره شيوه زندگي مردم؛ به معني روشي که مردم، کارها را انجام مي دهند. گروههاي متفاوت مردم، ممکن است که فرهنگ هاي متفاوتي را دارا باشند. فرهنگ، بوسيله آموزش، به نسل بعدي منتقل مي شود؛ در حالي که ژنتيک بوسيله وراثت منتقل مي شود. هر منطقه از کشوري مي تواند که فرهنگي متفاوت با ديگر مناطق کشور داشته باشد ادوارد تايلور (۱۹۱۷-۱۸۳۲)، فرهنگ را مجموعه پيچيده اي از دانشها، باورها، هنرها، قوانين، اخلاقيات، عادات و هرچه که فرد بعنوان عضوي از جامعه، از جامعه خويش فرا مي گيرد، تعريف مي کند

Science or knowledge is structured and arranged to generate knowledge about the natural world, in the form of explanations and predictions Zmayshshdny. Danshshnasy knowledge or science, with three elements: data, information and knowledge are dealing. In other words, Danshshnasy the discussion about knowledge and its constructive elements, examines the data and information.

علم يا دانش، ساختاري است براي توليد و ساماندهي دانش دربارهٔ جهان طبيعت، در قالب توضيحات و پيش‌بيني‌هاي آزمايش‌شدني.[۸] دانش يا علم دانش‌شناسي، با سه عنصر داده، اطلاعات و دانش سر و کار دارد. به عبارت ديگر، دانش‌شناسي به بحث و بررسي پيرامون دانش و عناصر سازنده آن، يعني داده و اطلاعات مي‌پردازد.

In ancient Greece, Socrates (470-399 BC. M) father of knowledge, philosophy, and Plato (427-348 BC. M), and after him, Aristotle (384-322 BC. M), to vote against the elders and the principles and rules to deal with right thinking and assessment for Posts and arguments were developed. [10] In the fifteenth century AD, researchers in Europe and the Middle East, dusty shelves of the old buildings were searched and found the manuscripts and inscriptions in Greek and Roman writers Classical, Renaissance reached. This work, new knowledge was called.

در يونان باستان، سقراط (۴۷۰-۳۹۹پ.م) پدر دانش فلسفه، سپس افلاطون (۴۲۷-۳۴۸ پ.م) و پس از او، ارسطو(۳۸۴-۳۲۲ پ.م)، به مخالفت با آراء پيشينيان پرداخته و اصول و قواعدي را به منظور مقابله با مغالطات و براي درست انديشيدن و سنجش استدلال‌ها تدوين کردند.[۱۰] در قرن پانزدهم ميلادي، پژوهشگران در اروپا و خاورميانه، قفسه‌هاي غبارآلود ساختمان‌هاي قديمي را جستجو کردند و دست‌نوشته‌هاي يوناني و رومي را پيدا کردند و نوشته‌هايي از نويسندگان کلاسيک، به دوره رنسانس رسيد. مطالعهٔ اين آثار، دانش نو نام گرفت.

Tends to coincide with the classical writings, the values of personal attention that was the name of humanitarianism. Proponents of this trend, rather than spiritual issues, more than ever, the human interest was considered. Humanism and the Renaissance, from Italy emerged. In the Renaissance, Galileo (1564-1642 AD.), Physics (natural science) of the secular and the theological (or metaphysical science Fratbyt) as an independent. Since then, the fulcrum of physics, was a man of wisdom
همزمان با گرايش به نوشتارهاي کلاسيک، ارزش‌هاي فردي مورد توجه واقع شد که انسانگرايي نام گرفت. طرفداران اين گرايش، به جاي موضوعات روحاني، بيش از هر چه، مسايل انساني را در نظر مي گرفتند.انسانگرايي و رنسانس، از ايتاليا ظهور کردند. در رنسانس، گاليله(۱۵۶۴-۱۶۴۲ م.)، فيزيک (علم طبيعت) را سکولار کرد و آن را از الهيات (علم فراطبيعت يا متافيزيک) مستقل دانست. از آن پس، تکيه گاه فيزيک، خرد انسان بود.