سمیه قلی زاده

فقدان نظام‏هاي جامع و اخلاقي در زمينه هاي مختلف نظير جذب و استخدام، پرداخت حقوق و مزايا و پاداش و تشويق، انتصاب و ارتقاء، اطلاع ‏رساني، نظارت و ارزيابي از جمله موانع رشد اخلاقي در سازمان‏هاست. نظام ‏مند کردن همه امور مانع رفتارهاي سليقه‏اي و موردي و وجود آئين ‏نامه‏ هاي پراکنده مي‏شود. صرف وجود قانون و آئين‏ نامه‏ در افزايش پيش‏بيني ‏پذيري، که عامل مهم اعتمادسازي و موفقيت سازمان است، کافي نيست بلکه نظام‏مند ساختن سبب مي‏شود قانون‏ چنان تقويت شوند که امکان دور زدن قانون کاهش يابد.
مديري که مي‏گويد: هر امري را ازمن بپرسيد تا به صورت موردي بگويم که چه بايد بکنيد اخلاقا حق پرسش "چرا چنين کردي" را از زيردستان خود ندارد. اما مديري که مي‏گويد براساس نظام جامع مربوط به حوزه عملياتي خود اقدام کنيد مي‏تواند از آنها بپرسد: چرا چنين کردي. نظام ‏مند سازي سازمان و تعبيه نظام‏هاي جامع در همه شئون، علاوه بر آنکه نرخ پيش‏بيني ‏پذيري سازمان را افزايش مي‏دهد، اعتماد راسخ، پايدار و فراگير محيط به بنگاه را ايجاد مي‏کند. از تصميم‏هاي سليقه‏اي و تبعيض‏ آميز مي‏کاهد، شايسته سالاري را تحقق مي ‏بخشد، استقلال و مسئوليت‏ پذيري بخش‏ها و مجموعه‏ ها را در پي دارد، رابطه صف و ستاد را تشکيل مي‏بخشد و زمينه ايجاد تحول در عين ثبات را فراهم مي‏ آورد.