cd یا لوح فشرده

لوح فشرده یا سی‌دی (به انگلیسی: Compact disc) یک لوح گرد نوری است که برای انبار کردن داده‌های رقمی (دیجیتالی) بکار می‌رود. لوح فشرده در اصل برای کار با آواهای دیجیتالی شده، اختراع شده بود و همچنین به عنوان ابزار ذخیره و انبارش داده‌ها یا همان لوح فشرده فقط خواندنی (سی‌دی رام CD-ROM) هم استفاده می‌شود. ابزاری که توانایی خواندن سی‌دی رام را دارند امروزه از اجزاء استاندارد رایانه‌های شخصی بشمار می‌روند. رویهمرفته لوح‌های فشردهٔ آوایی با لوح‌های فشرده فقط-خواندنی تمایز دارند و لوح‌نوازهایی (CD players) که برای شنیدن آوا درست شده‌اند نمی‌توانند داده‌هایی که بر روی سی‌دی رام انبار شده را درست بفهمند، گرچه رایانه‌های شخصی معمولاً می‌توانند لوح صوتی را هم بنوازند.
هرچند آمار فروش لوح فشرده در سال ۲۰۰۷ به بیش از ۲۰۰ میلیون می‌رسد ولی با گسترش مصرف حافظه های قابل حمل مثل Flash Memory و ذخیره‌سازهای قابل حمل مصرف لوح فشرده به نصف تقلیل یافته است.
لوح همانطور که در شکل نشان داده‌شده بطور عمده ازچهار لایه تشکیل شده‌است. پلاستیک پلی‌کربنات با روکش نازکی از آلومینیوم با خلوص بالا (Super Purity Aluminium) با غشاء محافظت کننده‌ای از جنس لاک. سی‌دی‌های استاندارد ۱۲۰ میلیمتر دارای ظرفیت برابر ۷۴ دقیقه موسیقی و یا ۶۵۰-MB اطلاعات هستند.(در نسخه‌های جدید تر تا ۷۰۰ مگابایت).

dvdیا دیسک گردان دیجیتال

Digital Versatile Disk یا دیسک گردان دیجیتال است، در حال حاضر محبوب ترین حافظه جانبی برای ذخیره اطلاعات شامل فیلم، موسیقی، متن و... محسوب می شود که به لحاظ سایز و اندازه مشابه CDهای قدیمی است اما حداقل شش برابر بیش از آن ظرفیت دارد.
در اوایل دهه ۱۹۹۰ دو استاندارد بسیار قوی برای ذخیره اطلاعات به شیوه نوری تدوین شده بود. یکی از آنها MMCD یا لوح فشرده چندرسانه یی بود که توسط شرکت سونی و شرکت فیلیپس پشتیبانی و ارائه می شد و دیگری نیز دیسک فراچگال بود که به دلیل حجم فراوان قابل ذخیره اطلاعات، چنین نامی به خود گرفته بود
نخستین مزیت این محصول در نگاه اول، مقاومت آن در مقابل خراش روی سطح ذخیره اطلاعات و بر جای ماندن اثر و لکه انگشتان دست بود. تغییر و تحول های بعدی این محصول به ظاهر ساده در سال ۱۹۹۵ نتیجه داد و در نهایت نخستین محصول DVD به تاریخ مه ۱۹۹۷ روانه بازار شد.
لفظ DVD بر اساس نظر کارشناسان، یک تلفیق نسبتاً نامانوس از عبارت دیسک ویدئویی دیجیتال یا Digital Videodisk نیز بود و هدف اصلی و ابتدایی آن هم جای دادن چندین تراک فایل تصویری و ویدئویی در یک حافظه واحد بود در حالی که پیش از آن، اغلب فیلم های دو ساعته یا چندقسمتی، به صورت چهار یا شش سی دی ارائه می شدند و این امر برای کاربران چندان جالب و خوشایند نبود.
از سال ۱۹۹۶ که دیسکهای ذخیره اطلاعات با فرمتی به نام DVD وارد بازار شدند، تاکنون پسوندهای متعددی بر این فرمت اضافه شده که از جمله آنها می‌توان به پسوندهای -R، +R، -RW، +RW، +R DLاشاره کرد