در جهان رقابتی امروز، مدیریت کسب و کار و بهره ‌وری در همه زمینه ها افزایش یافته است، تنها سازمان هایی می توانند در این دنیای پرتلاطم باقی بمانند که به بهترین وجه از منابع خود استفاده نموده و بیشترین بهره‌ وری را داشته باشند. یکی ازمنابع مهم سازمانی نیروی انسانی است.

نظام های ارزیابی عملکرد فاقد کارایی لازم در ارتقاء بهره ‌وری نیروی کار می باشند، بنابراین نیاز به تغییر جهت از این نوع نظام ها به نظام های نوین مدیریت عملکرد بیش از پیش احساس می گردد. در سال های اخیر مدیریت عملکرد بعنوان یکی از راهبرد های توسعه و به روز آوری منابع انسانی و در نتیجه بهبود بهره‌ وری نیروی کار به شمار می رود.

بهره ‌وری به تعبیر کلی معیار سنجش این امر است که مصرف منابع بعنوان ورودی (نهاده ها) برای تولید خروجی (ستانده های) مورد نیاز جامعه در دراز مدت چقدر مؤثر و کارآمد بوده است. اگر بهره ‌وری در ساده ترین شکل آن بعنوان نسبت ستانده ها به داده ها یا همان راندمان یا بازدهی درنظر گرفته شود، بدیهی است که هرچه مخرج یا داده ها کمتر شوند، بهره‌ وری یا راندمان افزایش می یابد که برای نیل به این هدف به سه طریق می توان عمل نمود :

1) کاهش مقدار داده ها و برداشت همان مقدار قبلی ستانده با توجه به افزایش کارایی وبهبود عملکرد سیستم.
2) افزایش مقدار ستانده با بهره گیری از افزایش کارایی و بهبود عملکرد سیستم و همان مقدار قبلی داده ها.
3) افزایش همزمان مقدار ستانده با بهره گیری از افزایش کارایی و بهبود عملکرد سیستم و نیز کاهش مقدار داده.