در جامعۀ عشایری، سیستم های خویشاوندی بر اساس سه نوع رابطۀ نسبی، سببی و آرمانی قرار دارد. در این جامعه، خویشاوندی تابع مجموعه ای ازتعهدات و مسئولیت های متقابل اخلاقی فردی و جمعی است که روابط اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و گاهی نظامی را در سرزمینی مشترک تحکیم میبخشد. از این رو، در مطالعۀ جامعه شناسی و مردم شناسی ایلات و عشایر به حکم ضرورت بررسی اشکال سه گانۀ نظام خویشاوندی با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی اهمیت بسیاری دارد.