واژة جهانی‌شدن به عنوان یک واژة علمی تا اوایل یا حتی اواسط دهة 1980 در محافل دانشگاهی چندان به رسمیت شناخته نمی‌شد و تنها در نیمة دوم دهة 1980 بود که اعتبار علمی پیدا کرد بطوری که امروزه به گفته رابرتسون، ”ردیابی نحوة انتشار آن در سراسر جهان ناممکن است“ و دیگر گریز یا عقب‌نشینی هم از آن متصور نیستویا به نظر "آنتونی گیدنز"، ”بسیار پیچیده‌تر و غیرمتمرکزتر از آن است که بتوان ا دعای کنترل آن را کرد.“(گیدنز ، 1379). جهانی شدن یک پیشرفت جدیدی نیست بلکه گام های آن در نتیجه پیشرفت فناوری های نوین به ویژه در عرصه ارتباطات از راه دور سریع تر شده است (Globalization, 2002).جهان شدن باعث افزایش دسترسی به اطلاعات و درک اهمیت آن گشته است و در عرصه اطلاعات نیز جهانی شدن به مثابه تسهیل جریان اطلاعات بر فراز مرزها یا بدون توجه به مرزها تلقی می شود (Nayyer, 2003). جهانی شدن تغییرات چشمگیر در بسیاری از عرصه های حیات بشری را در بطن خود می پروراند. به دنبال این فرایند سیاست، امنیت،‌ اقتصاد،‌ تجارت، فرهنگ،‌ هویت، ارتباطات،‌ فناوری، اطلاع رسانی،‌ محیط زیست،‌ منابع طبیعی و تعاریف اجتماعی و سیاسی و فرهنگی همگی شکل و نمود جدیدی پیدا کرده است.
امروزه، گفتگو و بحث در باره جهانی شدن ، جنبه ها و ابعاد گوناگون آن ، چه در سطح ملی و چه در مقیاس جهانی ، رونق گرفته است و نقل محافل اقتصادی ، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی شده است.فرایند جهانی شدن را اساسا در چهار حوزه فنی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی مطالعه می کنند.، اما مهمترین حوزه این فرایند در عصر پسا مدرن ، نقش و جایگاه فرهنگ است.در حالی که در عصر مدرنیته فرهنگ به مثابه هنر عالی ، حورزه خاصی از جامعه را اشغال کرده بود، در عصر پسامدرن ، به دیگر عرصه های جامعه نیز راه یافته است.در سطح اقتصادی شاهد محصول شدن فرهنگ بوده ایم و در همین حال ، خود اقتصاد در شکل پدیده هایی مانند آگهی و تبلیغات ، اوقات فراغت ، صنعت خدمات و بازاریابی مطمئن و متناسب با شیوه زندگی ، به گونه ای فزاینده به فرهنگ وابسته شده است .در سطح سیاسی ،سیاستمداران از طریق رسانه ها با مخاطبانشان ارتباط برقرار می کنند و در حوزه اجتماعی ، تمایزات بیشتر از گذشته به صلاحیت های فرهنگی وابسته هستند تا به قدرت اقتصادی یا سیاسی.
اما یکی از تاثیرات مهم و چالشی این پدیده بر حوزه حساس فرهنگ است. بسیاری از ما زندگی محلی داریم . اما ، جهانی شدن ،حتی بافت محلی و به تبع آن ، ماهیت تجربه فرهنگی ما را نیز تغییر می دهد . فرهنگ ، دیگر بیش از این به محدودیتهای
محلی اش «وابسته» نیست . این به معنای آن نیست که جهانی شدن ، محلی بودنها را حذف می کند . بلکه تجربه فرهنگی به شکلهای متنوع آن ، از «لنگر های سنتی اش » در محلی بودنهای خاص «جدا می شود».هرچند تعداد اندکی از نظریه پردازان جهانی شدن ، آشکارا اندیشه هایشان را پسا ساختارگرا یا پسا مدرن می نامند، لیکن ، جهانی شدن با پسا مدرنیته پیوند خورده و در رشته هایی چون جامعه شناسی در چهارچوب چرخش پسامدرن تئوریزه شده است.به همین ترتیب "فرهنگ جهانی" ، اغلب فرهنگی پسامدرن تلقی شده که سریعا در حال تغییر ، پاره پاره و گسسته ، متکثر ، مختلط و تلفیقی شدن است.اینکه فرهنگ جهانی را باید پسا مدرن دانست ، حداقل از بعضی جهات عجیب نیست .فرهنگ جهانی ، به گونه ای اجتناب ناپذیر گسسته و متکثر است .زیرا ، فرهنگی جهانی و یکپارچه نیست. هیچ یک از نظریه پردازان جهانی شدن معتقد نیستند که یک فهرست جهانی واحد از اعتقادات و شیوه ها وجود دارد .اما، تلقی از فرهنگ جهانی به عنوان یک فرهنگ پسا مدرن ، پسا فراتر از پذیرش ناهمگونی ، پاره پارگی ، گسستگی و سیالیت آن است.این فرهنگ ، به معنی اندیشیدن در مورد این وضعیت نیز هست ، که ارزش های فرهنگی غرب اکنون صرفا به یکی از شیوه های نگاه به جهان در بین بسیاری از دیدگاه ها تبدیل شده است.از دیدگاه پسا مدرن ، فرهنگ غرب ، دیگر مانند موقعیتش در عصر مدرنیته ، یک فرا روایت تعیین کننده نیست.بلکه اکنون به یک روایت در بین دیگر روایات تبدیل شده است.
بنابر این شناخت وجوه جهانی شدن و تاثیر آن بر نظام ها و نهاد های اجتماعی، عرصه تحقیقاتی و قلم فرسایی جدید و گسترده ای را پدید آورده و ذهن پژوهشگران و صاحبان اندیشه را به خود مشغول کرده است

سلام . منبع؟