مد سازی ریشه در نابرابری های اجتماعی دارد و از آنجا که منابع اقتصادی و منزلتی محدود و پایان یافتنی هستند، افراد همواره به دنبال به حداکثر رساندن سود واتخاذ رفتاری مناسب برای جذب این منابع می باشند. پس می توان مد و پیروی کردن از آن را یکی از راه های رسیدن به این منابع دانست. چرا که مدها همیشه برای ذائقه و سلیقه طبقات بالای جامعه طراحی می گردد و اولین کسانی که از مدها برای متمایز شدن استفاده می کنند طبقات مرفه هستند. طبقات پایین تر جامعه فقط در جهت همرنگی با آنها حرکت کرده و با پیروی کردن از نوع زندگی آنها سعی در از بین بردن این فاصله ها دارند. مد در کوتاه مدت فراگیر شده و جذابیت و منحصر به فرد بودن خود را از دست می دهد.
مارکوزه، جامعه شناس آلمانی معتقد است که در گذشته زمینه های بیشتری برای خلق انسان های قوی و استوار فراهم بود. افرادی که برای خود تصمیم گرفته و سبک زندگی مورد علاقه خود را انتخاب می کردند. آنها درون دارتر از انسانهای امروزین بوده و توان بیشتری برای مقابله با جبرهای اجتماعی و تحرکات بیرونی داشتند. او می گوید امروزه فرهنگ توده ای، عوام گونه،مصرف گرا، غیر خلاق و منفعل در جامعه رشد می يابد و بدین ترتیب فرد مبدل به ابزاری برای برآوردن اهداف نظامهای مدگرا می گردد.
نمونه این نیازهای کاذب را میتوان در مصرف و بهره گیری از اجناس و کالاهای لوکس خانگی مشاهده کرد. افراد با داشتن وسایل لازم جهت رفع نیازهای ضروری به تلاش بیشتری برای به دست آوردن کالاهای لوکس مشابه مبادرت می ورزند و پس از به دست آوردن آن کالاها به سرعت به فکر داشتن نوع بهتر آن بر می آیند در حالی که تفاوت این اجناس ممکن است بسیار ناچیز و به لحاظ کارکردی هم بسیار نزدیک باشند. همین موضوع باعث به وجود آمدن نوعی چشم و هم چشمی در جامعه شده و پیامد آن اختلال در آرامش روحی افراد است، آنها نمی توانند برای زندگی خود تصمیم بگیرند و این جامعه مصرفی و مد گرا است که برای آنها تصمیم گیری می کند که چه بخرند و چه کاری انجام بدهند. شرایط، آنها را تبدیل به انسان های منفعلی می کند که ناآگاهانه در تصمیمات صحنه گردانان مدگرایی غوطه ور می شوند.