به باور همه متخصصان امور رسانه و فرهنگ, رسانه ها به ويژه تلويزيون، از مهم ترين منابع توليد فرهنگ و فرهنگ سازي هستند. شرايط دنياي جديد به گونه اي رقم خورده كه رسانه تلويزيون، به عنوان رسانه اي فرهنگ ساز و جامعه تربيت كننده، در امور تربيتي و فرهنگ سازي همچون خانواده و مدرسه عمل مي كند. در عصر حاضر، رسانه تلويزيون به دليل سادگي استفاده آن، عمومي ترين رسانه اي است كه بيشترين كاربر را داراست. «اگر روندهاي جاري در تماشاي تلويزيون ادامه يابند، به طور متوسط كودكي كه امروز متولد مي شود، تا هجده سالگي وقت خود را بيش از هر فعاليت ديگري غير از خوابيدن، صرف تماشاي تلويزيون خواهد كرد.»1 تحقيقي كه در يازده كشور، از جمله امريكا، برخي از كشورهاي اروپايي و كشور پرو در امريكاي لاتين انجام شده است، نشان مي دهد كه افراد داراي تلويزيون در اين كشورها، به جاي ديگر فعاليت هاي تفريحي، ديدار با دوستان، وظايف خانوادگي و خوابيدن، به تماشاي تلويزيون مي پردازند.2 بررسي هاي انجام شده در ايران، نشان مي دهد كه از ميان افراد داراي تلويزيون، هفتاد درصد آنها اطلاعات و اخبار را از راه تلويزيون به دست مي آورند.3 نتايج اين تحقيقات و مطالعات مشابه، نشان مي دهد كه رسانه تلويزيون، بيشترين رسانه مورد استفاده در دنياست. اكنون پرسش اينجاست كه اثرگذاري تلويزيون بر افراد و فرهنگ چگونه است؟ نفوذ محتوايي تلويزيون بر مخاطبان و به تبع آن فعاليت اين رسانه در بازارتوليد فرهنگ، از چه الگويي پيروي مي كند؟